واقع‌گرایی در معاش مردم

جام جم:صیاد، سرباز فداکار دین و قرآن

«صیاد، سرباز فداکار دین و قرآن»عنوان یادداشت روز روزنامه‌ی جام جم به قلم امیر دکتر سیدعبدالرحیم موسوی جانشین فرمانده کل ارتش جمهوری اسلامی ایران است که در آن می‌خوانید؛طلوع خورشید انقلاب اسلامی در ایران و برچیده شدن بساط طاغوتیان، موجب به خطر افتادن منافع نامشروع استکبار جهانی شد و به تبع آن مقابله با حرکت الهی مردم ایران را در پی داشت.

جنگی ناخواسته که با هدف تامین منافع مستکبران توسط ایادی خود فروخته آنان به ایران اسلامی تحمیل شد و موقعیتی را فراهم آورد تا غیورمردان کفرستیز ارتش اسلام دوشادوش نیروهای مردمی، جهادگران و سپاه پاسداران، توانایی‌های خود را در عرصه‌های جهاد، دفاع و فناوری نظامی به نمایش بگذارند. آنان با همتی والا و با انجام 22 عملیات پدافندی و آفندی تا پایان سال 1359، راه را بر دشمن طغیانگر بستند و پس از آن نیز با اجرا و شرکت در بیش از 90 عملیات تا پایان جنگ مردانه ایستادند و تاکنون نیز حافظ این مرز و بوم بوده‌اند. آنان مردان مردی بوده‌اند که در اطاعت از فرمان رهبری و با بصیرت کامل و بدون هیچ درنگی به میدان مبارزه و جهاد شتافتند و با وجود همه سختی‌ها و مشکلات سینه‌هایشان را در مقابل انواع سلاح‌های شیطانی سپر ساختند و توطئه دشمن را در نطفه خفه کردند.

سپهبد شهید صیاد شیرازی از جمله دلاورمردانی بود که ندای رهبر خویش را به جان و دل لبیک گفت و در همه عرصه‌ها با شور و شوق جانفشانی کرد و جز به رضای خالق هستی راضی نبود.

و امروز، روزی است که سپهبد شهید علی صیاد شیرازی، یکی از بزرگمردان عرصه ایثار و جهاد و شهادت قدم از عرصه خاکی بر می‌دارد و پای در اعلی علیین می‌گذارد. او با رفتنش ندای مظلومیت ایران و اسلام را دیگر بار در گوش جهانیان طنین‌انداز می‌کند و آنان را شرمنده خویش می‌سازد.

امیر شجاع و دلاور ارتش اسلام، این عارف عاشق و مجاهد فی‌سبیل‌الله نمونه بارز شرف و غیرت بود که با دلاوری و از خود گذشتگی و رزم بی‌امان با دشمنان دین و میهن جان خود را فدای عزت و سربلندی اسلام و ولایت نمود؛ شهید سرافرازی که برای لذت وصل به معبود خویش هرگز دل به زیورهای دنیوی نبست و عارفانه و عاشقانه مسیر وصل را طی نمود تا آنگاه که جام شیرین شهادت را سرکشید.

در باب بیان وی‍‍ژگی‌های شخصیتی این بزرگمرد باید بگویم بعضی‌ها هستند که موج تاریخ آنها را همراه خود می‌برد، اما شهید صیاد شیرازی مسیر تاریخ را رقم زد. او با ارتقای حاکمیت فضای معنوی در جبهه و نزد رزمندگان دفاع مقدس تاکید داشت تا آنجا که خون پاک این شهید هم فضای ارزشی کشور را احیا کرد.او نمونه‌ای از یک افسر منضبط، جدی و سخت‌گیر و البته مورد علاقه زیردستان بود. او خود را خدمتگزار مردم می‌دانست و با وجود مشغله زیاد هرگز از پاسخگویی به درخواست‌های مردمی و رسیدگی به مشکلات آنها دریغ نمی‌کرد.

شهید صیاد ابعاد شخصیتی زیادی دارد که در این نوشتار مجال بازگویی همه آنها نیست ولی در این رابطه می‌توانم به فرمایش گهربار فرماندهی معظم کل قوا اشاره کنم که او را سرباز صادق و فداکار دین و قرآن، نظامی مومن و پارسا و پرهیزکار خواندند که هدف تیر خشم و عناد و عصبیت جنایتکاران فاسد و خود فروخته قرار گرفت.

آن شهید عزیز مانند بسیاری از مردان خدا و حق‌طلب از روزی که قدم در راه انقلاب گذاشت، همواره سروجان خود را برای فدا کردن بر روی دست داشت و با رشادت‌های بی‌نظیرش در سرزمین‌های خوزستان و گردنه‌های صعب‌العبور کردستان و همه مناطق دفاع مقدس با تدبیر و فداکاری مسیر‌های پیروزی رزمندگان اسلام را ترسیم نمود و هیچ گاه از خطر نهراسید و مرگ را به سخره گرفت.

او همیشه با قلبی مالامال از عشق به اسلام و ولایت از خدا می‌خواست که جانش را در راه او نثار کند و بر ادامه این راه اهتمام داشت. سرانجام نیز به آرزوی دیرینه‌اش رسید و شهد شهادت را نوشید.

یادش گرامی و راهش پررهرو باد

کیهان:فاز سوم جنگ 33 روزه

«فاز سوم جنگ 33 روزه»عنوان یادداشت روز روزنامه‌ی کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می‌خوانید؛4 ماه پس از اولین جرقه انقلاب در میدان «بوزید» تونس، نقشه سلسله انقلاب ها در خاورمیانه به چه شکلی درآمده است؟ تحولاتی که به ویژه پس از سقوط 2 دیکتاتور تونس و مصر پدید آمد و گاردی که آمریکا و غرب در 2 ماه اخیر گرفتند، به هیچ وجه دور از انتظار نبود. اتفاقات 4 ماه اخیر تصویر کاملا روشن از «اهداف سبعانه» و «مقدورات کاهنده» غرب در قبال خاورمیانه جدید بود. حاصل جمع این تحولات نشان داد آمریکا و متحدانش تا هر جا که چاقویشان ببرد، از خون ریزی و نسل کشی و سرکوب دریغ نمی کنند و از سوی دیگر آشکار کرد چاقوی آنها- با همه قساوتی که دارند- چه قدر کند شده است.

مقامات آمریکایی تا بجنبند رشته کار از دستشان در مصر در رفت. هنوز 2 هفته تا سقوط برق آسای مبارک مانده بود که خبرنگار شبکه PBS از معاون رئیس جمهور آمریکا پرسید: «آیا زمان آن فرارسیده که مبارک از قدرت کنار برود؟ آیا شما مبارک را دیکتاتور می دانید؟» اما جو بایدن با خونسردی تمام پاسخ داد: «خیر زمان آن فرارسیده که پرزیدنت مبارک حرکت در مسیر جدیدی را آغاز کند.

او در بسیاری از مسائل و از جمله صلح خاورمیانه هم پیمان ماست و بسیار مسئولانه عمل کرده است. خیر ما از او به عنوان دیکتاتور یاد نمی کنیم.» این سخنان 7 بهمن 89 ایراد شد اما 2 هفته بعد مبارک به شرم الشیخ گریخته و از قدرت کناره گیری کرد تا معلوم شود مقدورات آمریکا چه قدر رو به نقصان است.

ضربه بزرگ را آمریکا همان اول دریافت کرد و سپس اوضاع یمن و بحرین و لیبی طوفانی شد. در واقع آمریکا با حیرت و انفعال آغاز کرد، 2 ضربه مهم را در تونس و به ویژه مصر خورد و اجبارا از موضع راهبردی خود عقب نشست، سپس به فکر افتاد که با تحریف هویت انقلاب ها، آن را از مسیر خود منحرف و سرقت کند. کابوس تکرار انقلاب اسلامی 1979 ایران دوباره زنده شده بود. بنابراین در کنار شیوه های جنگ نرم، از فرمان سرکوب ملت ها دریغ نشد.
در این میان ماجرای انتفاضه در جنوب خلیج فارس و شبه جزیره عربستان، اهمیت ویژه ای پیدا کرد.

