سنگ تمام قهرمان طلایی

دارنده 5 طلای جهان در سال‌های 2005، 2006، 2007 ،‌2009 و 2010 که در لندن دنبال گمشده خود در جهان کشتی می‌گشت، با صرف فعل خواستن و عبور از شرایط روانی ناشی از 4 سال بی‌مدالی در عرصه بازی‌های المپیک، بالاخره طلسم کشتی فرنگی را در این بازی‌ها شکست تا شاهکار خود در کشتی دنیا را کامل کرده باشد.

پسر طلایی کشتی فرنگی ایران که در 27 سالگی تمام مراتب کشتی را پشت سر گذاشته و به تمام افتخارها نیز دست یافته است، در لندن همه حریفان ریز و درشت را مقهور تکنیک برتر و اراده پولادین خود ساخت تا با طلای او کاروان ایران در المپیک نفسی تازه کرده و در شرایطی بهتر،‌ برای کسب درصد بیشتری از مدال‌های توزیع شده در سی‌امین دوره بازی‌های المپیک تلاش کند. در حقیقت با طلای جوان خوب و رعنای محله 13 آبان شهرری، بار روانی کسب اولین مدال طلای کاروان ایران نیز یکجا بر زمین نهاده شد، تا سایر هم‌تیمی‌های او در کشتی فرنگی و هم‌رزمانش در کشتی آزاد،‌ صاحب انگیزه‌هایی مضاعف برای کسب مدال شوند. سوریان در راه کسب طلای المپیک حریفان قرقیزی، مجاری، دانمارکی و آذربایجانی را به ترتیب به تسلیم وا داشت تا در شبی به‌یادماندنی اولین مدال طلا را برای ورزش ایران رقم زده باشد.

پیش از طلای سوریان اما، این کیانوش رستمی، وزنه بردار دسته 85 کیلو گرم بود، که با مدال برنز خود راه مدال‌آوری کاروان المیک ایران را باز کرد. هر چند که وزنه‌بردار کرمانشاهی تیم ملی وزنه‌برداری این شایستگی و توانایی را داشت که بر سکوی نخست المپیک بایستد، اما او اسیر جو روانی بازی‌ها و فضای پراسترس رقابت‌ها شد تا در لندن زیردست وزنه‌بردارانی از لهستان و روسیه بایستد که در رقابت‌های جهانی پاریس 2011 براحتی آنان را در راه قهرمانی دنیا پشت‌سر گذاشته بود. این ‌که چرا رستمی در لندن طلا نگرفت، دلایلی دارد که اولین عامل آن را باید دراسترسی جستجو کرد که به دنبال حذف سهراب مرادی از گردونه رقابت‌ها برای او ایجاد شد. در حقیقت وقتی مرادی به دنبال کشیدگی تاندون پا نتوانست وزنه 166 کیلویی را در سه حرکت یکضرب مهار کند و حذف شد،‌ استرس و هیجانی ناخواسته کیانوش را تحت‌تاثیر منفی خود قرار داد تا او پس از مهار وزنه 171 کیلویی، دو بار در زدن وزنه 174 کیلویی ناکام شود. وزنه‌ای که کیانوش نه‌تنها در تمرینات، بارها آن را بالای سر برده بود، بلکه با زدن وزنه‌های 180 و 181 کیلویی به دفعات در اردو،‌ خیال خود را راحت کرده بود که مثل آب خوردن حریفانش را در حرکت یکضرب جامی‌گذارد، اما نه‌تنها چنین اتفاقی نیفتاد، بلکه در طرف مقابل وزنه‌برداران لهستان و روس بودند که با زدن وزنه 174 و 185 کیلویی،‌ چند کیلو در یکضرب، کیانوش را جا گذاشتند تا معادله قهرمانی را به نفع خود تغییر دهند.

