برنامه​های آیتمی و حضور بدون واسطه دوربین

این طور نباشد که وقتی برنامه تمام شد، بگوید خب که چی؟ از این نظر، برنامه ترکیبی صرف‌نظر از مفرح بودن باید دارای نگاه و موضوع هم باشد و اطلاعات مفید و صریحی را به بیننده منتقل کند. در یک برنامه آیتمی، دوربین از استودیو بیرون می‌آید و توی خیابان و بین مردم می‌رود و مردم تصویر خود را در فضای واقعی می‌بینند. حال ممکن است این تصویر، تصویر کشاورزی باشد که دارد چای می‌نوشد یا تصویر هنرمندی که در گالری نشسته، ولی دوربین در همه این مکان‌ها ناظر بدون واسطه است و یکی از دلایل موفقیت برنامه‌های آیتمی همین حضور بدون واسطه دوربین است.

مخاطب در برنامه آیتمی انتظار دارد در 30 دقیقه، حداقل شش آیتم ببیند؛ آیتم‌هایی که تنوع لوکیشن، آدم‌ها و حسی متفاوت را به او منتقل کند، از انرژی حسی و عاطفی برخوردار باشد و به سراغ زوایای پنهان زندگی برود و مقتضیات ذهنی او را پاسخ بدهد.

برنامه‌های آیتمی به دلیل نگاه نوآورانه خود مورد توجه مخاطبان زیادی قرار می‌گیرد و این نگاه نو باید به برنامه‌های دیگر هم منتقل شود، اما در بعضی از برنامه‌های تلویزیون این نگاه وجود ندارد. برنامه‌های تلویزیون به دلیل حضور طولانی در خانه و پخش مداوم ممکن است به ورطه تکرار بیفتد، ولی با مخاطب‌شناسی می‌توان بخش زیادی از این مشکل را هم حل کرد. مثلا برنامه دو قدم مانده به صبح، پاتوقی برای اهالی هنر بود و از کارشناسانی در هر برنامه استفاده شد که آدم‌های باتجربه‌ای در حرفه خود بودند. ایجاد فضای شاد و مسرور کردن مردم، یکی از وظایف اصلی برنامه‌سازان تلویزیونی است. مردم در طول روز مشغله‌های ذهنی بسیاری دارند و می‌خواهند وقتی پای تلویزیون می​نشینند، برنامه‌اش شادی‌بخش باشد، اما چه خوب است در پس یک برنامه طنز، مسائل اجتماعی و مشکلات مردم هم باشد.

سعید بشیری، تهیه‌کننده برنامه دو قدم مانده به صبح