باشگاه‌ها نباید فقط عابر بانک بازیکنان و فدراسیون‌ها باشند

در برزیل مهد فوتبال جهان، با همه دغدغه‌هایی که مردمانش از باب رکود اقتصادی، فقر، بیکاری و بهداشت و درمان دارند، ورزش جزیی انکارناپذیر از زندگی اجتماعی به شمار می‌آید و با این که در افواه عمومی، نوجواناش پا به توپ به دنیا می‌آیند، اما والیبال ورزشی است که جایگاه ویژه‌ای در این کشور دارد و ستاره‌های این ورزش نیز سمبل و محبوب جوانان برزیلی محسوب می‌شوند.

این وجاهت در شهر بلوهوریزنته واقع در جنوب غربی برزیل آنقدر بالاست که سوای میزبانی چند دوره از مسابقات لیگ جهانی، برای دومین سال پیاپی میزبان رقابت‌های باشگاه‌های جهان شد.

مسابقاتی که در بر گیرنده پنج قهرمان قاره‌ها، دو تیم برگزیده فدراسیون بین‌المللی و تیم میزبان است و از آنجایی که 500 هزار دلار جوایز نقدی دارد اکثریت قریب به اتفاق تیم‌ها چند ملیتی و با بهره‌گیری از سایر بازیکنان دنیا به میدان می‌آیند و نمایشگاهی از قدرت و مهارت بهترین‌های توپ و تور را در تالار غول پیکر و 18 هزار نفری مینیرو بر پا می‌کنند.

دهمین دوره مسابقات باشگاه‌های جهان صرف‌نظر از این ویژگی‌ها با یک طلسم‌شکنی همراه بود و آن بردن جام قهرمانی به مسکو بود، چراکه از سال 1990 تاکنون 9 بار تیم‌های ایتالیایی و یک مرتبه هم تیم سادا کروزیروی برزیل قهرمان شده بودند، ولی آسمانخراش‌های تیم بلگوری با داشتن جمعی از مردان ملی‌پوش همانند سرگئی تتیوخین، تاراس ختی، الکسی کازاکوف، ایلینخ، موزرسکی و دو فوق ستاره آلمانی و ایتالیایی (گیورگی گروزر و دراکان ترا ویکا) بدون باخت قهرمان شدند و حسرت بزرگی را در دل تیم پرستاره ساداکروز گذاشتند که با وجود برخورداری از امتیاز میزبانی و ستاره‌‌هایی چون والاس سوزا، ویلیام اراحو، داگلاس کوردیرو، کاستا سیلوا، کاربورنا ادر، از لعل هیدالگو تک‌ستاره کوبای هم در ترکیب خود استفاده می‌کردند.

تیم بلگوری بلگورد که تنها سه ست از دست داده و با اقتدار به فینال راه یافته بود در بازی پایانی مقابل تیم الریان قطر قرار گرفت. تیمی که چند بازیکن یک بار مصرف، اما سرشناس اروپایی و کوبایی و برزیلی را برای حدود 20 روز به خدمت گرفته بود، مردانی همانند متی کازیسکی دریافت‌کننده قدرتی بلغاری، سانچز کوبایی و اولیویرا (پاسور دوم تیم‌ملی برزیل). اما جنگ اصلی بین دو غول سفید و سیاه دیمتریموزرسکی 218 سانتی‌متری و سایمون روبرتلندی سرعتی زن 206 سانتی‌متری بود.

ست اول را الریان برد و در حالی که همه منتظر خلق یک شگفتی بودند، ماشین قدرت موزرسکی بلند قدترین بازیکن جهان به راه افتاد و تیم پر‌مهره، اما کم‌هماهنگ الریان قالب تهی کرد و در سه ست بعدی تسلیم شد. موزرسکی همانند فینال بازی‌های المپیک لندن یک تیم شد و دفاع‌ناپذیر بازی کرد هر چند گروزر و تتیوخین نیز از ست سوم به یاری غول سفید او شتافتند.

