جریمه 100 میلیونی برای یادگاری‌نویسی و یک افسوس

شاید پس از شنیدنش با کمی چاشنی تحقیر و تمسخر به اطرافیانمان رو کنیم و بگوییم: «ببین آن ور دنیا کسی جرأت ندارد به آثار تاریخی و فرهنگی آسیب برساند؛ آن وقت اینجا، یادگاری که سهل است، با بلدوزر به جان بناهایی می‌افتیم که گذشتگان برایمان به یادگار گذشته‌اند.»

با کسانی‌که فکر می‌کنند با نوشتن یادگاری حتی روی در دستشویی می‌توانند نامشان را جاودان کنند، کاری ندارم؛ خطابم به خود و کسانی است که با تحقیر و تمسخر، یادگارنویسان و تخریب‌کنندگان آثار فرهنگی و تاریخی را نکوهش می‌کنند. همین مایی که ادعای فرهنگ‌دوستی و ایران‌دوستی داریم، آیا جز تمسخر و تحقیر کاری کرده‌ایم؟ وقتی می‌بینیم کسی به خیال خودش نامش را بر دیوار یک بنای تاریخی جاودانه می‌کند، آیا حاضریم او را از این کار برحذر داریم؟ یا باز ترجیح می‌دهیم با تحقیر و تمسخر او را به دیگران نشان دهیم و به خودمان افتخار کنیم که چون یادگاری نمی‌نویسیم از او بیشتر می‌فهمیم؟! ...

خیلی‌ها می‌گویند یادگاری‌نویسی سال‌هاست به عملی مذموم در کشور ما تبدیل شده و مردم آگاه ما دیگر به میراث فرهنگی آسیب نمی‌رسانند. ماه گذشته در موزه آب در یزد که ساختمان آن بنای تاریخی و ارزشمندی است، یادگاری‌هایی به تاریخ امسال دیدیم. جالب است که بناهایی از این دست مجهز به دوربین مداربسته‌اند که امکان برخورد با خاطیان را فراهم می‌کند. اما گویا نه بازدیدکنندگان و نه مسئولان اراده‌ای برای تذکر و برخورد با افراد خاطی ندارند.

گردشگر روس به دلیل کندن حرف اول نام خود به ابعاد 25 سانتی‌متر روی دیوار کلوزیوم، از سوی پلیس دستگیر و علاوه‌بر محکومیت به چهار ماه زندان تعلیقی، 20 هزار یورو جریمه می‌شود اما در کشور ما افراد بدون هیچ ترسی روی آثاری که ارزششان اگر بیشتر از کلوزیوم نباشد، کمتر هم نیست، یادگاری می‌نویسند و چند سال بعد برمی‌گردند و با افتخار یادگاری‌شان را به دیگران نشان می‌دهند. شاید آن گردشگر روس پیش از این به ایران آمده و وقتی دیده یادگاری‌نویسی در اینجا غیرقانونی نیست، تصمیم گرفته چون مارکوپولو نامش را بر بناهای تاریخی حک کند، غافل از این‌که غربی‌ها سر میراث فرهنگی‌شان با کسی شوخی ندارند.

کمیل انتظاری ‌-‌ گروه فرهنگ و هنر