کیانوش عیاری، اینشتین سینمای ایران

اینشتین متولد شهر اولم در جنوب غربی آلمان است و عیاری، متولد اهواز در جنوب غربی ایران. وجه اشتراک این دو چهره تاثیرگذار تنها به این «اهل جنوب غربی بودن» خلاصه نمی‌شود و حتی می‌توان در این بازی سینمایی از آن نظریه معروف نسبیت انیشتین هم در پیوندی منفعت‌طلبانه به سود فیلمساز بزرگ کشورمان بهره برد و در نظریه‌ای موسوم به قطعیت، او را بدون هیچ شک و شبهه و اغراقی، یکی از مفاخر فرهنگی ایران نامید.

عیاری یکی از متعهدترین فیلمسازان کشور است و همیشه نسبت به مسائل و مشکلات آدم‌ها و جامعه‌اش تعهد و دغدغه دارد و تلاش می‌کند در قالبی اثرگذار و زبانی هنرمندانه آنها را به تصویر بکشد. هر اثر کارنامه سینمایی و تلویزیونی او، باشکوه، ماندگار و غبطه‌برانگیز است و اگر انصاف و نگاه کارشناسانه‌ای در مخاطب وجود داشته باشد، نمی‌تواند به نبوغ و خلاقیت سازنده آنها بی‌اعتنا باشد.

اثرگذاری عیاری در سبک واقعگرایانه و به دور از تزئینات فریبنده مرسوم سینمایی او، بیشتر می‌شود و همراهی و همذات‌پنداری بیش از پیش تماشاگر را در پی دارد. او معمولا سراغ موضوعاتی می‌رود که کمتر فیلمسازی آنها را می‌بیند و احیانا مستعد و شایسته روایت می‌داند. اما عیاری از موضوع پیوند اعضا، فیلمی درست و تاثیرگذار چون «بودن یا نبودن» می‌سازد و از زندگی دکتر محمد قریب، بنیانگذار تخصص پزشکی کودکان در ایران اثری درخشان به نام «روزگار قریب» خلق می‌کند و به بهانه این روایت، بخش‌های مهمی از تاریخ معاصر را با هوشمندی ورق می‌زند.

با این حال، حیف است که از وجود نابغه و چهره ماندگار و فاخری چون او غافل باشیم و با بی‌مهری و سنگ‌اندازی، درباره این نعمت فرهنگی ناسپاسی کنیم. امیدواریم مسئولان سینمایی، برای حل مشکلات اکران «خانه پدری» و «کاناپه»، آخرین ساخته‌های سینمایی او اقدامی درست و موثر انجام دهند تا مردم همچون گذشته طعم شیرین آثار این کارگردان تلخ‌اندیش ـ نه سیاه‌نما ـ را بچشند. زادروزتان مبارک آقای عیاری نازنین.

علی رستگار