با وجودی که رستمی در دوضرب مهارت بیشتری داشت و در همان حرکت اول خود با زدن وزنه 209 کیلویی، عقب‌ماندگی خود را در حرکت یکضرب جبران کرد تا دوباره برای قهرمانی خیز بردارد، اما وزنه‌بردار روس که کار خود را در دوضرب با 205 کیلو آغاز کرده بود،‌ در حرکت بعدی خود وزنه 210 کیلویی را با قدرت مهار کرد و به‌دنبال آن نیز‌ وزنه‌بردار لهستانی که در خواب هم نمی‌دید به مدال طلای این وزن برسد، بعد از آن که در حرکت اولش وزنه 206 کیلویی را انداخت، ‌در حرکت دوم و سوم خود این وزنه و وزنه 211 کیلویی را با قدرت بر فراز دستان خود قرار داد تا عرصه را بیش از پیش برای نماینده ایران سخت‌تر کند. کیانوش رستمی در چنین شرایطی دو بار از زدن وزنه 214 کیلویی عاجز ماند تا رقبای روس و لهستانی خود را خوشحال کند.

مدال برنز کیانوش رستمی به این دلیل قابل توجه بود که یخ بی‌مدالی کاروان ورزش ایران در المپیک لندن روز هفتم شکسته شد تا ورزشکاران ایران در هفته دوم، راه مدال‌آوری خود را هموارتر ببینند. بی‌شک و با توجه به سن و سال جوان کیانوش رستمی، او همچنان می‌تواند در مسیر قهرمانی حرکت کرده و در المپیک 2016 برزیل، ‌صیاد طلایی باشد که در لندن از دستش افتاد.

هر چند مهدی طلوتی و احسان روزبهانی در رقابت‌های بوکس المپیک فراتر از انتظار ظاهر شدند تا با دو برد ارزشمند، امیدهای تازه‌ای را در این رشته زنده کنند، اما علی مظاهری بوکسور باتجربه کشورمان قربانی قضاوت مغرضانه داور آلمانی و در عین حال ناآگاهی خود از مقررات داوری شد تا بسادگی مقابل بوکسور کوبایی سه اخطاره و مغلوب شود. هر چند که تاکتیک مبارزه مظاهری نیز ‌با‌وجود برد در راند اول، دچار اشکال بود اما نباید شرایطی ایجاد می‌شد که حریف، او را در راند دوم تحت‌تاثیر حملات خود در حالت انفعالی قرار دهد.

هر چند در فاصله 48 ساعت بعد از این مبارزه، ‌مسئولان فدراسیون جهانی حق را به علی مظاهری دادند و داور آلمانی را به دلیل قضاوت بحث‌برانگیز خود، از قضاوت پنج مسابقه محروم کردند، اما یقینا زمان برای علی مظاهری غیرقابل بازگشت است و شاید او برای چهار سال بعد در صحنه قهرمانی حضور نداشته باشد. در حقیقت با توجه با فاکتور قد، تجربه و توانمندی، پرچمدار ورزش ایران در المپیک لندن جدا از قضاوت مغرضانه داور آلمانی، به تاکتیک بد مبارزه و ناآگاهی خویش از مقررات داوری باخت، در غیر این صورت او اگر از فرصت‌ها استفاده بهتری داشت، چه‌بسا می‌توانست در المپیک برای بوکس ایران تاریخ‌ساز شود.

