معجزه اراده

همه می‌دانستند دیر یا زود گل می‌زند، اما سه هفته گل نزدن هم برای موجودی فرازمینی مانند او زیاد بود. دقیقه 50 بازی چهارم، همان لحظه مطلوب بود و او سرانجام گل زد. با هدیه‌ای که دفاع حریف به او داد، 15 دقیقه بعد باز هم گل زد و این بار با یک استارت بلند رونالدویی و ضربه‌ای با پای غیر تخصصی - گلی در کلاس رونالدو - این گل نشان داد او حالا آزادانه‌تر به توپ ضربه می‌زند و باید از او ترسید. به مراتب بیشتر از قبل. دو گل کریس، سه امتیاز را به یوونتوس داد. آن هم در هفته‌ای که رئال مادرید برای رسیدن به گل پیروزی، عذاب فراوانی کشید و در پایان بازی با بیلبائو، دو امتیاز حیاتی را از دست داد. کامیابی رونالدو و ناکامی رئال، روالی غیر طبیعی داشت. درست برعکس سه هفته اخیر که رئال می‌برد و رونالدو گل نمی‌زد؛ با این تفاوت که هفته‌های قبل، گرچه رونالدو گل نمی‌زد، اما یووه می‌برد و این بار کسی نبود تا دست رئال را در لحظات دشوار بگیرد. شاید وجود او با صورت پر از اراده و روح خواستنش، برای این رئال واجب بود. بعد از گل اول به ساسولو، صورت برافروخته‌اش با آن رگ‌های متورم، بهترین سوژه را به عکاسان ایتالیایی داد تا از صورت مرد غیرزمینی، پرتره‌های دلنشین بگیرند. پرتره‌هایی که هر یک، ساعت‌ها با تو حرف می‌زنند.