بازگشت با طـلای المپیک

روزی که دوپینگ سهراب مرادی مثبت اعلام شد کسی نبود که به قهرمانی او در المپیک 2016 حتی فکر کند. سهراب آن روزها در اوج آمادگی قرار داشت و خود را برای بازی‌های آسیایی اینچئون آماده می‌کرد، اما به یک باره خبر آمد که نمونه‌اش مثبت شده. یک سال قبل از آن، ناکامی بزرگ دیگری زندگی سهراب را دستخوش تغییر کرده بود. او دو سال شبانه‌روز تمرین کرده بود تا در المپیک 2012 لندن حقش را از این رشته بگیرد و با مدال المپیک مرحمی روی زخم‌هایش بگذارد. سهراب چند ماه قبل از المپیک لندن آنقدر آماده بود که در رقابت‌های قهرمانی آسیا بالاتر از کیانوش رستمی، روی سکوی قهرمانی ایستاد و حتی رکوردهای ایران را جابه‌جا کرد. اما المپیک لندن هم برای او تبدیل به یک کابوس شد، کابوسی که باعث شد هفته‌ها خودش را در خانه پدری حبس کند و از آمدن به کوچه و خیابان بپرهیزد. سهراب در لندن خیلی زود و در همان حرکت یکضرب از گردونه رقابت‌ها اوت کرد تا با غمی بزرگ به خانه برگردد. اما حالا وقت لذت بردن از یک بازگشت رویایی است. یک طلای ناب که نام سهراب مرادی را تا همیشه تاریخ در ورزش ایران ماندگار می‌کند. سهراب حالا قهرمان المپیک است؛ عنوانی که تا پیش از این در وزنه‌برداری فقط بزرگانی چون محمد نصیری، حسین توکلی، حسین رضازاده، بهداد سلیمی و کیانوش رستمی مفتخر به دریافتش شده بودند.

سهراب برای این طلا 182 کیلوگرم در یکضرب و 221 کیلوگرم در دو ضرب وزنه زد و با رکورد مجموع 403 کیلوگرم روی سکوی قهرمانی ایستاد. در این وزن ما علی هاشمی را هم داشتیم که تا یک قدمی کسب مدال برنز رفت اما افسوس که نتوانست وزنه 220 کیلویی را در دو ضرب بالای سر ببرد. با این حال تیم ملی وزنه‌برداری تا همین جا هم موفق شده بهترین عملکرد خود را در تاریخ رقابت‌های المپیک تکرار کند. 16 سال پیش حسین توکلی و حسین رضازاده در دو شب متوالی دو طلای ارزشمند المپیک 2000 سیدنی را برای کاروان ورزشی ایران به دست آوردند تا خود و وزنه‌برداری را تاریخ‌ساز کنند. حالا بعد از این همه سال یک بار دیگر تاریخ برای وزنه‌برداری ایران تکرار شد؛ جایی که کیانوش رستمی و سهراب مرادی در دو شب کاروان ورزشی کشورمان را صاحب دو نشان با ارزش طلا کردند.

بامداد فردا محمدرضا براری در دسته 105 کیلوگرم به روی تخته می‌رود و بامداد چهارشنبه هم نوبت به هنرنمایی بهداد سلیمی در فوق سنگین است. با یک مدال دیگر بهترین نتیجه تاریخ وزنه‌برداری ایران در ادوار مختلف المپیک رقم خواهد خورد.

مردم، دست‌تان را می‌بوسم

پسر لنجانی استان اصفهان؛ کسی که تا همین یک سال پیش بازنشسته بود. در فدراسیون او را بازنشسته کرده بودند و حتی خودش هم فکرش را نمی‌کرد روزی بتواند در المپیک مدال بگیرد: «مثل خواب است. اصلا فکرش را نمی‌کردم پایم به المپیک برسد.حالا راحت هستم و نمی‌خواهم به چیزی غیر از مدالی که گرفتم فکر کنم.»

حرفی برای رضازاده نداری؟

نه، اصلا نمی‌خواهم روی این چیزها فکر کنم. می‌خواهم به مدالم، به افتخاری که کسب کردم فکر کنم. دوست ندارم ذهنم را درگیر سال‌های قبل کنم. سال‌هایی که کابوس بود.

سختی‌های زیادی هم کشیدی؟

خیلی. این‌قدر که اصلا دوست ندارم به آن سال‌ها برگردم. در یکی دو سال قبل آن‌قدر تلاش کردم، آن‌قدر عرق ریختم که فکر می‌کنم این مدال حقم بود.

در آن روزهای کابوس‌وار فکرش را می‌کردی بتوانی روزی در المپیک مدال طلا را کسب کنی؟

شما که می‌دانید من چه سختی‌هایی کشیدم. روزهایی بود که در حیاط خانه مان تمرین می‌کردم. محروم بودم، اما تمرین می‌کردم. دوستانم از من می‌پرسیدند چرا این کار را می‌کنی؟ به همه می‌گفتم دلم می‌گوید بر می‌گردم. برگشتم وخیلی چیزها را به خیلی‌ها ثابت کردم.

به چه کسانی؟

نمی‌خواهم اسم ببرم. من در سالنی متروکه تمرین می‌کردم. سالنی که به زور یک لامپ معمولی داشت. خیلی‌ها باورشان نمی‌شود. باور کنید همین الان هیچ کس در آن سالن تمرین نمی‌کند. خدا را صد هزار مرتبه شکر که حالا تمام آن روزهای کابوس‌وار تمام شده است.

مدالت را به چه کسی تقدیم می‌کنی؟

مدال من برای همه مردم ایران است. برای همه آنها که دعا کردند و پشت من بودند. این مدال تقدیم به همه مردم ایران.

چه پیامی برای مردم ایران داری؟

دستشان را می‌بوسم. از خانواده‌ام تشکر می‌کنم که در سخت‌ترین روزها کنارم بودند و حمایتم کردند.

در سالن علاوه بر ایرانی‌ها مردم زیادی بودند که ایستاده برایت کف زدند. آنها منتظر رکوردشکنی‌ات بودند.

سخت بود. خیلی‌ها در سالن گرم به من می‌خندیدند. این را حس می‌کردم، اما طلا را که گرفتم نظرها تغییر کرد. من به دنبال رکورد نبودم فقط می‌خواستم مدال بگیرم و خودم را ثابت کنم که این کار را کردم. خدا را شکر می‌کنم که رو سفید شدم.

رضا پورعالی

ورزش