روزگار سخت لژیونرهای ایرانی

البته روزگاری این فوتبال عزت و آبرویی داشت. در این فوتبال، بزرگانی مانند امیرمسعود برومند درخشیدند که در لیگ‌های بزرگ بازی کرد، فردی مانند فتح‌الله امیرعلایی که در سن‌اتین آقای گل لیگ فرانسه شد و بعد از بازنشستگی به دلیل تحصیلات و تسلط بر زبان‌های بین‌المللی، مدیریت در ورزش را هم تجربه کرد و ریاست در دو فدراسیون از جمله وزنه‌برداری را هم تجربه کرد. فوتبال ایران در سال‌های بعد از انقلاب هم ستاره‌های بزرگی داشت. علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی‌کیا، وحید هاشمیان، ‌مهرداد میناوند و... در لیگ قهرمانان اروپا بازی کرده، گل زده‌ و افتخار آفریده‌اند. جواد نکونام هم سال‌ها در اوساسونا حضور داشت تا در هر فصل دو بار با بارسلونا و دو بار با رئال مادرید بازی کند و حتی در خانه حریفان به این تیم‌های بزرگ گل بزند. اما این وضعیت درخشان در سال‌های اخیر به نقطه‌ای رسیده که لژیونرهای ایرانی برای بازی در تیم‌های درجه 2 هم به مشکل می‌خورند. بازیکنی که در لیگ ایران برای خرید او دعوا بود، در لیگ کره‌جنوبی حتی یک نیمه کامل بازی نکرده است. بازیکن ثابت پرسپولیس در لیگ بلژیک در تیمی بازی می‌کند که نامش به گوش فوتبال حرفه‌ای دنیا نخورده است. همین تیم گمنام هم پولی ناچیز به بازیکن معروف ما داده درحالی‌که بیش از آن رقم را از فیفا گرفته، زمانی که فیفا به همه باشگاه‌ها به تعداد بازیکنان ملی‌پوش تیم‌های مختلف ملی پرداخت می‌کند.

این‌که فوتبال ما چرا به این نقطه رسیده که بازیکنان ترکیب اصلی تیم ملی ایران راهی به تیم‌‌های بزرگ اروپا نمی‌یابند، پرسشی است که مدیران فوتبال کشور باید به آن پاسخ دهند. مدیرانی که همه ذهن آنها درگیر نتایج تیم بزرگسالان است و دلیلی نمی‌بینند به آکادمی‌ها فکر کنند. آکادمی‌هایی که هم رنسانس بارسلونا را با گواردیولا رقم زد و هم پرواز رئال با زیدان. روزهای سخت لژیونرهای ما به‌دلیل دور بودن فوتبال ما از فوتبال روز دنیاست. فوتبالی که مدام به تحریم و تعلیق تهدید می‌شود و آنقدر غرق دلمشغولی‌‌هایی مانند پرداخت بدهی‌های گذشته است که جایی برای فکر کردن به آینده نمی‌یابد.

رضا پورعالی

ورزش