خواهران غریب

پیش از بیان هر موضوعی، ممکن است برخی این ذهنیت را داشته باشند که امامزادگان حتما باید ذکور باشند. در فرهنگ غنی شیعه امامان معصوم علیهم‌السلام از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند و این احترام به بزرگان دین نسبت به اولاد بلافصل و حتی فرزندان و فرزندزادگان و مُنتسبین به این خاندان نیز دیده می‌شود. ایرانیان، به فرزندان یا فرزندزادگان ائمه اطهار علیهم‌السلام، امام‌زاده می‌گویند. بر اساس این تعریف و با توجه به احترام خاص اسلام به منزلت زن و جایگاه دخت گرامی پیامبر اکرم(ص) نشان می‌دهد که الزاما امام‌زاده نباید اولاد ذکور باشد. به همین دلیل زنان، مادران، خواهران و فرزندان مونث منتسب به اهل بیت نیز چنین ارج و مقامی دارند.

نکته دیگر این که متاسفانه امامزادگان زن در مقایسه با امامزادگان مرد کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند و زیارتگاه‌های زنان با زیارتگاه‌های مردان از صحن و سرا و بارگاه محدودتر و کمتر توسعه‌یافته‌ای برخوردار است و در همین ماه رمضان جز تعداد انگشت‌شماری از آستانه‌های امام‌زادگان زن، فعالیت شاخص و پررنگی از آنها را شاهد نیستیم.

یکی از دلایل شاید این باشد که در میان متولیان و هیات امنای امامزادگان خود زنان حضور جدی و پررنگی ندارند و تا آنجا که من اطلاع دارم حضور زنان در این جایگاه‌ها به طور رسمی در کل کشور از تعداد انگشتان دو دست فراتر نمی‌رود. شاید زمان آن رسیده باشد که زنانی که در شوراهای شهر، روستاها و خانه‌های بهداشت و ... فعالیت پررنگی دارند از طرف نهادهای متولی از جمله اوقاف بیشتر مورد توجه قرار گیرند و به آنها برای اداره امکان و بقاع متبرکه اعتماد شود، قطعا زنان نیز می‌توانند همزمان در توسعه عمرانی و فرهنگی این اماکن عزیز به طور مفید و گسترده نقش‌آفرینی کنند.

نجمه زارعی - خادم امامزاده حسین قزوین