زمامداران سعودی که باور نمی کردند روزی مصر بدون مبارک را ببینند، به وحشت افتادند. انقلاب از سه جبهه- داخل عربستان، یمن در جنوب و بحرین در شمال- می جوشید. نمایندگان رژیم سعودی و بحرین به آمریکا یا نزد سفیر آمریکا در ریاض و منامه گسیل شدند که بپرسند این بود پاداش همه خوش خدمتی ها و آیا ما هم باید در انتظار سرنوشت مبارک باشیم؟ رابرت گیتس رئیس پنتاگون با سوابق اطلاعاتی به منطقه آمد. او به حاکمان بحرین گفت اصلاحات انجام دهید وگرنه ایران با موفقیت از این انقلاب ها بهره برداری خواهد کرد هر چند که ما مدرکی حاکی از نقش ایران در این انقلاب ها نمی بینیم. 24 ساعت بعد، تیغ اصلاحات! حنجر و سینه انقلابیون را در منامه پاره کرد، همان کاری را که در خیابان های صنعا کرد. اما کافی نبود.

نیروهای سعودی به عنوان ژاندارم آمریکا شروع به قتل عام در منامه کردند. اواخر هفته گذشته وزیر دفاع آمریکا مجددا به ریاض آمد و از آنجا به عراق رفت، 3 سفر در کمتر از یک ماه. او پیشانی دیپلماسی و اصلاحات! آمریکایی در جنوب خلیج فارس شد تا همزمان «سبعیت» و «ناتوانی فزاینده»کاخ سفید را به رخ بکشد.

4 ماه پس از آغاز سلسله انقلاب ها در خاورمیانه، صورت مسئله اصلی تغییری نکرده است. آیا توقع این بود که آمریکا به اراده جوشان ملت ها تمکین کند و مردم سالاری در کشورهای اسلامی نفت خیز را بپذیرد؟ آنها تنها گزینه و پر هزینه ترین گزینه را انتخاب کردند؛ خشونت عریان و قتل عام انقلابیون به قیمت بی آبرویی بیشتر و منفورتر شدن نزد ملت ها.

تسلیحاتی که رژیم های سعودی و بحرین و امارات و اردن و کویت با دادن صدها میلیارد دلار خریده بودند، لااقل یکبار به کار آمد. رگ «عربی» خشکیده «ملک» ها ناگهان جنبید. آنها اکنون هم داستان با آمریکا و انگلیس و اسرائیل نگران «هویت عربی» شده اند و می گویند همه تقابل، «عربی-ایرانی» است. پیش از آن هم خط منازعه «شیعی- سنی» را پررنگ کرده بودند.

با وقاحت ملت ها را در کشور خود یا در دیگر کشورهای اشغال شده (نظیر بحرین) می کشند و خط قرمز مضحکی تحت عنوان منع مداخله ایران در امور کشورهای عربی و سنی و... را پررنگ می کنند. اسلام هراسان، ایران هراسی و شیعه هراسی را دوباره علم کرده اند تا کسی از آنها نپرسد مسلمان کشی و نسل کشی و مردم کشی چرا؟ به خیال خود باید ایران را منفعل و ملت های انقلابی را متهم کنند تا آسان تر بتوانند به ذبح انقلاب ها و انقلابیون بپردازند.

اما کمترین قدرتی در چنته آمریکا نمانده تا بتواند آن را ارزانی رژیم های بی ریشه و فاسد منطقه کند. درست است که آقای گیتس برای سومین بار به منطقه آمد تا در مدیریت میدانی تحولات حاضر باشد اما همین آمد و شد نیز عیار قدرت آمریکا را به رخ کشید. مقارن با حضور او در شمال عراق و درحالی که ضمن سخنرانی در یکی از پایگاه های آمریکا در بغداد گفته بود «ممکن است ایران و بنیاد گرایانی نظیر القاعده از شرایط منطقه سوءاستفاده کنند یا نفوذ خود را گسترش دهند»، ارتش عراق به پادگان نظامی گروهک تروریستی منافقین که تحت قیمومت و حمایت آمریکا قرار دارد حمله کرد و جناب گیتس نتوانست جز ابراز نگرانی و دعوت به خویشتنداری چیزی بگوید.

 این هنوز عراق اشغال شده است و آقای گیتس صرفاً ابراز امیدواری می کند با سررسید پایان سال میلادی جاری (موعد توافق شده برای خروج اشغالگران) دولت عراق خواستار ماندن اشغالگران باشد. این اتفاق، تصویر دیگری از همه قدرت رو به تحلیل آمریکاست که از 6ماه پیش با تشکیل دولت جدید عراق و اسقاط دولت حریری در لبنان و سلسله رویدادهای بعدی پدیدار شده است.

نقشه چالش در خاورمیانه به ویژه پس از انقلاب های اخیر نقشه کاملاً روشنی است. 18روز پس از سرنگونی حسنی مبارک، اوباما در ملاقات با سران سازمان های یهودی آمریکا گفت: «ما به پشتیبانی تزلزل ناپذیر خود از اسرائیل ادامه می دهیم. ارزشهای والای یهودیت [بخوانید صهیونیسم] نه تنها در مورد خاورمیانه صدق می کند بلکه باید مشعل راه مردمان در آمریکا باشد»! و 4 روز بعد (14اسفند) در جمع حامیان مالی حزب دموکرات در میامی اظهار داشت «تعهد آمریکا به امنیت اسرائیل با وجود تغییرات درحال انجام در خاورمیانه خلل ناپذیر است. گروه هایی که باعث سرنگونی مبارک شدند باید با ما و اسرائیل همکاری کنند»! آمریکا همان ایام حتی ابایی نداشت از اینکه قطعنامه ضد اسرائیلی شورای امنیت در محکومیت شهرک سازی صهیونیست ها را که رأی 14 عضو شورا را با خود داشت، وتو کند.

آمریکایی ها در 4ماه گذشته هیچ ابا نکردند از اینکه بارها بگویند نگران منافع اشغالگران صهیونیست هستند و در کنار آنها می ایستند، همچنان که رژیم های مرتجع به ویژه در چند سال اخیر از پیمودن همین مسیر دریغ نکرده اند.
رژیم هایی چون سعودی و بحرین و دیگران همچنان که در جنگ تحمیلی علیه ملت ایران کنار صدام ایستادند، در جنگ های 33روزه سال 2006 و 22 روزه 2008 علیه ملت های مظلوم لبنان و فلسطین هم کنار اسرائیل ایستادند درحالی که نه ذره ای غیرت «عربی» داشتند و نه کمترین تأسفی در جانشان دوید از اینکه مسلمانان «سنّی» را در غزه یا شیعیان را در لبنان قتل عام کنند. هویت «عبری» سران سعودی و دیگر هم قطاران آنها را همه در آن فجایع دیدند و امروز کسی باور نمی کند که آنها دارای حمیّت عربی و نگران هویت سنّی باشند.

همین جناب حمدبن عیسی بن آل خلیفه شاه بحرین بود که چند سال پیش در دیدار با «موندو» سفیر آمریکا در منامه گفت «ما اکنون روابط اطلاعاتی و امنیتی با اسرائیل داریم و آماده توسعه روابط در دیگر حوزه ها هستیم. من دستور داده ام مقامات بحرین دیگر از لفظ دشمن و رژیم صهیونیستی برای اسرائیل استفاده نکنند». اکنون اگرچه موقعیت و مکان عوض شده، همان اتفاق لبنان 2006 و غزه 2008 درحال تکرار است، این بار در بحرین و یمن و ریاض. و این بار به جای پاتک حزب الله و حماس، این ملت ها هستند که به خیابان آمده اند و با دست خالی در برابر تانک های جبهه عبری - مستظهر به سران مرتجع- سینه سپر کرده اند. میدان همان میدان و جنگ همان جنگ است.

