عشق را آ غاز هست انجام نیست...

اینجا فرودگاه امام خمینی است. مسیر عشق گویا از همین‌جا آغاز می‌شود. فرودگاه رنگ و بوی هیات گرفته. همه چیز نظم هیاتی دارد، بیرق و پرچم و بوی خوش عود و اسپند سالن ترانزیت را برداشته، لشکر مشکی‌پوش‌ها در سالن بسیار به چشم می‌آیند، سپاه موکب زده. عکس‌های شهدا خوشگلی‌های موکبند.

به چشم‌هایشان خیره می‌شوم، خیلی‌هاشان کربلا را ندیده‌اند، نرفته‌اند ولی راه را باز کردند. نخودی می‌خندم، همسرم چایی‌خور نیست. می‌گویم: چایی می‌خوری؟ می‌گوید: این چایی را نمی‌شود نخورد. دوتا چایی بر‌می‌دارم و با چند دانه خرما. چایی را زیر پره‌های بینی‌ام می‌گیرم، نفس می‌کشم،تا نیم ساعت دیگر باید برویم سوار هواپیما بشویم. تقریبا دوساعت دیگر نجفم ولی هنوز دلشوره‌ای که دیروز گفتم توی قلبم است.

چایی را نفس می‌کشم میثم مطیعی می‌خواند: کنار قدم‌های جابر... سوی کربلا رهسپاریم...

مادرم زنگ می‌زند، سفارش می‌کند: سرما نخوری، حواست به نفیسه باشه، کلاه بردی؟ خیلی دعا کن! دایی احمد پس فردا شیمی درمانی داره‌! همه را چشم می‌شنود. پشت گوشی ماچم می‌کند.

نفیسه می‌گوید: چقدر به پرواز مانده ؟ می‌گویم: نیم ساعت. می‌گوید: برویم وضو بگیریم .

می‌گویم: سخته بند کفش‌هامو باز و بسته کنم، رو ترش می‌کند و می‌گوید: خوبی این سفر به سختی‌هاشه. می‌گویم: چشم. می‌رویم وضو می‌گیریم. حالا باید برویم سوار هواپیما شویم، همه مشکی پوشیده‌اند. پیرمردی هی از جمعیت صلوات می‌گیرد، حالا هواپیما شده است هیات. توی آسمان خلبان از طرف خودش و تیم پرواز از مسافران التماس دعا دارد و از این‌که چنین افتخاری نصیبش شده به خودش می‌بالد .

هواپیما اوج می‌گیرد، هندزفری‌ام را از جیبم در می‌آورم توی گوشم می‌گذارم. زیارت عاشورای حاج منصور را پلی می‌کنم، نفیسه کله‌اش را نزدیک می‌کند، یک دانه از گوشی‌های هندزفری را به او می‌دهم. پلک‌هایش را می‌بندد، پلک‌هایم را می‌بندم. ما داریم به عرش سفر می‌کنیم. یک‌وقت‌هایی سکوت جواب خیلی از سوال‌ها را می‌دهد. به این فکر می‌کنم: روز ی که خدا به فرشته‌هایش گفت می‌خواهم انسان را بیافرینم فرشته‌ها فکرش را هم نمی‌کردند انسان یک روز یک غول گنده آهنی اختراع کند و یک عده سوارش شوند و توی آسمان روضه عزیز کرده خلقت حسین(ع) را گوش کنند. این حسین کیست؟

حامد عسگری

نویسنده و شاعر