پلاستیکی از جنس پوست میگو

برخی سخت‌پوستان دریایی نظیر میگو، یکی از پرطرفدارترین موادغذایی در سراسر دنیا محسوب می‌شود اما مشکل اینجاست که پوسته سخت این موجودات دریایی، سبب به وجود آمدن حجم زیادی از ضایعات می‌شود.

کد خبر: ۵۶۶۳۰۵

خوشبختانه طرحی پژوهشی برای طراحی و راه‌اندازی نوعی پالایشگاه زیستی ارائه شده که می‌تواند این مواد زاید را به مولکول‌های کوچک‌تر تجزیه و از مواد حاصل شده برای تولید پلاستیک بهره‌گیری کند.

طبق آمار اعلام شده توسط سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد، تنها در اروپا هر ساله صدها تن ضایعات ناشی از لاک ‌سخت‌پوستان دریایی تولید می‌شود.

دفن این ضایعات خطراتی برای محیط‌ زیست و سلامت انسان‌ها به همراه دارد و متاسفانه راه‌های چندانی برای استفاده از این مواد وجود ندارد.

باقیمانده پوسته موجودات دریایی نظیر میگو و شاه‌میگو دارای موادی زیستی همچون چربی و پروتئین است که باعث می‌شود انباشت آنها سبب فعالیت باکتری‌ها و تولید مواد سمی و بوی نامطبوع گردد.

به همین دلیل است که سوزاندن این ضایعات به روندی رایج بدل شده است. اما باید توجه داشت که سوزاندن این ضایعات بسیار پرهزینه است، زیرا کربنات کلسیم بیشترین حجم این ضایعات را تشکیل می‌دهد.

هزینه‌های اقتصادی و زیست‌محیطی سوزاندن این ضایعات سبب شده این گزینه چندان هم خوشایند نباشد. بسیاری از کشورهای آسیایی راهی دیگر برای استفاده از این ضایعات در پیش می‌گیرند.

در این کشورها، بخشی از پوسته موجودات دریایی طی فرآیندی به ماده‌ای به نام «چیتوسان» بدل می‌شود.

چیتوسان نوعی پلی‌ساکارید بوده که دارای کاربردهای متعددی در داروسازی و نیز کشاورزی است.

مشکل اینجاست که تبدیل ضایعات سخت‌پوستان به چیتوسان برای کشورهای اروپایی امکان‌پذیر نیست.

دلیل اصلی این مساله نیز بیشتر بودن مقدار کربنات کلسیم در لاک ‌سخت‌پوستان دریایی اروپایی است.

در حقیقت، حجم بالای کربنات کلسیم سبب دشوار‌شدن فرآیند تبدیل این ضایعات به چیتوسان می‌شود؛ اما در این طرح جدید، قرار است این ضایعات طی فرآیندی به مولکول‌های کوچک‌تر (مونومر) بدل شود و سپس از آنها برای تولید پلاستیک استفاده گردد.

کارشناسان امیدوارند این شیوه بتواند ضمن کاهش آلودگی‌های زیست‌محیطی ناشی از ضایعات سخت‌ پوستان دریایی، بازدهی اقتصادی نیز داشته باشد.