جمهوری اسلامی ایران همان طور که در آن نبردها پیشاهنگ جبهه حمایت از مقاومت اسلامی و جبهه ضدصهیونیستی- ضد آمریکایی بود امروز هم پیشاهنگ انقلاب ضدآمریکایی-ضد صهیونیستی است.به اعتبار همین پیشاهنگی دولت جمهوری اسلامی و رئیس جمهور محترم بود که در نظر سنجی ها نام احمدی نژاد در کنار نام سیدحسن نصر الله در جایگاه محبوب ترین شخصیت های سیاسی منطقه نزد ملت ها قرار گرفت. این سرمایه ارزان به دست نیامده است و امروز حیاتی ترین زمان برای هزینه کردن آن است.

دشمن البته می کوشد میان ملت های مظلوم انقلابی و جمهوری اسلامی فاصله بیندازد. آنها از یک سو با تبلیغات ایران هراسانه و شیعه هراسانه می کوشند تا ایران را به انفعال وادارند و از سوی دیگر پروژه های گوناگونی در پیش گرفته اند که دولت جمهوری اسلامی را از چشم ملت ها بیندازند و انقلابیون منطقه را از ناحیه ایران ناامید کنند. آنها به درستی معتقدند که کانون الهام بخش و پمپاژکننده انرژی انقلاب ها ایران است و اگر میان این کانون و انقلاب ها فاصله بیفتد، می توان نهضت طوفانی امت اسلامی را مهار کرد.
اگر بیروت در مهرماه سال گذشته به دکتر احمدی نژاد آغوش گشود، قدرشناسی ملت لبنان از الگوی مقاومت بود.

این الگو و اعتبار را نباید با اتفاقات مشکوکی نظیر دعوت از پادشاه بدنام و خائن اردن- که اتفاقاً سناریوی ایران هراسی و جنجال هلال شیعی را کلید زد- مخدوش کرد همچنان که شعار تفرقه افکنانه مکتب ایرانی (اسلام ایرانی!) آن هم از سوی چهره ای که بعداً با دورزدن وزارت خارجه به ملاقات ملک عبداله در امّان رفت، بوی بازی در زمین و منطبق با نقشه دشمن می داد. ملت ما حق دارد بپرسد که ثمره حسن ظن و اعتمادسازی یکطرفه دولت ها در طول 20-15 سال گذشته با آل ابوسفیان - و به قول بعضی ها «سفیانی»ها- چه بوده است؛ عبارت «سر مار را باید در ایران کوبید» که ملک عبداله سعودی به دیپلمات های آمریکایی گفت و تکذیب هم نکرد؟ یا پول های گزافی که خرج تر و خشک کردن سران فتنه سبز، شبکه های ضدایرانی و سازمان های تروریستی شد؟! آیا از قساوت آنها علیه مقاومت اسلامی لبنان و فلسطین یا علیه ملت های خود کاست؟ این دیپلماسی کجا کمترین خبری داشته است؟ رژیم سعودی در ماجرای عراق و فلسطین و لبنان و افغانستان و مصر، غیر از خیانت کدام نقش را داشته است؟ در ماجرای تونس جز دعوت دیکتاتور فراری به ریاض خدمت دیگری هم کرده است؟ در یمن و بحرین چطور؟! آنها جز دشمنی با جمهوری اسلامی ایران و ملت های مسلمان هنر دیگری نداشتند و جز به مثابه «مزدور» و «شرطه اجاره ای» برای آمریکا و اسرائیل(شاه- شرطه های اسرائیلی) عمل نکرده اند، و بنابراین طرف شرمنده، متهم و بدهکار حوادث چند سال گذشته و چند ماه اخیر هستند.

منطق و موضع جمهوری اسلامی ایران در این میان منطق روشن و افتخارآمیزی است. دفاع از بدیهی ترین حقوق انسانی ملت ها در برابر آرایش سرکوبگرانه آمریکایی-صهیونیستی، منطق عامه فهمی است همچنان که مخالفت با تعرض نظامی به کشورهایی نظیر بحرین و لیبی (و یمن در گذشته). این موضع علنی ما براساس استانداردهای جهانی و حقوق بشر است. جمهوری اسلامی برخلاف غرب که از کودتاهای مافیایی علیه ملت ها و انقلاب ها حمایت می کند، از حق رأی و حاکمیت ملت ها پشتیبانی می کند بی آن که در امور آنان دخالت کند.

جمهوری اسلامی به شهادت تاریخ معاصر، خود را در طول ملت ها تعریف کرده و بنابراین از هر گلی که ملت ها- از عراق و ترکیه و فلسطین و لبنان گرفته تا مصر و تونس- به دروازه مستکبران و دیکتاتورهای همسوی آنان زده اند، خشنود است. بعد از این هم شریک غم و شادی ملت هاست و منافع راهبردی خود را در این همراهی تراز اعتقادات اسلامی می بیند.

ملت ها یک به یک قطعات نقشه و پازل «خاورمیانه بزرگ اسلامی» را برمی گردانند و سرجای خود می گذارند. سرهم شدن این جورچین بزرگ، اگر دیر و زود داشته باشد قطعاً سوخت و سوز نخواهد داشت. در این میان دیپلماسی دولت جمهوری اسلامی می تواند بر سرعت عمل در تکمیل نقشه خاورمیانه جدید بیفزاید همچنان که تاکنون چنین بوده است. غرب نمی تواند با ترسیم خط قرمزهای تصنعی، به راه اندازی حمام خون در منطقه ادامه دهد. این کار را باید هزینه دار کرد ولو از طریق افشای جنایات آنان.

خراسان:صیاد شیرازی و یک دنیا کاری که انجام نداده ایم

«صیاد شیرازی و یک دنیا کاری که انجام نداده ایم»عنوان سرمقاله روزنامه‌ی خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می‌خوانید؛عمری به پاکی و نیکی زندگی کردن و در اوج عزت و شرف زیستن، افتخار لباس سربازی اسلام و قرآن و وطن به تن داشتن، رشادت ها و حماسه ها آفریدن و سرانجام با وضوی عشق به دیدار معبود شتافتن، «نیک آغاز» و «نیک فرجامی» چنین بشکوه و بایسته پاکجانان و بزرگمردانی را تقدیر و سزاست که قدم در مسیر نور گذارده اند و تن و جان خود را از بستر خاک برکشیده و به افلاک سر کشیده اند، خانه یار را جسته اند و بر در جانان دق الباب کرده اند.

امیر سرافراز ارتش ایران سپهبدشهید صیادشیرازی یکی از ستارگان پرفروغ و بی غروب سپهر سراسر نور عزت، شرف، سرافرازی و خداباوری است که خدایش در لباس سربازی دین و میهن عزیزش داشت و با همین «لباس افتخار» در اوج عزت به جوار خود «بارش» داد.

و چه غبطه ها که می توان و باید خورد به آغاز و انجام نیک و پر خیر و برکت و زندگی سراسر سعادت چنین بزرگمردانی که طلوعشان از کرانه غیرت و عزت و شرف غروب ندارد، چرا که سرمایه وجود و هستی خود را صرف کسب معرفت و تحکیم حق باوری و پاکجانی کردند و پس آن گاه «لباس غیرت» به تن، جانانه در مقابل خصم دین و میهن چون سرو قد بر افراشتند و سینه سپر کردند و مردانه بر تجاوز دشمن ناجوانمرد راه بستند و چنان دلاورانه بر لشکر عظیم و مجهز تجاوزکاران تاختند که نه تنها دیگر حتی یک وجب از خاک وطن در چنگ دشمن متجاوز باقی نماند و پرچم سه رنگ ایران دیگر بار بر فراز مسجد جامع خرمشهر عزیز به اهتزاز درآمد بلکه دیگر بار پرچم عزت و غیرت و دلاورمردی ایرانیان چنان بلند بالا و بر افراشته شد و قد کشید که پس از این دیگر هیچ خصمی با هر پشتوانه ای هرگز سودای تجاوز به ایران زمین را در سر نپروراند چه رسد به این که خیال جداسازی و تسلط بر بخشی از ایران بلکه حتی وجبی از خاک ایران زمین را در مخیله خود بپروراند.