بعد از انجام مراسم رژه در افتتاحیه المپیک لندن که حواشی و حرف و حدیث‌های زیادی را در مورد لباس اعضای کاروان و افراد شرکت‌کننده در مراسم رژه به همراه داشت، از روز نخست المپیک، رقابت ورزشکاران ایرانی در رشته‌هایی که کمتر امیدی به مدال‌آوری وجود داشت آغاز شد با این ویژگی که برخی ورزشکاران ما فراتر از انتظار ناظران، عملکردی تحسین‌آمیز از خود نشان دادند و برخی دیگر نتوانستند حتی در حد و اندازه‌های توانایی‌ها و عملکرد گذشته خود نیز ظاهر شوند. از جمله ورزشکارانی که به هیچ‌وجه نتوانستند عملکردی در خور نام و توانایی‌های خود ارائه کنند ورزشکاران رشته‌هایی بودند که فدراسیون‌های متبوع آنها، تنش‌ها و التهابات بزرگی را در آستانه المپیک تجربه کرده بودند و به همین دلیل، ناکامی‌ آنها تا حدی هم متصور بود. وقتی فدراسیون‌های قایقرانی، تیراندازی و تاحدی دوچرخه‌سواری،‌ در آستانه شروع المپیک با تحولات و سپس دعواهای آنچنانی ریاستی دست به گریبان شدند انتظار کسب نتایج ضعیف ورزشکارانی چون علیرضا حقی، امیرزرگری و مهدی سهرابی (در دوچرخه‌سواری)، زهرا دهقان و میلاد وزیری (در تیراندازی با کمان)، احمدرضا طالبیان و آرزو معتمدی (در قایقرانی) همچنین سولماز عباسی و محسن شادی (در قایقرانی روئینگ) دور از ذهن نبود. هرچند شادی، با وزنی بسیار پایین‌تر از وزن بدن شرکت‌کنندگان روئینگ سنگین‌وزن، عازم این مسابقه‌ها شده بود و انتظار صعود این ورزشکار به رده‌های بالا وجود نداشت، ولی او حتی به رکوردهای پیشین خود هم نزدیک نشد، اتفاقی که در مورد دیگر نماینده‌های ایرانی حاضر در رقابت‌های روزهای نخست هم تکرار شد. در این بین، الهه احمدیان در تیراندازی و نوشاد عالمیان در پینگ‌پنگ استثناهای کاروان ما بودند. در تیراندازی بانوان، عملکرد کاروان ایران فراتر از پیش‌بینی‌ها بود. از سویی مه‌لقا جام‌بزرگی با ارائه حجاب کامل اسلامی و معرفی چادر به المپیک، حرکت فرهنگی باارزشی از خود ارائه کرد که در نوع خود بمراتب فراتر از مدال‌آوری بود و از سوی دیگر، الهه احمدی با درخشش فنی، عنوان بسیار خوب ششمی المپیک را به دست آورد که بهترین عنوان ورزشکاران المپیکی ایرانی در روزهای نخستین بازی‌ها بود. محمد بیداریان در شنا نیز حضوری معمولی از خود نشان داد و نتوانست حتی به رکورد شخصی خود چندان نزدیک شود.‌ در این حال و در روزهایی که ورزشکاران ما همان‌طور که گفته شد نتایج چندان مطلوبی را صاحب نشدند، دو پیروزی درخشان نوشاد عالمیان در پینگ‌پنگ و بازی قابل قبول او در برابر بول (قهرمان نامدار آلمانی و دارنده 5 مدال نقره المپیکی و جهانی و همچنین 6 مدال طلای اروپا)‌ علاقه‌مندان به ورزش را از عملکرد این پینگ‌پنگ‌باز بسیار جوان شمالی خوشنود کرد.

پیروزی‌های عالمیان که نخستین پیروزی‌های تاریخ پینگ‌پنگ ایران در المپیک به شمار می‌رود در حالی به دست آمد که ندا شهسواری دیگر پینگ‌پنگ‌باز ایران، به مانند دیگر بانوان اعزامی، تنها افتخار حضور در المپیک و به ارمغان بردن حجاب به این عرصه بزرگ را به همراه آورد.‌ به مجموعه ناکامان روزهای نخست المپیک باید نام امین قاسمی‌پور در بوکس و مجتبی عابدینی در شمشیربازی را هم اضافه کرد که هر دو در همان دور نخست حذف شده بودند.

امین نیکفر، کاوه موسوی و برخی دیگر از دوومیدانی‌کاران ما هم صرفا به منظور هر چه پرتعدادتر شدن نماینده‌های ایران در المپیک، به لندن رفته بودند و از آنها در چنین میدان بزرگی انتظار موفقیت چندانی وجود نداشت؛ هر چند شکستن رکوردهای ایران در المپیک لندن می‌توانست شاخصه‌ای برای ارزیابی مثبت این ورزشکاران باشد.

در مجموع، مانند اغلب دوره‌های اخیر المپیک، روزهای نخست ‌بازی‌ها برای ورزش کشورمان و کاروان اعزامی، روزهای پرباری نبود و ورزشکاران ما نتوانستند نتایج چندان درخشانی به دست آورند هر چند از هفته دوم، روند حرکتی کاروان ایران با ورود ورزشکاران رشته‌های پرامیدتر تعویض شده است و امیدواریم هر چه به پایان المپیک نزدیک‌تر می‌شویم، نتایج و مدال‌های با ارزش‌تری نصیب کاروان ورزشی ایران عزیز شود.

حجت‌اله اکبرآبادی ، مجید عباسقلی‌‌‌ / گروه ورزش