یادداشت:

سریال‌سازی با دلار 4500تومانی!

درست در میانه مسیر تولید فصل دوم مجموعه «روزهای بیقراری» بودیم که به ناگاه التهابات ارزی رخ داد و متأثر از آن تقریبا همه چیز گران شد؛ از قیمت بلیت هواپیما گرفته تا قیمت مواد غذایی! برای پروژه‌ای که برآوردش به زمان دلار 4500 تومانی بازمی‌گشت معلوم است که اثرات گرانی سرسام‌آور ارز بیش از حد فضای کار را دچار التهاب کرد و بسیاری از عوامل را نگران نمود ولی اعتبارم به عنوان تهیه‌کننده موجب شد به رغم کمبودها و گرفتاری‌ها و حتی با استفاده از سرمایه شخصی، سریال را جلو ببرم و از تعطیلی آن جلوگیری کنم. اما درد اصلی پروژه من و امثال من نیست که اگر اصلاح برآورد درباره‌شان صورت نگیرد به ضرردهی مطلق می‌رسند. درد اصلی، تورم لجام‌گسیخته موجود در جامعه است که موجب می‌شود مردم روبه‌روز جیبشان خالی‌تر شود؛

کد خبر: ۱۱۷۶۱۴۵

شاید خیلی‌ها باورشان نشود که دستمزد بدنه سینما و تلویزیون ایران شاید به ماهیانه دو تا
سه میلیون هم نرسد و با این ارقام باید هم کرایه خانه دهند و هم خرج زندگی. آیا ممکن است؟؟

اگر صنوف یکپارچه و درست و حسابی داشتیم که بتواند در بحران‌ها هم که شده به یاری بدنه هنری کشور بشتابد یقینا تحمل درد آسان‌تر می شد اما جای خالی این صنوف هم بدجوری احساس می‌شود. صنف هنری داریم؛ مثلا خانه سینما را داریم که اتفاقا حمایت‌های مالی خوبی هم از دولت می‌گیرد اما مشکل آنجاست که این حمایت‌ها به بدنه صنف نمی‌رسد و اغلب میان حلقه‌ای معدود که با ارتباطات در صنف سینما رخنه کرده‌اند توزیع می‌شود!

وقتی عملا می‌بینیم مدیری چندشغله در رأس صنف قرار گرفته معلوم است که عطش منفعت‌گرایی شخصی بر مصلحت سنجی صنفی غلبه کرده. این وظیفه مدیران هنری است که یک بازنگری جدی در عملکرد حلقه‌های بالادستی صنوف هنری داشته باشند و ببینند آیا این حلقه‌ها توانسته‌اند لااقل یک بیمه درمانی درست و حسابی برای اعضا فراهم کنند؟ مدیران هنری باید از رئوس صنف بپرسند که چرا در تمام سال حتی یک سبد ارزاق اولیه میان هنرمندان توزیع نمی‌شود؟ یا چرا مثلا در مناسبت‌هایی مانند روز سینما یا شب عید هدیه‌ای نقدی به اعضای صنف تعلق نمی‌گیرد؟ یادم می‌آید زمانی مدیری که کارش به عزل کشید، توزیع سبدکالا را دور از شأن هنرمندان دانسته بود اما نگفته بود این‌که هنرمند سال در دوازده ماه بیکار باشد و از فرط ناچاری با سرشکستگی به دستفروشی کتابخانه شخصی‌اش در پیاده‌روهای خیابان انقلاب روی آورد، نزدیک به شأن اوست یا نه؟ آقایان مدیر! درد اصلی هنرمندان روزگار ما معیشت است؛ هرچه سریع‌تر برنامه‌هایی را برای تسکین درد در دستور کار قرار دهید.