می توان و باید غبطه خورد به دلاورمردان باورمندی همچون صیادشیرازی، چمران، همت و باکری و جهان آرا، فلاحی و فکوری و برونسی، کاوه و بابانظر و چراغچی و فرودی و شوشتری و ... و هزاران شهید غیرتمند و سرافراز و سعادتمندی که جان به کف گرفتند و خالصانه به محضر یار تقدیم کردند تا ایران بماند، تا اسلام بماند، تا دین و میهن تا قیام مهدی موعود(عج) بماند، تا ایران و ایرانی سرافراز بماند، تا شرف و حیثیت و عزت و سرافرازی ایران و ایرانی پاینده و جاودان بماند.

می توان و باید غبطه خورد به صیادشیرازی و  شهدای دیگر این خاک مردپرور و دلاورخیز که با خداباوری و حق مداری، غیرتمندی و شرافتمداری، عزت مداری و شجاعت خود به برکت اسلام و خون شهیدان برای همیشه نه تنها بر ننگ عهدنامه هایی چون «گلستان» و «ترکمانچای» و جدا شدن بخش هایی از وطن چون قره باغ، گنجه، باکو، داغستان، گرجستان و مغان در عصر قاجار و واگذاری بحرین در دوره پهلوی و ... و قطعه قطعه شدن ایران، مهر پایان زدند بلکه روشن ترین نماد و جلوه خداباوری، عزت طلبی، آزادگی، استقلال خواهی، وطن دوستی، شجاعت و دلاوری یک ملت را در مقابل دیدگان جهانیان عصر حاضر و اعصار آینده قرار دادند.

می توان چنان زیست، چنان عمل کرد، چنان بزرگ و بزرگوار شد و چنان عزیز و سرافراز شد و در هر لباسی چنان در راه اعتلای دین و میهن سربازی کرد که به بار خاص درگاه ربوبی راه یافت و مقیم حریم یار شد.

هر که در محضر حق عزیز شد و عزت یافت در نزد مردمان نیز عزیز و بلند مرتبه و گرانقدر می شود آری می توان و باید به سربازان سرافرازی چون شهید صیاد شیرازی غبطه خورد که رهبر و مرادش او را چنان عزیز می شمارد و احترام می کند که دو زانو در کنار تابوت او که مزین به پرچم سه رنگ ایران اسلامی بود می نشیند و بر آن بوسه می زند تا همگان ببینند و بدانند که احترام به سرباز دین و میهن، احترام و ارج نهادن به نماد عزت و سرافرازی و شرف و آزادگی و غیرتمندی و حق مداری است.

و اما می توان و باید به امیران و سرداران و سربازان و پاسداران و بسیجیان و غیرتمندان سرافرازی همچون صیاد شیرازی غبطه خورد که می توانند و باید الگوی همه حق باوران و آزادگان و خصوصا جوانان عزیز ایران زمین باشند، الگوی خداباوری، غیرتمندی، شرافتمندی، عزت مداری، شجاعت، دلاوری و تدبیر، الگوی میهن دوستی و جانبازی و سربازی، الگوی وطن خواهی و سربلندی و سرافرازی، الگوی ادب و نظم و دانش اندوزی، الگوی حرکت و پیشرفت و تعالی و سعادت.

اما آیا به راستی همه ما از اهل رسانه خصوصا رسانه ملی، گرفته تا آموزش و پرورش و دانشگاه ها و نهادهای فرهنگی تا اهل هنر از شاعران و نقاشان و نویسندگان تا فیلم سازان اولا خود به چه میزان از سرداران و امیران سرافرازی همچون صیاد شیرازی ها این نمادهای حماسه و ایثار و حافظان دین و میهن شناخت داریم و ثانیا تاکنون چه کارهای قابل و ارزشمندی برای شناساندن جایگاه این بزرگمردان عرصه تاریخ ایران انجام داده ایم و از همه مهم تر این که برای الگوسازی از این قهرمانان و دلاورمردان عرصه حماسه و ایثار و شهادت و جانبازان حریم دین و میهن برای جوانان امروزی و فردای ایران چه اقدام قابل توجهی انجام داده ایم آیا می توانیم به خود اجازه دهیم ادعا کنیم که توانسته ایم لااقل بخشی از دین خود را در معرفی بزرگواران و بزرگمردانی چون صیاد شیرازی و الگو سازی از آنان برای نسل های کنونی و آیندگان ادا کرده ایم آن هم در عصری که دیگران با استفاده از برترین فناوری ها و به کارگیری بهترین هنرمندان و نویسندگان و برنامه ریزان و برنامه سازان با ساخت نمادهای دروغین از نداشته های خود حتی برای جهان الگوسازی می کنند.

آیا هنوز وقت اقدامی جدی، اساسی، اصولی و مبنایی برای الگوسازی از سرافرازان و بزرگمردانی همچون شهید صیاد شیرازی فرا نرسیده؟ آیا واقعا قبول نداریم که در این زمینه یک «دنیا کار انجام نشده» پیش رو داریم؟ آیا بر همه مسئولان و برنامه ریزان و بر همه ما و خانواده ها واجب نیست که در این زمینه کاری در خور و قابل انجام دهیم تا در مقابل نسل های آینده به «قدرناشناسی» و «ناسپاسی» و «ندانم کاری» متهم نباشیم؟

جمهوری اسلامی:ما و این امتحان الهی

«ما و این امتحان الهی»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی جمهوری اسلامی است که در آن می‌خوانید؛ساده لوحانه است اگر تصور شود قیام‌های مردمی در کشورهای عربی و شمال آفریقا با مدیریت آمریکا و همدستان اروپائی سران کاخ سفید به راه افتاده و در پی تحقق اهداف مورد نظر آنهاست. این نظریه انحرافی را خود آمریکائی‌ها القاء می‌کنند تا اعتبار خود را، که در اثر تحولات منطقه بشدت آسیب دیده، تا حدودی ترمیم و حفظ کنند. علاوه بر این، آمریکائی‌ها تلاش وسیعی را برای سوار شدن بر موجی که در اثر قیام‌های مردمی در منطقه به راه افتاده آغاز کرده و اقدامات زیادی برای مصادره انقلاب‌ها در کشورهای مصر، تونس، یمن و لیبی بعمل آورده‌اند و در بعضی کشورها نیز از طریق صدور دستورالعمل سرکوب مردم، موقتاً جلوی به نتیجه رسیدن انقلاب‌ها را گرفته‌اند. این تلاش‌ها، انحرافی بودن این تحلیل را به اثبات می‌رسانند.

تحلیل درست تحولات منطقه اینست که در کشورهای عربی و شمال آفریقا قیام‌های خودجوشی توسط ملت‌ها صورت گرفته و درحال رشد و توسعه است. ریشه این قیام‌ها بیداری مردم است و این بیداری از دو عامل مهم ناشی شده است؛ نهضت جهانی اسلام به رهبری امام خمینی و گسترش امکانات اطلاع رسانی در سطح جهان.

تجاوزات بی‌حد و حصر آمریکا و همدستان اروپائیش در گوشه و کنار جهان به حقوق ملت‌ها، اشغال نظامی افغانستان و عراق، جنایات کم نظیر صهیونیست‌ها در فلسطین و در مقابل این ظلم‌ها و جنایات، مقاومت پیروز مردم فلسطین و لبنان و عراق و افغانستان نیز از عوامل مهم بیداری سایر ملت‌ها بودند. فساد حاکمان کشورهای عربی و شمال آفریقا به ویژه مصر، تونس،‌ لیبی، یمن، مراکش، الجزایر،‌ اردن، عربستان و شیخ نشین‌های جنوب خلیج فارس و وابستگی آنها به قدرت‌های استعماری، که از یکطرف به استبداد و غارت ثروت‌های ملی منجر شد و از طرف دیگر، تحقیر ملت‌ها را در پی داشت، نیز زمینه را برای قیام ملت‌ها فراهم ساخت و انفجار خشم مردم در سراسر خاورمیانه عربی و شمال آفریقا، این منطقه‌ی حساس از دو قاره آسیا و آفریقا را به انبار باروت و منطقه مین‌گذاری شده‌ای تبدیل کرد که اولین قربانیان آن، دیکتاتورهای وابسته به آمریکا و سایر قدرت‌های استعماری غربی هستند و در نهایت، لطمه بزرگی به خود استعمارگران و در رأس آنها آمریکا وارد شده و در ادامه ضربات بیشتری بر این پیکر نحیف وارد خواهد شد.

