وقتی علی کریمی تغییر کاربری می دهد

جام جم آنلاین ،« اگر علی کریمی تنبل نبود، اگر قدر خود را بیشتر می دانست، اگر تلاش بیشتری می کرد، اگر پشتکار بیشتری داشت و اگر صدتا کار دیگر انجام می داد الان یکی از بهترین های فوتبال دنیا بود و پرافتخارترین فوتبالیست ایرانی » ... مشابه این جملات را ده ها بار در مطالب ، مقالات و گزارش های مختلف خوانده ایم. در این میان کمتر کسی پیدا شد (یا اصلا هم پیدا نشد) که بگوید « اگر» در کار نیست، حد علی کریمی همان بود. کسی هم پیدا نشد بگوید ورزش ایران آرزوهایش را با «اگر» گره می زند و آنقدر آن را تکرار می کند تا همه به این باور برسند که ما رویاهایمان را داشتیم اما نشد که نشد!

اگرها را کنار می گذاریم. به نقش این روزهای علی کریمی می رسیم، بازیکنی که در گذشته سعی می کرد کمتر حرف بزند و کمتر تن به مصاحبه بدهد. بازیکنی که به هیچ گفت و گوی زنده تلویزیونی نمی رفت چون از پس چالش های موجود در مصاحبه برنمی آمد. کریمی در گذشته نقش بهتری از نقش اکنونش داشت. بی سر و صدا و کم حاشیه تر. مصاحبه های جنجالی اش هم به ندرت بود و جذاب تر. درباره هر چیزی اظهارنظر نمی کرد. هر حرفی را ندانسته به زبان نمی آورد. سعی می کرد خاص بودن خود را با این شرایط حفظ کند. او قهرمان اصلی هواداران بی قهرمان بود. او در جریانی قرار گرفت که این جریان او را به سمت خاص بودن و قهرمان بودنش برد. کریمی روز به روز محبوب تر شد. هواداران در فوتبال بیمار ایران به شدت نیازمند یک قهرمان بودند و علی کریمی با همه «اگر» هایی که در کنار جملات توصیفی اش به کار می رفت ، می توانست در کنار دو ، سه تا اسطوره دیگر این قهرمان باشد. زمان گذشت. خیلی چیزها تغییر کرد. علی کریمی هم همین طور.

نگاهی به نقش این روزهای او در فوتبال بیندازید. کار او شده سلسله همکاری های عجیب و غریب با تیم خونه به خونه بابل و حرف و حدیث هایی که پشت این همکاری وجود دارد. بارگذاری جملاتی قصار و پندآمیز که او را شبیه میلیون ها کاربری در اینستاگرام می کنند که با این جملات سعی می کنند خود را خاص نشان بدهند. غرغرهای اینستاگرامی و ادامه کنایه زدن به کی روش، نکونام و علی دایی. درباره همه چیز و همه فرد اظهار نظر می کند و حرف می زند. درباره موضوعات مختلف اجتماعی، فرهنگی و ورزشی صاحب نظر است و این ابدا قهرمانی نیست که چند سال پیش در ذهن هواداران شکل گرفت.

نگران اختلافات علی کریمی و علی دایی نیستیم که در دو روز گذشته دوباره جان گرفته است. اختلافات از سر کینه های بچه گانه این دو علی فوتبال ایران پشیزی ارزش ندارد که به آن پرداخته شود. اختلافاتی که بخش عمده اش به این مربوط میشود که « من بهتر از تو هستم » ، « من از تو محبوب تر هستم» ، «من از تو باحال تر هستم، خاص تر هستم ». و چقدر بی ارزش تر از آن که بر سر این دعواهای بچه گانه بین دو مرد بالغ که یکی تقریبا 40 ساله است و یکی 48 ساله، بقیه کاسه داغ تر از آش می شوند و می خواهند این دو را آشتی بدهند. دو مرد پا به سن گذاشته با یکدیگر اختلاف دارند و هیچ مسئولیتی هم ندارند که با هم خوب باشند و مثل داداش ها در مقابل هم رفتار کنند. اما چه خوب که حداقل وقتی می خواهند به هم کنایه بزنند این کنایه زدن به صورت محرمانه باشد. این بیشتر در مورد علی کریمی صدق می کند، کسی که در هر بار جان گرفتن اختلافش با علی دایی بیشتر از هر کسی ضرر می کند و بیشتر چهره اش مخدوش می شود. کسی که هنوز همان «اگر» های طویل و عریض دنبالش هستند و کسی که این روزها به شدت تغییر کاربری داده و از یک قهرمان تبدیل به ضدقهرمان اینستاگرام شده تا جایی که مجبور است به دلیل حمله هواداران علی دایی و حتی هواداران خودش پست هایش را پاک کند و کامنت هایش را هم ببندد...

شاید خیلی ها دلشان برای آن قهرمان کم حرف تنگ شده اما برای خیلی ها که به «اگر» ها اعتقاد ندارند دلتنگی معنایی ندارد.....

هیلدا حسینی خواه / جام جم آنلاین