در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
این سرنوشت تلخ بیش از مردان، دامنگیر زنان میشود و با وجود کسب عناوینی پربرکت چون «مادربزرگ شدن»، بالا بردن دستها در برابر کهنسالی بیش از پیش خود را نشان میدهد. آدینه اما باوجود نائل شدن به افتخار مادربزرگی و زیستن در حوالی خزان عمر، همچنان بهار است و سرسبز، پرنشاط و پرانرژی و این خصلت هنر و هنرمندی است که گرد پیری را به دوردستها میتاراند. اهمیت این جوانی کردن هنرمندانه زمانی بیشتر میشود که بدانیم حتی در جماعت هنرمندان هم هستند کسانی که به ملال و روزمرگی سلام میکنند و بیهدف به روزهای باقیمانده کشآمده زندگی خود ناامیدانه خیره میشوند.
گلاب آدینه باتکیه بر توانایی و خلاقیت خود، به این روند مرسوم پشت پا میزند و همچون شعبدهبازی خوشقریحه، در هر بار حضور در صحنه یا پرده سینما، با رو کردن برگ برندهای تازه، بهطور همزمان جوانی و شادابی روحی خود و عیش تماشای ما را به عنوان تماشاگرانی مشتاق جادوی بازیگری بیمه میکند. پیرو همین روحیه و ذهنیت است که جسم و تن هم به یاری این بازیگر میآید و ترکیب قدرت بیان، استفاده درست از میمیک، آمادگی بدنی و توانایی تاثیرگذاری به لحاظ حس و حال نقش و انتقال کامل فضای اثر به تماشاگر و جلب همذاتپنداری او، به نتیجهای درخشان و ماندگار منجر میشود؛ مانند آن چیزی که این شبها در نمایش «شیرهای خان باباسلطنه» اثر افشین هاشمی میتوان دید.
آدینه با بازی در نقش سیاه، ضمن پاسداشت درست هنر سیاهبازی و تخت حوضی، دغدغه همیشگی اش در همدردی با اجتماع و زخمخوردگان و بینوایان را شوخطبعانه و البته در بستری غمناک و تراژیک فریاد میزند؛ دست بر قضا مشهورترین و قدیمیترین ترجمه رمان «بینوایان» در ایران کار پدر فقید ایشان، حسینقلی مستعان است.
آدینه از دیرباز تاکنون بهترین بهره را برای بیان دیدگاه انسانی و مسئولیتهای اجتماعیاش به عنوان بازیگری محبوب برده و تلاش کرده به اقتضای قصه و نقش، درد و رنج انسانیت بویژه معضلات زنان را بازتاب دهد، بدون اینکه این جانبداری آغشته به زیورهای بدلی فمینیسم باشد. چه آن زمان که در «زیرپوست شهر» و در قامت مادر و زن کارگری به نام طوبی، چادرش بوی توامان فقر و فداکاری میدهد، چه وقتی که به نقش عفت خانم در «مهمان مامان» با وجود رنج بیچیزی و نداری، سعی میکند با همراهی همسایهها جلوی حبیبان خدا آبروداری کند و چه آن وقت که در نقش بی بی سلیمه، مامای کهنسال و دوستداشتنی روستا در «وقتی همه خواب بودند» آرزومند رفتن به خانه خداست و به نوعی تمنای بسیاری از زنان رنجور را نمایندگی میکند.
علی رستگار
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
برای بررسی کتاب «خلبان صدیق» با محمد قبادی (نویسنده) و خلبان قادری (راوی) همکلام شدیم