در این میان، موجودیت رژیم نامشروع و غاصب صهیونیستی، که با تکیه بر حمایت‌های مستمر قدرت‌های استعماری و استفاده ابزاری از مهره‌های منطقه‌ای آنها یعنی دیکتاتورهای حاکم بر کشورهای منطقه توانسته است تاکنون به حیات ظالمانه و ننگین خود ادامه دهد، بیش از هر زمان دیگری در معرض خطر زوال قرار گرفته و بیشترین آسیب اکنون متوجه این رژیم پوشالی است. این واقعه، از سایر رویدادها و عوارض تحولات منطقه مهمتر است و می‌تواند سرنوشت منطقه را بطور کلی تغییر دهد.

با چنین نگاه واقع بینانه‌ای به تحولات منطقه، می‌توان گستره تغییرات بنیادی این مقطع از تاریخ را فراتر از یک بخش محدود از جهان دید و طبعاً باید آنرا به بخش‌های وسیع‌تری تعمیم داد. در این نگاه، حتی می‌توان خود آمریکا و اروپا را که عوامل اصلی فساد و ظلم و بی‌عدالتی در جهان هستند نیز مشمول تحولاتی دانست که با قیام‌های خودجوش مردمی شکل می‌گیرند و اهداف بلندی همچون استقرار عدالت اجتماعی را در برنامه کار خود دارند.

آمریکا و اروپا حتی در همین مقطع نیز درک صحیحی از موقعیت ندارند و به جای آنکه از فرصت پیش آمده برای ترمیم چهره ظالمانه خود استفاده کنند در مقابل ملت‌ها قرار گرفته‌اند و نفرت ملت‌ها را نسبت به خود افزایش داده‌اند.

کشتار مردم لیبی در بمباران‌های هواپیماهای ناتو که طی روزهای گذشته صورت گرفته هر چند با توجیهات مضحکی از قبیل "اشتباه" همراه شد، لکن به روشنی ثابت کرد که قدرت‌های غربی مثل همیشه در برابر ملت‌ها قرار دارند و برای منافع خودشان مرتکب هر جنایتی می‌شوند. اصل حضور جنگنده‌های ناتو در حمله به لیبی نیز با هدف تسلط بر نفت این کشور صورت گرفت و تحرکات سیاسی روزهای اخیر که تبانی میان آمریکا و عربستان و حکام بحرین و خاندان قذافی را آشکار ساخت نیز طشت رسوائی دولتمردان واشنگتن را به زمین انداخت.

تفاوت میان این تحلیل صحیح و آن تحلیل انحرافی که می‌گوید همه اتفاقات منطقه زیر سر آمریکاست، اینست که پذیرش آمریکائی بودن این تحرکات ایجاب می‌کند آمریکا را قدرتمندتر از همیشه فرض کنیم و منتظر رقم خوردن سرنوشت منطقه توسط آمریکا بمانیم. اما تحلیل واقع بینانه‌ای که تحولات منطقه را نتیجه بیداری و حرکت‌های خودجوش و ارادی ملت‌ها می‌داند ایجاب می‌کند از فرصت پدید آمده توسط ملت‌ها حداکثر تلاش برای تقویت این اراده و گسترش این بیداری بعمل آید و آخرین ضربه‌های کاری به ریشه‌های استعمار و استبداد، زده شود تا همه ملت‌ها آزاد شوند و زمینه‌ای برای ظلم و بی‌عدالتی باقی نماند.

واقعیت اینست که اکنون آمریکا و سایر قدرت‌های زورگو در برابر تحولات منطقه خاورمیانه عربی و شمال آفریقا درحالت انفعالی و تدافعی قرار دارند. هوشمندی و زیرکی سران کشورهای اسلامی مستقل در این مقطع و استفاده به موقع آنها از فرصت پیش آمده می‌تواند این قدرت‌های فاسد را تا خلع سلاح کامل به عقب نشینی وادار نماید و در مقابل، بی‌عملی سران کشورهای اسلامی مستقل و مشغول شدن آنها به مسائل بیهوده یا درگیری‌های داخلی، زمینه را برای خارج شدن قدرت‌های فاسد جهانی از حالت انفعالی فراهم خواهد ساخت و آنها با تجدید قوای مجدد کنترل اوضاع را دردست خواهند گرفت. این، یک فرصت استثنائی است. خدا چنین فرصت‌هائی را گاهی در اختیار قرار می‌دهد تا بندگان خود را امتحان نماید. ما از این امتحان الهی آیا سربلند خارج خواهیم شد؟
 
رسالت:بازنده حتمی تحولات منطقه

«بازنده حتمی تحولات منطقه»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی رسالت به قلم  محمد مهدی انصاری است که در آن می‌خوانید؛پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به عنوان مهم‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین رویدادی که بیرون از چارچوب‌های مدنظر ابرقدرت‌ها در قرن بیستم به پیروزی رسید، منجر به ایجاد یک "هژمونی غالب فرهنگی و سیاسی" در سراسر دنیا و بویژه در جهان اسلام گردید که سه مشخصه اصلی و راهبردی داشت: اول، "تمسک به آموزه‌های حقیقی اسلامی"؛ دوم، "دکترین مقاومت" و سوم "استقلال خواهی". این هژمونی، البته از همان روز اول عصبانیت غرب و شرق را در پی داشت و منظومه‌ای از سناریوها و نقشه‌های پیچیده برای درهم شکستن این منبع قدرت کلید خورد؛ تلاش برای ساقط کردن انقلاب و رژیم سیاسی برآمده از آن، منزوی سازی، تحریم، تحمیل جنگ نظامی، جنگ نرم، ایران هراسی، شیعه هراسی و در یک کلام "مهار" قدرت فزاینده جمهوری اسلامی.

بعد از سه دهه تلاش کانون‌های فکر و استراتژیست‌های برجسته جبهه غرب، مبنی بر اینکه شرایطی بر ایران تحمیل شود تا فضای تنگ‌تری برای تنفس داشته باشد، "کابوس غرب" به هم ریخت و "سیاست‌ مهار ایران" در وضعیت آچمز قرار گرفت. کسی فکر نمی‌کرد خودسوزی یک سبزی‌فروش دوره‌گرد تونسی در اعتراض به اوضاع اسفبار اقتصادی و فرهنگی و سیاسی کشورش، "دومینوی سقوط نظام‌های دیکتاتوری وابسته به غرب" را رقم بزند. از ژانویه 2011، ورق برگشت و باز هم تمام محاسبات و معادلات مشاوران ارشد دولت واشنگتن و موسسات تحقیقاتی وابسته به کاخ سفید، نقش برآب شد و جهان با "برش جدیدی" از تحولات و مناسبات سیاسی مواجه شد. قطعا در تاریخ قرن 21، "سال 2011" به عنوان مقطع حائز اهمیتی در شکل‌گیری روابط بین‌المللی جدید و علنی شدن حقایق دنیای اسلام ثبت خواهد شد.

