سقوط دلقک از شیروانی داغ

شنیر در جایی از داستان می‌گوید: دلقکی که به مشروب روی بیاورد، زودتر از یک شیروانی‌ساز مست سقوط می‌کند.

سرنوشت تلخ و محتوم دلقک قصه بُل بی‌شباهت به سرانجام تلخ و متاثرکننده بازیگری مثل رابین ویلیامز نیست که روز گذشته خبر خودکشی‌اش همه جهان را در شوک فرو برد.

گرچه ویلیامز با توجه به توانایی و استعداد بارزش در نقش‌های مختلف بازی می‌کرد، اما بیشتر با چهره‌ای دلنشین و متبسم و در نقش‌ها و فیلم‌هایی کمدی و فانتزی همچون «جومانجی»، «ملوان زبل»، «خانم دات فایر» و «شبی در موزه» شناخته می‌شد.

صدای جاودانه جلال مقامی هم که تقریبا گوینده ثابت ویلیامز بود، نقش بسزایی در محبوبیت این بازیگر دوست‌داشتنی در ایران داشت.

اما سوال و شگفتی اینجاست که چطور بازیگری به ظاهر شاداب و سرزنده و اهل خانه و خانواده تصمیم می‌گیرد به‌طور ناگهانی به زندگی‌اش پایان دهد و سکانس آخرش را با سیاهی گره بزند؟ یافتن پاسخی قاطع برای این پرسش به این سادگی‌ها نیست و نیاز به بررسی فراوان زندگی و کار این هنرمند برجسته دارد، اما عجالتا و در بدو امر شاید بشود گفت برخی از کمدین‌ها هم مثل دلقک‌ها آدم‌هایی با دلی غمگین و روحیه‌ای افسرده هستند که صرفا به دلیل نقش و مسئولیت اجتماعی‌شان وانمود به شاد بودن می‌کنند.

ویلیامز هم با وجود موفقیت‌های بسیار و جایگاه معتبرش در میان ستارگان هالیوود، چند وقتی بود که به بیماری افسردگی مبتلا شده و برای تسکین آن به الکل پناه برده بود.

ظاهرا او اقداماتی هم برای درمان انجام داده بود، اما حتما این روند موثر واقع نشد که مرگ را به زندگی ترجیح داد.

نکته جالب و عجیب ماجرا اینجاست که بازیگری که در آثاری چون «بیداری‌ها»، «پچ آدامز» و «ویل هانتینگ نابغه» با بازی در نقش دکتر و روانپزشک برای به آرامش رساندن بیماران و کسانی که از مشکلات روحی و روانی رنج می‌بردند، راه‌حل‌های بکر و موثری ارائه می‌داد، در زندگی واقعی خودش نتوانست از نسخه‌های تجویز شده خویش بهره ببرد.

مرگ تلخ ویلیامز در شصت و سه سالگی گرچه تصمیمی شخصی و فردی است که باید به طور مستقل بررسی و واکاوی شود، اما با توجه به خودکشی‌های هرازگاهی و مرگ‌های مشکوک برخی از ستارگان هالیوود، وجهی اجتماعی به آن می‌دهد و بار دیگر آتش‌ زیر خاکستر شهرت و جهان پرزرق و برق دنیای سرگرمی را افروخته می‌کند.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر