تردید نداریم که آدم‌ها در پی منافع خود هستند. باور عمومی بر این است که هر انسانی به طور طبیعی، منافع خود را مقدم بر منافع دیگری می‌داند. خودخواهی منتهی به ثروت‌اندوزی، بالابردن رتبه علمی و در نهایت اعتبار انسان می‌شود و اینها روی هم قدرت فرد را بالا می‌برد. فرد می‌خواهد بیشترین نفع و شادی را کسب کند و رنج و ضرر را هر چه بیشتر از جان و مالش دور کند. همه متفکران و روان‌شناسان هم عقیده‌اند که انسان خود گزین است. یعنی به طور غریزی و ناخودآگاه نفع خود را دنبال می‌کند، اما برخی از متفکران اخلاقی همچون تامس نیگل، آیریس مرداک، پیتر سینگر و البته اغلب قدما و حکمای دینی، معتقدند انسان می‌تواند در عین خودخواهی، دیگر گزین هم باشد.