برای کارشناسان و تدوین‌کنندگان برنامه‌های استراتژیک و محافل قدرت غرب بسیار دشوار است که باور کنند قدرت و نفوذ ایران در میان ملت‌های منطقه علی‌رغم سه دهه تبلیغات منفی و نیز روابط حداقلی این کشورها (مصر، تونس، لیبی و ...) با تهران "الگوی انقلاب اسلامی" به طور عینی و حتی مو به مو (شعارها، پیشتازی علمای دینی، شهادت، نمازهای جماعت و جمعه و...) دنبال می‌شود. شاید در روزهای ابتدایی حضور "باراک اوباما" در کاخ سفید برای کارشناسان سیاسی معلوم نبود که رئیس جمهور جدید آمریکا قرار است از چه رهیافتی برای پیگیری سیاست خارجی و امنیت دولت خود در قبال "حکومت ایران"‌ استفاده کند و این ابهام امروز صد چندان شده است. هرچند وقوع ناآرامی‌ها و حوادث تلخ پس از انتخابات سال 1388، امیدهای کاذبی را در دل آنها ایجاد کرد و به تعبیر مشاوران امنیت ملی برنامه‌هایی به اصطلاح عملی برای مهار ایران تدوین شد! گزارش "مایکل آیزنشتات" (2010)، مدیر موسسه مطالعات نظامی و امنیتی واشنگتن نمونه‌ای از این برنامه‌ها بود که بر مبنای روانشناسی سیاسی و با هدف قرار دادن ذهن مردم جامعه ایران طراحی شد و علاوه برداشتن راهبردهایی برای جنگ نرم علنی با جمهوری اسلامی، راه‌اندازی یک برنامه ارتباطات استراتژیک را در قبال جبهه اپوزیسیون داخلی و خارجی توصیه می‌کرد.

همان‌طور که 25 سال پیش "اریک رولو" مشاور ارشد "فرانسوا میتران" رئیس جمهور اسبق فرانسه گفته بود که علت حمایت ما از صدام حسین، خطر اسلام است که از ایران سربرآورده و اگر اسلام در ایران سرکوب نشود به سرعت جهان اسلام را فرا می‌گیرد، هفته گذشته هم "دانیلون" مشاور امنیت ملی اوباما گفته است روحانیون تهران اقدامات ما را در منطقه زیر نظر دارند و درست از آب در آمدن پیش‌بینی آنها، کار دولت اوباما و دولت‌های بعدی آمریکا را "در کل جهان اسلام" با مشکل مواجه خواهد کرد.

انقلاب اسلامی که بنا به تبلیغات رسانه‌ای و جنگ روانی غرب، در یک کشور منزوی شده پس از 30 سال با انبوهی از مشکلات داخلی، بحران اقتصادی و... دست و پنجه نرم می‌کند پس چطور قادر است الهام بخش بیداری اسلامی در کشورهای منطقه و حتی جهان باشد؟! این یک سئوال اساسی و کاملا منطقی است که این روزها در ذهن بسیاری از اندیشمندان آزاداندیش و متفکرین آزادیخواه دنیا ایجاد شده که به راستی همان جمهوری اسلامی‌ای که می‌گفتید روبه زوال و دچار بحران‌های متعدد است چگونه به قدرت برتر واستراتژیکی تبدیل شده که در هر تصمیم‌گیری و برنامه‌ای باید هدف محوری، مهار ایران باشد؟! و چطور است که هژمونی اسلامی - ایرانی، در مناسبات منطقه‌ای و در میان ملت‌ها و نخبگان و علمای دینی مسلمان حرف اول را می‌زند؟!

به هر روی موج بیداری اسلامی باتحولات جدیدی پیش خواهد رفت و اصول سه گانه هژمونی سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی، به نحوی پررنگ‌تر در مقاومت و انقلاب ملت‌های مسلمان و مظلوم عربی و شمال آفریقا ظاهر خواهد شد. اوبامای دموکرات، که علی‌القاعده باید از دموکراسی خواهی در کشورهای عربی حمایت کند در یک مخمصه استراتژیک گیر افتاده است. اگر همان طور که او و مشاورانش و دست‌اندرکاران کانون‌های قدرت غرب نتوانستند برای بن‌علی و مبارک کاری کنند، برای حفظ قذافی و ملک عبدالله و علی عبدالله‌صالح و آل خلیفه نیزاقدامی عملی به انجام نرسانند و در ایام بحرانی این دیکتاتورها را تنها بگذارند چگونه می‌توانند حامی خوبی برای چنین نظا‌م‌هایی باشند؟!
آنها چگونه می‌توانند از پنجمین ناوگان دریایی خود که در مجاورت ایران و در جزیره کوچک بحرین مستقر شده صیانت به عمل آورند؟ از آن طرف، آرمان دموکراسی و آزادی که آمریکایی‌ها سیصدسال افتخار ترویج اصول آن را داشته‌اند چه سرنوشتی و چه تجربه‌ای را خواهد داشت؟ از اینها گذشته در هر حالت، قدرت غیرقابل مهار الهام بخشی انقلاب اسلامی و عکس‌العمل بیداری اسلامی ملت ها چه خواهد بود؟

آیا واقعا اوباما و اساسا سیاستمداران غرب بازنده حتمی این معادلات خواهند بود؟
در آینده نزدیک امواج بیداری ملت‌های مسلمان، متلاطم‌تر می‌شود و قراین و نشانه‌ها حکایت از آن دارند که نخبگان و ملت‌های مسلمان به این حقیقت وقوف یافته‌اند که دنیای غرب هیچ جذبه و جذابیتی ندارد. دنیای غرب، ابهتی پوشالین و ماهیتی شیطانی داشته و دارد. شعارهای غرب، سیاست‌ها و آرمان‌های آن، وعده‌ها و وعیدهایش، تبلیغات و ابزارهای قدرتش همه و همه دروغ است و غرب، جز به تحقیر مسلمانان و منافع نظام سرمایه‌‌داری به چیزی دیگر نمی‌اندیشد. غرب "اسلام هراسی" را برای ستیز با اندیشه دینی مسلمانان به راه انداخته و از افراط گرایی و رادیکالیسم برای ضربه به هویت اسلامی بهره جسته است.

در واقع دست غرب و عواملش برای مسلمانان رو شده است و پشت‌پرده بده بستان‌های صهیونیست‌ها و غرب افشا گردیده و به مدد توسعه رسانه‌های جدید و تسهیل ارتباطات بین نخبگانی در کشورهای اسلامی، قطعا نمودها و نمادهای آگاهی، بصیرت، مقاومت و گرایش به آموزه‌های حقیقی اسلامی در جهان اسلام گسترش خواهد یافت. غرب باید بپذیرد که بازنده قطعی و حتمی هموست و با تحولات چندان پیچیده‌‌ای هم روبه‌رو نیست! جهان اسلام، "اسلام حقیقی" را می‌خواهد و بر‌آن شده تا استثمار و فریبکاری و توطئه جبهه کفر را ریشه کن کند.

البته و صد البته، الگوی حیات بخش و بیدارگر انقلاب اسلامی ملت ایران و شیرینی و افتخار حق طلبی و مجاهدت سه دهه‌ای آنان در تمام عرصه‌ها به مذاق ملت‌های مسلمان خوش آمده است. اراده‌ها و تصمیم‌ها و بصیرت‌هایی که در طول زمان انباشت شده‌اند و امروز باید یکی پس از دیگری بروز کنند و به مدد الهی کسی را یارای مقابله با خواست ملت‌ها نیست. ان‌شاءالله.
 
قدس:نگرانی اسرائیل از تحولات جهان عرب

«نگرانی اسرائیل از تحولات جهان عرب»عنوان یادداشت روز روزنامه‌ی قدس به قلم دکتر سعدا... زارعی است که در آن می‌خوانید؛حملات اخیر ارتش رژیم صهیونیستی به نوار غزه که از یک هفته پیش تا کنون ادامه داشته و به شهادت بیش از 20 نفر از ساکنان این باریکه منجر شده، با این انگیزه صورت می گیرد که از طریق این عملیات نظامی، ضریب واکنش و توانمندی نیروهای فلسطینی و بویژه نیروهای جنبش حماس و حجم و کیفیت سلاحهای جدید این نیروها، مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد.

