طاهره صفارزاده از زمره شاعرانی است که شعرش آیینه زمانه‌اش بوده است، یعنی در جهان امروز و به‌عنوان شاعری امروزی و نواندیش، نه‌تن‌ها وقتی در شعرش به فردیت احساسات، عواطف، مسائل شخصی خود و هم‌عصرانش می‌پردازد، بلکه حتی هنگامی‌که سراغِ مضامین دست‎فرسود و قلم‌فرسود مذهبی می‌رود، بی‌تأسی از انبوه شاعرانِ پیش از خود، که این مضامین را در قالب‌های کهنه و با زبانی قدیمی و مضمون‌پردازی‌ها و تصویرسازی‌هایی تکراری به رشته تحریر درآورده بودند، نشان می‌دهد شاعری مدرن و امروزی است، متعلق به دنیای امروز است و تصمیم ندارد حرفش را، اگرچه عموم به شنیدن آن در قالب‌های شعری کهنه عادت دارند، با کهنگی عجین و قرین سازد. هم از این روست که طرحی نو درمی‌افکند و بنای رفیع شعر نیمایی آیینی را برمی‌آورد.