آب دهان مجانی، آب دهان گران

این سیر از ریه و سینوس به بیخ گلو و بعد هم تا دهان و سپس تا روی زمین برای ما مجانی است و تنها تاوانش اگر بد بیاوریم، چسبیدن این توده لزج به لباس خودمان یا بغلی مان یا آلوده شدن درختی، بوته‌ای، دیواری.

ولی در همه جای دنیا این طور راحت از کنار صاحبان این توده‌های زشت پراکنده در محیط نمی‌گذرند، چنانچه شوراهای محلی لندن بتازگی طرحی را تصویب کرده‌اند که اگر کسی آب دهانــــش را در خیابان‌های شهر پراکنده کند باید 80 پوند جریمه بدهد. الان برای داشتن یک پوند باید حدود 5600 تومان پرداخت که رقم گرد شده‌اش برای 80 پوند می‌شـود 450 هزار تومان، یعنی یک جریمه درشت عبرت آموز.

اما ما آب دهان می‌اندازیم، در فضاهای مختلف، بی‌توجه به دل‌به‌هم‌خوردگی تماشاگران، بی‌نگرانی از این‌که این دیوار خانه مردم است و ... .

گفتنش هم حتی خوب نیست چون فرض بر این است که همه می‌دانند جای بزاق کجا هست و کجا نیست.

درست است که اینجا کسی این کار زشت هر شهروند را نمی‌شمارد و بابتش جریمه نمی‌گیرد، اما خودمان که آمارش را داریم و می‌دانیم چه کار می‌کنیم. پس حالا باید گفت بیایید به احترام آب، به احترام خاک، به احترام هوا و به حرمت همه انسان‌هایی که کنــــار ما زندگی می‌کنند و حق دارند در محــــیطی پاک و تمیز، به دور از زشتی‌ها و آسوده خیال در خیابان‌ها قدم بزنند، در رفتـــار خود تجدید نظر کنیم.

قدم زدن در خیابان ها و بوستان ها خیلی لذتبخش است، اما اگر این فضا با حرکات ناشایست ما کثیف شــود، دیگر نه فقط لذتبخش نخواهد بود ، بلکه روح و روان مان را هم تحت تاثیر قرار می دهد.

مریم خباز ‌‌/‌‌ گروه جامعه