شکی نیست که مقامهای رژیم صهیونیستی به شدت از تغییر و تحولات اخیر منطقه و بویژه فروپاشی حکومت وابسته و همپیمان خود در مصر نگران هستند، زیرا با تحولات و رخدادهای مصر در چند ماه اخیر، عملاً محاصره غزه شکسته شده و با گشوده شدن گذرگاه رفح و تردد آزاد از این معبر، رژیم صهیونیستی سخت نگران آن است که نیروهای مقاومت فلسطینی توانسته باشند با انتقال تسلیحات نظامی دفاعی، توان خود را ارتقا دهند.

اسرائیلیها به شدت نگران بی ثباتی راهبرد امنیتی خود هستند و سفرهای پی درپی مقامهای ارشد این رژیم به ایالات متحده آمریکا، از سرگردانی و احساس خطر آنان نسبت به تغییرات سیاسی و نظامهای کشورهای عربی و همپیمانشان در منطقه و تأثیر آن بر موقعیت نیروهای فلسطینی حکایت دارد.

اما این نگرانی و بحرانی که اطراف آنها را فراگرفته، با حمله نظامی به غزه نمی تواند پوشش داده شود و آنها نسبت به روند تحولات لجستیکی در غزه و کرانه باختری نگران هستند و احساس می کنند دچار یک خلا اطلاعاتی مرگ آور شده اند.

از این رو، دستگاه های اطلاعاتی رژیم صهیونیستی، از برآورد دقیق توان دفاعی و نظامی نیروهای مقاومت و جنبش حماس ناتوان شده اند، ضمن اینکه عملیات نظامی و موشکی نیروهای مقاومت در پاسخ به تجاوزها و حملات مختلف این رژیم نیز در ماه های اخیر بر نگرانی و هراس رژیم صهیونیستی و ساکنان شهرکهای صهیونیستی اطراف نوار غزه افزوده است.

گفتنی است، ارتش اسرائیل با انجام دور جدیدی از حملات پراکنده و هوایی و اعمال فشار، در صدد ارزیابی توان نظامی مقاومت با هدف کشف نوع و میزان تجهیزات دفاعی در اختیار این نیروها و اطمینان از ثبات امنیتی در این ناحیه هستند.

از سوی دیگر، به نظر می رسد رژیم صهیونیستی از مسیر حملات نظامی و تشدید فشار بر نوار غزه می کوشد امید فلسطینیها به بهبود شرایط امنیتی و سیاسی آنها را به یأس تبدیل کند، زیرا پس از سقوط حکومت حسنی مبارک و تغییرات سیاسی گسترده در مصر و سایر کشورها و دولتهای عربی همسو با اسرائیل، مردم فلسطین و گروه های مقاومت اعتماد به نفسی مضاعف پیدا کرده اند.

بویژه نوع موضعگیریها و دیدگاه های مقامهای مصری از جمله «نبیل العربی» وزیر خارجه و «عصام شریف» نخست وزیر دولت موقت مصر و موضعگیریهایی که شخصیتهای برجسته مصری همچون «محمد البرادعی» درباره مسأله فلسطین و هشدارهایی که به رژیم صهیونیستی داده اند، موقعیت نیروهای فلسطینی را در مناسبات سیاسی جاری، ارتقا داده است.

اسرائیلیها برای مهار و کنترل این روند، دست به یکسری عملیات سیاسی، تبلیغاتی و نظامی همزمان زده اند تا با استفاده از انحراف توجه جهانی به تحولات و انقلابها در کشورهای عربی و جنگهای داخلی و کشتار در این کشورها، به برخی هدفهای خود در بحث نوار غزه دست یابند.

با این حال، باید گفت، با وجود تهدید مقامهای رژیم صهیونیستی به امکان آغاز یک حمله نظامی فراگیر و همه جانبه دیگر علیه نوار غزه، با توجه به شناختی که از رژیم صهیونیستی و شرایط سیاسی و نظامی این رژیم و اختلافهای سیاسی شدید در داخل دولت این رژیم وجود دارد و با نگاه به تجربه جنگ 22 روزه غزه و ارزیابی بسیار منفی ژنرالهای ارتش اسرائیل از جنگ غزه، بسیار بعید خواهد بود که اسرائیل در شرایط کنونی بتواند تهدید خود را عملی و یک عملیات نظامی گسترده را علیه نوار غزه آغاز کند.
با این وصف، نمی توان این تهدیدها را نادیده گرفت و از آنجا که رفتار رژیم صهیونیستی پیش بینی ناپذیر است، باید جایی را برای این مسأله در نظر گرفت. کشورهای اسلامی نیز باید با هشدار جدی، مانع تجاوز بیشتر و دوباره اسرائیل علیه مردم بی دفاع غزه شوند.

در یک ارزیابی کلی، باید یادآور شد، در صورت اقدام رژیم صهیونیستی برای شروع جنگی دیگر علیه غزه، مسلماً شرایط آنها دشوارتر از دی ماه سال 1387 و جنگ اول غزه خواهد بود و در نقطه مقابل، شرایط برای فلسطینیها در دفاع از خود، هم از لحاظ روانی و سیاسی و هم از بعد توان دفاعی و نیروی رزمی، بسیار هموارتر است.

با توجه به تظاهراتی که طی ماه های گذشته در کرانه باختری علیه دولت نتانیاهو و تشکیلات خودگردان و شخص محمود عباس شکل گرفت و آثار افشاگری شبکه الجزیره از روابط پنهان سران تشکیلات خودگردان با رژیم صهیونیستی، قطعاً اقدام رژیم صهیونیستی علیه غزه، باعث انقلاب و شورش در کرانه باختری و برخی دیگر از نواحی فلسطینی نشین دیگر و البته واکنش متفاوت در کشورهای منطقه خواهد شد.تحولات جهان عرب، وضعیت بسیار بی ثبات و مبهمی را پیرامون رژیم صهیونیستی به وجود آورده و این مسأله، راهبرد امنیتی دراز مدت اسرائیل را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.

سیاست روز:این صفرهای مزاحم

«این صفرهای مزاحم»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی سیاست روز به قلم بیژن کیامنش است که در آن می‌خوانید؛موضوع حذف سه صفر از پول ملی در هفته های اخیر از سطح رسانه ها فراتر رفت. به طوری که رییس کل بانک مرکزی در تازه ترین گفت و گوی رسانه ای خود اعلام کرد که نه سه صفر بلکه چهار صفر از پول ملی برداشته خواهد شد. البته این مقام رسمی همچنان گفته است که این برنامه برای بررسی و تحقیق بیشتر روی میز کانون های علمی و کارشناسی بانک مرکزی قرار خواهد گرفت .

این گفته احتمالا نشان دهنده آن است که اجرایی شدن این برنامه، همچنان وابسته به نتایج بررسی های پژوهشی بانک مرکزی است. که البته اعلام این خبر چشم اندازهای امیدوار کننده تری را به روی این موضوع می گشاید .

 زیرا آن چنان که از گفته های مطرح کنندگان این برنامه بر می آید ،ظاهرا حذف سه یا چهار صفر به معنی برنامه ای برای ارتقا و تقویت توان اقتصادی کشور نیست . بلکه به معنی تغییر برخی قراردادهاست . به عبارت دیگر بدون توجه به ماهیت و توان اقتصادی کشور ، فقط مناسبات پولی بر مبنای قراردادهای تازه تری تعریف می شوند . به عبارت دیگر اگر کارمندی تاکنون یک صد هزار تومان دستمزد برای هر ماه کاری دریافت می کرده است ، براساس قرارداد تازه ، همان کارمند این بار صدتومان ، اگر سه صفر حذف شود و ده تومان، اگر چهار صفر حذف شود ، دریافت خواهد کرد . که البته در این شرایط اگر قیمت هر کیلو گوشت قرمز ، مثلا ده هزار تومان باشد، براساس قرارداد جدید ، یک تومان محاسبه خواهد شد . البته نرخ همه کالاها این چنین گرد و رند نیست و از آنجا که گرد کردن قیمت‌ها، براساس منطق مصطلح بازار ، همواره به سوی قیمت‌های بالاتر گرایش داشته است، بنا براین برنامه حذف سه یا چهار صفر ، اساسا با افزایش غیر منطقی نرخ کالاها و خدمات در بازار همراه خواهد بود .

