زیر سایه سرو

به نظر می‌رسد مهم‌ترین عامل موفقیت برپایی جشنواره‌‌ای با عنوان جام‌جم و در حوزه تلویزیون، نگاه تخصصی آن باشد؛ کاری که در سال‌های قبل نیز جشنواره سیما بنیانگذار آن بود و متاسفانه ادامه پیدا نکرد، ایجاد بخش‌های رقابتی مختلف بود و جشنواره جام‌جم نیز در دو دوره پیشین برگزاری خود، از این الگوی درست علمی و رقابتی بهره‌ گرفته است.

این که احکام جداگانه‌ای برای دبیران بخش‌های مختلف جشنواره صادر می‌شود و داوران به صورت تخصصی وظیفه قضاوت کیفی آثار را به عهده می‌گیرند، شاید در نگاه اول اتفاق مهمی نباشد، اما در نوع خود حائز اهمیت است، چرا که اینجا دیگر قرار نیست صرفا یک جشن قدردانی از فعالیت همکاران در تلویزیون در حد مراسم و جشن‌هایی باشد که مثلا بعد از ماه رمضان یا نوروز برای تجلیل از فعالیت برنامه‌سازان و هنرمندان صورت می‌گیرد. به عبارتی دیگر، هر حکمی که برای دبیر یک بخش جشنواره صادر می‌شود و انتصاب‌های بخش‌های مختلف داوری، از یک‌ بار مسئولیتی و تخصصی ویژه برخوردار است که براساس آن، دبیر و داوران، در هر مورد انتخاب درست یا نادرستی باید پاسخگو باشند و در چنین فضایی، دیگر کار از تعارف و قدردانی اصطلاحا دور همی، فراتر می‌رود.

سومین جشنواره جام‌جم بویژه در حوزه‌هایی مانند فیلم ‌تلویزیونی، مجموعه نمایشی و برنامه‌های گفت‌وگومحور ترکیبی می‌تواند با قضاوت دقیق و سختگیرانه، بهترین نقش تشخیصی و تشویقی را در شناسایی کار خوب از بد ایفا کند، بویژه این‌که با بین‌المللی شدن جشنواره، دیگر جای هیچ تعارفی باقی نخواهد ماند و اگر قرار است مسیر تولید در رسانه ملی به سمتی برود که آثار وطنی در کشورهای مختلف محلی برای ارائه داشته باشند، اتفاقا همین جشنواره می‌تواند نقشی تعیین‌کننده داشته باشد.

شاید اگر مسئولان جشنواره سوم به جایگاه نقد در رسانه ملی، توجه بیشتری داشته باشند و به مشارکت آزادانه و مسئولانه منتقدان و کارشناسان در رقم خوردن این رویداد مهم تلویزیونی قائل باشند، بتوان با حضور یک چشم سوم به نتیجه‌بخشی و پرباری سومین جشنواره امیدوارتر بود.

سروهای جشنواره جام‌جم می‌توانند به همان اعتباری نزدیک شوند که سیمرغ برای فجر به همراه آورد و این در عمل باید به بهترین و سختگیرانه‌ترین شکل اتفاق بیفتد.

علی افشار