روایت دردناک نخستین نسل کشی قرن بیستم + عکس

به گزارش جام جم آنلاین ، این فاجعه یکی از مرگبارترین وقایع تاریخ استعماری آفریقا محسوب می شود. بین سال های 1904 تا 1908 میلادی حدود 80 درصد از جمعیت قوم هِرِرو و 50 درصد از جمعیت قوم ناما که در مستعمره آفریقای جنوب غربی آلمان ( نامیبیا امروزی) زندگی می کردند توسط نیروهای مسلح سازمان استعماری رایش دوم آلمان ( 1915 - 1884 ) قتل عام شدند.

در مجموع 75 هزار مرد ، زن و بچه به شکلی وحشیانه جانشان را از دست دادند. شاید این رقم در برابر تعداد قربانیان نسل کشی های بعدی قرن بیستم به نظر اندک برسد اما نباید فراموش کرد که در آن روزگار این منطقه بسیار کم جمعیت بود و امروز نیز جمعیت نامیبیا به نسبت دیگر کشورهای آفریقایی به رغم وسعت خاکش اندک است.

این فاجعه غم انگیز در پیچ و خم های فراموشی مفقود و در اسناد تاریخی مدفون شد. با اینکه در میانه دهه 1990 میلادی این کشتار سوژه یک تحقیق شد و هم اکنون جمهوری فدرال آلمان قصد دارد رسما آن را به عنوان نسل کشی بپذیرد، این جنایت تاریخ استعماری آفریقا امروز به عنوان نخستین نسل کشی قرن بیستم محسوب می شود.

در سالهای 1840 نخستین میسیونرهای رنانی آلمان وارد نامیبیا امروزی شدند. بسیاری از اقوام ساکن منطقه از جمله هِرِرو ها و ناما ها برای دریافت وسایل و ابزار از میسیونرها استقبال کردند. در 7 اوت سال 1884 میلادی تاسیس آفریقای جنوب غربی آلمان اعلام شد . نخستین فرماندار آلمانی در سال 1885 از سوی امپراتور وارد این منطقه شد. با افزایش تعداد مهاجران سفیدپوست اقوام محلی تحت فشار گرفته و زمین هایشان را از دست دادند.

نخستین نیروهای نظامی آلمان در سال 1889 میلادی به این مستعمره اعزام شدند. سربازان آلمانی بدون هیچ واهمه ای به زنان تجاوز کرده ، اهالی را شکنجه و به قتل می رساندند. در نهایت اقوام هِرِرو و ناما که همه چیز خود را از دست داده و علاوه بر زورگویی آلمان ها دچار گرسنگی هم شده بودند دست به شورش زدند.

در ژوئن سال 1904 یک ژنرال بیرحم آلمانی به نام لوتار فون تروتا به همراه هزاران سرباز وارد مستعمره شد. ژنرال لوتار فون تروتا اعتقادی به مذاکره و دلجویی از اقوام محلی نداشت و کشتار را به عنوان راه حل نهایی می دانست.

زنرال فون تروتا در فرمان سرکوب مردم خطاب به نیروهایش نوشت: سیاست من در گذشته و امروز هم اعمال زور توام با ایجاد وحشت مطلق و حتی بی رحمی است. من قبایل محلی با ریختن آبشارهای خون و صرف پول نابود خواهم کرد. تنها پس از چنین پاکسازی که چیز جدیدی ظهور کرده و دوام خواهد داشت.

سرکوب اقوام محلی توسط آلمان ها بی رحمانه و خشونت بار بود. دستور این بود که همه اعم از زن و مرد و بچه از بین بروند. کشتار اقوام هِرِرو و ناما کاملا برنامه ریزی شده بود. بسیباری از آنها به اردوگاه های محصور از جمله ویندهوک ( پایتخت امروزی نامیبیا) ، اسواکوپموند و شارک آیلند اعزام شده اند.

این اردوگاه ها در واقع قتلگاه این مردم بودند. تمام آنها بر اثر بیماری ، بدرفتاری و گرسنگی جان دادند. سرهای بریده قربانیان برای انجام تحقیقات نژادی به آلمان فرستاده شد.

این قتل عام که 75 هزار نفر را قربانی کرد باعث شد تا عملا هیچ اثری از اقوام هِرِرو و ناما و فرهنگ آنها باقی نماند.

چرا این قتل عام برای نزدیک به یک قرن فراموش شد؟ پس از پایان جنگ جهانی اول این مستعمره به تصرف بریتانیایی ها درآمد و آنها گزارشی را در مورد فجایع استعمار آلمان تهیه کردند. با این حال، این گزارش خیلی زود به نام « اتحاد سفیدها» به بایگانی راکد سپرده شد. مبارزه طولانی نامیبیا برای استقلال که در دهه 1990 به دست آمد در تداوم سکوت درباره این قتل عام دخالت داشت.

سرانجام با اقدام بازماندگان غیر مستقیم قربانیان این فاجعه در صحنه بین المللی مطرح شد.

در انتظار به رسمیت شناخته شدن این نسل کشی از سوی دولت آلمان ، محققان در حال بررسی مفهوم نسل کشی هستند. تحقیقات در مورد این فاجعه از سوی مورخان غیر نامیبیایی و بر اساس منابع آلمانی انجام شده است.

به هرحال، در اروپا و دیگر نقاط جهان تازه مردم دارند نام هِرِرو ها و ناما ها را می شنوند.

بهرام افتخاری / جام جم آنلاین