نقاشی قشنگ

بنابراین اسب سفیدش را برداشت و کنار کاغذ‌ها و مداد‌های رنگی اش که از قبل آماده کرده بود گذاشت و خودش هم همان جا نشست. اولش خوب به اسب نگاه کرد و بعد شروع به کشیدن آن کرد و سعی داشت​ خیلی با دقت این کار را انجام بدهد. کارش که تمام شد نگاهی به نقاشی و اسب انداخت، اما با تعجب دید که اصلا خوب نشده است برای همین کاغذ دیگری برداشت و دوباره با دقت بیشتری تصویر اسب را کشید ولی این بار هم نقاشی​اش خیلی خوب نشده بود. دوباره یک کاغذ سفید برداشت و شروع به نقاشی کرد، اما این بار هم از کار خودش راضی نبود. دو سه بار دیگر هم کشیدن نقاشی را تکرار کرد، اما از هیچ کدام خوشش نیامد. با ناراحتی کمی عقب نشست و از این‌که نمی‌توانست نقاشی خوبی بکشد نا امید و غمگین شده بود و به این فکر می‌کرد که بهتر است کشیدن نقاشی را کنار بگذارد. در همین موقع بابا وارد اتاق او شد و پرسید​ مشغول چه کاری است و فاطمه در جواب او با بی‌حوصلگی گفت: باباجون می‌خوام نقاشی اسبمو بکشم، اما هرکاری می‌کنم خوب نمی‌شه.

بابا که دید فاطمه ناراحت است کنار او نشست و نقاشی را برداشت و نگاه کرد و بعد از چند لحظه گفت: این که بد نشده فقط باید یکی دو جاشو درست کنی.

فاطمه که هنوز ناراحت بود گفت: آخه هرکاری می‌کنم خوب نمیشه ؛ نمی‌تونم بکشم، نمی‌خوام.

بابا دستی به سر او کشید و با مهربانی گفت: دختر گلم هیچ وقت نگو نمی‌تونم؛ نباید این حرفو بزنی، از خدا کمک بخواه و خوب تلاش کن که حتما موفق می‌شی.

فاطمه نگاهی به بابا انداخت و گفت: آخه...

دیگه آخه نداره، زود باش مداد تو بردار و شروع کن.

من مطمئنم که می‌تونی یه نقاشی خوب بکشی، من می‌رم و یه ساعت دیگه برمی‌گردم ببینم چکار می‌کنی؛ آفرین.

بابا بعد از گفتن این حرف از اتاق بیرون رفت و فاطمه یک کاغذ دیگر برداشت و آهسته​ زیر لب گفت: «خدایا به امید تو» و شروع به کشیدن نقاشی کرد، اما این بار نسبت به دفعه‌های قبلی با تلاش و دقت بیشتری کارش را انجام داد. نقاشی‌اش که تمام شد به آن نگاه کرد و متوجه شد​ این​بار خیلی بهتر شده است و همین طور فهمید که بابا راست گفته که با زحمت زیاد و کمک گرفتن از خدای مهربان آدم موفق می‌شود کارهای سخت را هم انجام بدهد و هیچ وقت هم نباید نا امید بشود.

رضا بهنام