جنگ تن به تن در آمریکای لاتین

اما جنگ دیدنی‌تر بازی رده‌بندی بود جایی که تیم یوپی‌سی آرژانتین نبرد ماراتن گونه را از سادا کروز برزیل 3 بر 2 برد‌ ، اما بازی تحت تاثیر بازی احساسی و کرکری بازیکنان دوتیم بود و دو طرف مدام نسبت به داور مسابقه و همدیگر پرخاش می‌کردند.

زمانی که لوپز برزیلی تیر خلاص یوپی‌سی را برزمین سادا کروز فرود آورد تمام آرژانتینی‌ها از شوق گریه کردند حتی خبرنگاران و گزارشگران رادیو و تلویزیون آرژانتین اشک می‌ریختند و از این بابت که حایز نخستین پیروزی در مقابل کشور همسایه (برزیل) شده بودند سر از پا نمی‌شناختند.

اما تیم متین ورامین نماینده ایران و آسیا در این مسابقات بود که با یک ترکیب توافقی ـ تحمیلی ـ راهی بلو هوریزنته شد. چرا فدراسیون والیبال به بهانه این که ملی‌پوشان باید برای لیگ جهانی آماده شوند از دادن سعید معروف، شهرام محمودی، سیدمحمد موسوی و... که با متین قرارداد داشتند خودداری ورزید، در صورتی که روس‌ها، برزیلی‌ها، ایتالیایی‌ها و آرژانتینی‌ها هر یک چند ملی‌پوش در اختیار داشتند و هرگز به فکر این نبودند که اگر مثلا دیمتری موزرسکی آسیب ببیند تیم‌ملی روسیه 40 در صد قدرت خود را از دست می‌دهد.

این در حالی بود که مسئولان تیم متین اعلام کرده بودند حاضرند هزینه تیم ملی را بدهند و تیم را با کواچ همراهی کنند، اما پندار‌های خام دو، سه سالی است که تیم‌ملی را از بدنه اصلی والیبال کشور دور کرده و باعث شده است تنها شانس ایستادن روی یک سکوی جهانی را از دست بدهد. اضافه بر آن که بازیکنان رده ملی ایران بهترین بازی‌های تدارکاتی را از دست دادند باید پرسید آیا حضور در اردوهای تمرینی صوفیه و بلگراد بهتر از بازی در برابر غول‌های بین‌المللی است؟

به هر روی تیمی که با نام متین ورامین به برزیل رفته بود خوب جنگید و یک ست از آسمانخراش‌های روسی گرفت، با گرفتن دو ست از سادا کروز، این تیم را تا آستانه شکست پیش برد و احسن شیرکوند لیبروی با تجربه تیم با 58 توپگیری و30 اقدام موفق سرآمد لیبرو‌های مسابقات شد و فقط به این دلیل که ورامین به جمع چهار‌تیم برتر صعود نکرد به عنوان نفر اول معرفی نشد یا فرهاد پیروت‌پور قطر پاسور مهابادی تیم اعزامی که در مصاف با بلگورود و ساداکروز امتیازآورترین یار ایرانی بود و بار‌ها بازیکنان بزرگ و صاحب‌نام را تحت تاثیر هنر نمایی خود قرار داد.

تیم متین با دو شکست و یک پیروزی بر گواینبوب پورتوریکو به طور مشترک با ترنتینوی ایتالیا پنجم شد و 30 هزار دلار جایزه گرفت. این در حالی بود که اگر با تمام قوا شرکت می‌کرد حداقل در سکوی سوم جای می‌گرفت ولی چه سود که زیر دست تیم الریان قطر ایستادیم و خجالت کشیدیم. مدیران تیم متین هم مثل کاله مازندران مایوس و دلسرد راه طول و دراز بلوهوریزنته تا تهران را طی کردند تا بدانند در ورزش ایران باشگاه‌ها فقط عابر بانک بازیکنان و فدراسیون والیبال‌ هستند.

جمشید حمیدی / جام‌جم