نقطه سر خط

جشنواره‌ای که برآیند و حاصل فعالیت یکسال سینمای ایران و اصناف مختلف آن است و کارنامه‌ آخر سال سینما محسوب می‌شود.

از آغازین گام‌ها برای برپایی این رویداد، شاهد انتقادات، گلایه ها، تعابیر و تفسیرهای گوناگون از هر گام کوچک و بزرگ آن بوده‌ایم. این انتقادها از انتخاب «محمدرضا عباسیان» در سمت دبیر جشنواره به اتهام جوان بودن شروع شد و به ترکیب فیلم‌های بخش مسابقه (سودای سیمرغ) و نگاه نو (کارگردان‌های اول) رسید.

این روزها، با هر سینماگری که سخن می‌گویی از بی‌توجهی به فیلمش گلایه می‌کند و اتهام باندبازی را برای فیلم فجر در نظر می‌گیرد. تجربه نشان داده جشنواره فیلم فجر همواره و همیشه، حتی در بهترین شکل اجرایی خود با این حجم از انتقادها روبه‌رو بوده است.

در این بین حتی بوده‌اند کسانی که از روی طبع همیشه ناراضی‌شان، به کیفیت لولاهای در‌های ورودی برج میلاد هم معترض شده‌اند یا حتی کیفیت بد ساندویچ‌های جشنواره را در سالن نقد و بررسی فیلم‌ها فریاد زده‌اند! اما فارغ از قاعده رایج و اخلاق ایرادگیری که مو را از ماست بیرون می‌کشد، جشنواره امسال با جشنواره‌های پیشین تفاوت فاحش و عمده‌ای دارد. در شرایطی که سینمای ایران یک سال فضای ملتهب و پر حاشیه‌ای را تجربه ‌کرد و به‌زعم اغلب اهالی سینما حال و روز خوشی ندارد، به جای گلایه و اظهار نارضایتی، همدلی و تفاهم لازم است.

مخاطبی که در طول سال جاری شاید یک بار هم به سینما نرفته، با نظاره کشمکش‌ها و تفاهم نداشتن سینماگران، میل و رغبتی برای شرکت در جشن بزرگ سینمای ایران نخواهد داشت. مخاطب چنین سینمایی برای دیدن فیلم‌های جشنواره، ایستادن در صف‌های طویل را تاب نمی‌آورد و عطایش را به لقایش می‌بخشد. جدا از بحث مخاطب، برای ادامه حیات خود سینما و چرخیدن چرخ‌هایش، باید کمی سعه‌صدر داشت و همانقدر به آن مهر ورزید و از گسترش اختلافات و سودجویی برخی جلوگیری کرد. این را هم نباید فراموش کرد که هر حرکت فرهنگی و هنری مثل جشنواره فیلم فجر خالی از اشکال نیست، ولی همواره هر گونه تضعیف و به رخ کشیدن ضعف‌ها هم مانع رشد بوده است.

این روزها وقت آن است که به جای گلایه‌های متعدد و گاهی غیرمرتبط نقطه‌ای سر خط بگذاریم و به استقبال سال نوی سینمای ایران برویم با این امید که سال پیش‌رو برای سینمای ایران سالی پر از همدلی و اتحاد باشد.

آزاده کریمی / گروه فرهنگ و هنر