استقلال لیبریا، کشور برده‌های آزاد

به گزارش جام جم آنلاین، در سال 1816 میلادی یک کشیش آمریکایی به نام رابرت فینلی موسسه ای را تحت عنوان موسسه استعماری تاسیس کرد که هدف آن بازگرداندن برده های سیاهپوست آزاد شده که در ایالات شمالی آمریکا که در آنها برده داری معمول نبود به قاره آفریقا بود.

او یک سرزمین کوچک در خلیج گینه به نام کاپ مه سورادو را به مبلغ 300 دلار در سال اجاره کرد اما فقط یک بار اجاره آن را پرداخت. از سال 1821 میلادی به ابتکار این موسسه نخستین برده های سیاهپوست آمریکایی در این سرزمین مستقر شدند.

محل استقرار آنها به نام رئیس جمهور وقت آمریکا ، جیمز مونرو «مونروویا» نام گرفت که امروز پایتخت کشور لیبریا است.

اندک اندک تعداد برده های سیاهپوست آمریکایی که در این منطقه مستقر می شدند به هزاران نفر رسید و درگیری آنها با ساکنان بومی آغاز شد.

پس از استقلال لیبریا ، آمریکایی های لیبریایی توانستند قدرت را در دست بگیرند.آنها علی رغم این که در اقلیت بودند اکثریت جمعیت بومی را در جهت منافع شرکت های آمریکایی تولید کائوچو فایرستون که مالک کشتزارهای درخت هوه‌آ بود به بیگاری کشیدند.

در عین حال ، آمریکایی های لیبریایی از کمک های دولت آمریکا برخوردار بودند اما سرانجام قدرت دولت های آمریکایی های لیبریایی در سال 1980 میلادی با کودتای یک بومی ساموئل کانیون دوئه خاتمه پذیرفت.

از آن پس ، هرج و مرج در لیبریا آغاز شد و جنگ های داخلی وحشتناکی که همه ریشه در اختلاف قدیمی ساکنان بومی با آمریکایی های لیبریایی داشتند ، این کشور کوچک را به خاک و خون کشیدند.

در روز 26 ژوییه سال 1847 میلادی کشور آفریقایی لیبریا که بردگان سیاهپوست آمریکایی در آن مستقر شده بودند به استقلال دست یافت.

اما از همان ابتدا سیاهپوستان آمریکایی بهره کشی از ساکنان بومی را آغاز کردند.این مساله موجب ریشه دار شدن یک کینه عمیق میان آنها و ساکنان بومی شد که سرانجام به طغیان ساکنان بومی انجامید و جنگ های داخلی خونین لیبریا آغاز شدند.

دامنه این جنگ ها حتی به کشورهای همسایه مانند سیرالئون نیز گسترش یافت و صدها هزار نفر در این جنگ ها جان خود را از دست دادند و میلیون ها نفر آواره شدند. بهرام افتخاری.