به موسسات آموزش زبان دل نبندید

دوم این‌که فرستادن کودکان و نوجوانان به کلاس‌های مختلف زبان انگلیسی به عرف رایجی تبدیل شده که بی‌توجهی به آن نوعی بی‌کلاسی است و با آنها که به اهمیت کلاس زبان واقف نیستند، طوری رفتار می‌شود که خود شرمنده شده و فرزندش را در نزدیک‌ترین آموزشگاه و ترم تحصیلی ثبت‌نام کند.

اما چنین رویه‌ای در گذشته نبوده است، بسیاری از ما که سال‌ها از روزهای مدرسه فاصله گرفته‌ایم، کمتر به یاد داریم که رنگ کلاس زبانی جز ساعات رسمی درس زبان را در مدرسه دیده باشیم؛ اما با توجه به انبوه تقاضا برای آموزش دیدن در آموزشگاه‌های زبان، بتدریج تعداد این آموزشگاه‌ها بالا رفته و به تناسب این افزایش، استانداردهای آموزش در این موسسات غیرشفاف شده است. در روزهایی که فقط چند موسسه زبان خصوصی با نام‌ها و روش‌های تدریسی مشخص در شهر فعال بود، قضاوت درباره عملکرد این موسسات دشوار نبود، اما این روزها نه‌تنها در شهرهای بزرگ که در شهرستان‌های چندصد هزار نفری هم موسسات زبان رشد کرده‌اند و اتفاقا متقاضیان خاص خود را دارند؛ اما به همان اندازه که راه‌اندازی موسسات آموزش زبان به کسب‌و‌کاری سودآور تبدیل شده، از استانداردهای آموزشی فاصله گرفته است و حتی موسساتی که پیش از این اسم و رسمی در حوزه آموزش زبان داشته‌اند، برای رقابت با آموزشگاه‌های کم‌آوازه، کیفیت تدریس را فدای شهرت می‌کنند تا از قافله کسب سود بیشتر عقب نمانند.

در حال حاضر یکی از محورهای برنامه‌ریزان آموزشی می‌تواند توجه به وضعیت موسسات آموزش زبان باشد. آنچه از بازار آموزش زبان به دست می‌آید، تدریس برخی تازه‌فارغ‌التحصیل‌شدگان از دانشگاه در این موسسات است. افرادی که هنوز مهر مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشدشان خشک نشده، در این کلاس‌ها لقب استاد گرفته‌اند، بدون این‌که کمترین مهارتی در ارائه شیوه‌های نوین آموزش زبان داشته باشند.

بتازگی هم خشک بودن مقررات آموزشی و نبود نظارت بر این موسسات باعث شده تا شهریه‌ها برابر با سطح آموزشگاه و استانداردها و تجهیزات آموزشی بالا نرود و شهریه آموزش طبق عرف بازار و نه امکانات و نظارت متولیان آموزش تعیین شود. در این فضا بی‌جهت نیست که با سال‌ها آموزش در موسسات زبان خصوصی، هنوز مکالمه، نگارش، مطالعه و قدرت شنیداری زبان‌آموزان از سطح ابتدایی فراتر نمی‌رود.