این تیم در چین چه می‌کند؟

بانوان بسکتبال با ویلچر نخستین بازی‌های خود را در این سطح از رقابت‌های آسیا ـ اقیانوسیه تجربه می‌کنند، اما چرا با وجود پیشینه بسکتبال با ویلچر در بخش مردان، برای حضور این تیم در بخش زنان آسیا ارزیابی‌های لازم صورت نگرفت تا تیم بانوان به حریفانش با اختلاف صد امتیاز و بیشتر نبازد؟ وقتی روی نتیجه حساسیت داشته باشیم به نظر می‌رسد انتظار داشتیم بانوان بسکتبالیست همه تیم‌ها را شکست بدهند، درصورتی که اصلا بحث نتیجه‌گیری این تیم در میان نیست و فقط می‌پرسیم چرا در بسکتبال با ویلچر بانوان این دورافتادگی و شکاف شدید بین‌المللی وجود دارد؟ چرا مربیان یا مسئولان در این بخش ارزیابی‌های لازم را انجام ندادند و شاید هدف‌شان از حضور بسکتبالیست‌ها کسب تجربه بود، در صورتی که کمتر کسی می‌پذیرد در یک میدان رسمی آن هم با شکست 108 بر 4 تیمی بتواند در آینده این فاصله را جبران کند. بنابراین بهتر نبود تیم بسکتبال با ویلچر بانوان ایران پیش از این رقابت‌ها در چند بازی دوستانه به میدان می‌رفت تا سطح تیم ارزیابی می‌شد و بعد تصمیم می‌گرفتند آیا این تیم در یک دوره رقابت‌های مهم بین‌المللی شرکت کند یا نکند؟

این رقابت‌ها با نتایجی که در آن برای بانوان ایران ثبت شد، پیش از آن‌که میدانی برای ارزیابی بانوان بسکتبالیست با ویلچر باشد، سبب سرخوردگی و بی‌انگیزگی این بازیکنان می‌شود، ضمن این‌که باید به این نکته هم توجه کرد میدان رسمی آسیایی، محلی برای ارزیابی توانایی‌های تیم‌ها نیست. مسئولان این تیم پیش از حضور بازیکنان در چین باید شرایط موجود بسکتبال بانوان با ویلچر را به نسبت رقبای قدرتمند آسیایی ارزیابی می‌کردند. این بازی‌ها نخستین تجربه بین‌المللی و اعلام حضور رسمی بانوان بسکتبالیست بود، اما بررسی شرایط فنی دختران بسکتبالیست با توجه به دورافتادگی شدید آنها از میادین بین‌المللی، نداشتن حامیان مالی و نیازمند بودن به امکانات و تجهیزات؛ به مطالعه عمیق و زمان کافی با استفاده از منابع مختلف علمی نیاز داشت که متاسفانه با دیدن نتایج این تیم متوجه می‌شویم هیچ کدام از پیش‌نیازهای بانوان بسکتبالیست از سال‌ها قبل تا پیش از این سفر آن هم برای تقابل با بهترین‌های آسیا، تامین و تدارک دیده نشده است.

محمد رضاپور

ورزش