البته ماجرای حذف سه یا چهار صفر فقط به این نتیجه منتهی نخواهد شد. زیرا از آنجا که حذف صفر از پول ملی ، فقط از سوی کشورهایی انجام گرفته است که ابتدا اقدام به تقویت ساختارهای اقتصادی خود کرده اند ، ممکن است حذف سه صفر از پول کشور به تولید نشانه های غیر واقعی از بخش های مختلف اقتصادی کشور بینجامد . اتفاقی که می تواند زمینه ها و بستر های سرمایه گذاری را برای دست اندرکاران و نیز فعالان اقتصادی با اطلاعات نادرست همراه سازد .

مهمتر آنکه پول هر کشوری ، توان و موقعیت خود را از ساختارهای تولیدی و تجاری دریافت می کند . درواقع پول ملی هر کشوری صرفا در جایگاهی می ایستد که ظرفیت های پیدا و پنهان اقتصاد آن جامعه ، فرا روی آن قرار داده است . در این صورت ارزش پول ملی هر کشوری به تعداد صفرهای آن کاستی و یا فزونی نمی‌گیرد . بلکه پول ملی ، هویت و توانمندی خود را از تولید ناخالص داخلی ، رشد اقتصادی و ثبات و رشد شاخص ها وام می گیرد .

هر اندازه که میزان تولید ناخالص ملی بیشتر باشد و تراز بازرگانی آن جامعه ، مثبت و متوازن باشد ، پول ملی اعتبار می یابد و قدرت درونی و بین المللی آن در جایگاهی در خور می ایستد . زیرا به دلیل جهانی شدن اقتصاد ، محدود شدن بخشی از مرزهای بین المللی فراروی تجارت های جهانی ورشد مداوم تبادلات منطقه ای و جهانی ، شاخص‌هایی هستند که به ارزش اقتصادی و مبادلاتی پول ها در شبکه تجارت های منطقه ای و جهانی منتهی می شود . این ویژگی بسیار مهم نشان دهنده آن است پول ملی هر کشوری، بخش عمده ای از توان و اعتبار خود را از تجارت های منطقه ای و بین المللی دریافت می کند . از این رو کشورهایی که خواهان افزایش توان و تقویت پول ملی خود هستند ، نباید این رویداد را فقط در حوزه مناسبات درونی اقتصاد خود جست و جو کنند .

تجربه کشور هایی همچون ترکیه گواه درستی این گفته هاست . اقتصاد ترکیه در سالهای طولانی همواره در گیر تورم های فزاینده بوده است . اما هنگامی که اردوغان مدیریت کشور را در دست گرفت، توانست با توسعه گسترده ساختارهای اقتصادی ، ایجاد بستر های واقعی برای حضور و مشارکت بخش خصوصی و نیز پیوند اقتصادی و تجاری با اقتصاد بین المللی ، فضای اقتصادی و صنعتی کشور را به سوی رشد مداوم تولید ناخالص ملی به حرکت درآورد. این رویداد اقتصادی ، همزمان با تقویت پیوسته لیر ترکیه ، به افزایش توان صادرات کالاهای صنعتی این کشور نیز منتهی شد. به گونه ای که هم اکنون این کشور سالیانه بیش از 120 میلیارد دلار کالای صنعتی به بازار های بزرگ جهان صادر می کند .

اما اقتصاد ایران هنوز نتوانسته است به چنین چشم اندازی دست یابد . هر چند که دولت دهم با اجرای قانون هدفمند شدن یارانه ها ، گام بسیار بلندی برای تحول و پویایی اقتصادی کشور برداشته است. از سوی دیگر دولت دهم با درک این نکته که گسترش واقعی خصوصی سازی و نیز اجرای جدی تر اصل 44 قانون اساسی ، در واقع مسیرهای موثرتری هستند که اگر همزمان با هدفمند شدن یارانه‌ها به اجرا درآیند ، موتور صنعت و اقتصاد کشور ، از توانمندی های منحصر به فردی برخوردار خواهند شد. به طوری که صنعت و اقتصاد ملی، در زمانی بسیار کوتاه تر به بالندگی و تقویت قابل لمس پول کشور می انجامد . البته این سیاست ها همچنان در دست اجرا هستند و دولت دهم نیز ، اجرای پیوسته آنها را همچون راهبردی جدی و خدشه ناپذیر اعلام کرده است.

اما در کنار این سیاست های کارآمد که به تقویت واقعی پول ملی می انجامد می باید به کم‌اثر شدن بخشی از سرمایه های ملی نیز توجه شود. زیرا هم اکنون حدود 43 میلیارد دلار از سرمایه های بانک‌ها باز پرداخت نشده است.

از سوی دیگر برخی از بانک های کشور نیازمند افزایش سرمایه هستند و با پرداخت وام های گوناگون فراتر از توان خود، در موقعیت ویژه ای قرار گرفته اند . اگر به این مقوله تنگنای کوچک بودن بخش خصوصی را هم اضافه کنیم ، در این صورت تصویری از اقتصاد جامعه ترسیم کرده ایم که تمامی توان و ارزش خود را در پول ملی و صفر های متعدد آن نمایان کرده است .

بر این باوریم که کانون های پژ.هشی و علمی بانک مرکزی ، احاطه ای هوشمندانه بر هرآنچه گفته شده است دارد و همین نکته بسیار خرسند کننده است.
  
مردم سالاری:خداحافظی با صفرهای پول ملی

«خداحافظی با صفرهای پول ملی»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی مردم سالاری به قلم عباس محتشمی است که در آن می‌خوانید؛به گفته رئیس جمهور در سال جاری که به نام سال جهاد اقتصادی نام گذاری شده، موضوعاتی همچون ارزش پول ملی در دستور کار دولت قرار خواهد گرفت. در قالب طرح تحول در نظام بانکی نیز تقویت ارزش پول ملی یکی از برنامه های اساسی بانک مرکزی بوده که یکی از محورهای آن بررسی کاهش چند صفر از واحد پول ملی است. لذا حذف صفر از واحد پول ملی مدتی است که مدنظر مسئولان و کارشناسان مربوطه قرار گرفته; به طوری که رئیس بانک مرکزی چندی پیش اعلام نموده که بررسی های بانک مرکزی نشانگر نتایج مثبت حذف چهار صفر از پول ملی بوده و پیشنهاد اجرای این طرح طی 6 ماه آینده به هیات دولت ارائه خواهد شد.

البته وزیر امور اقتصادی و دارایی نیز پیشتر اعلام کرده بود در صورت فراهم شدن تمهیدات مورد نیاز، در سال 90 سه صفر از پول ملی حذف می شود. با این حال به نظر نمی رسد چنین تصمیمی بدون هزینه و پیامد نیز باشد و قطعا آثار هزینه ای و اقتصادی و حتی اجتماعی هم به دنبال خواهد داشت.

چه عوامل و انگیزه هایی باعث می شود تا دولت ها دست به حذف صفر و اصلاح نظام پولی خود بزنند؟ آیا حذف صفرها باعث تقویت ارزش پول ملی می شود؟ آیا رونق اقتصادی و افزایش تولید و جذب سرمایه گذاری (داخلی و خارجی) را در سال جهاد اقتصادی به دنبال خواهد داشت؟ این طرح تا چه حد در کاهش تورم جامعه موثر خواهد بود؟ آیا به راه حل های جایگزین (همچون چاپ اسکناس های درشت و یا بانکداری الکترونیکی، اینترنتی و مجازی و کارت های اعتباری) با هزینه و تبعات مربوطه در این زمینه دقت شده است؟ چراکه به نظر می رسد حذف صفرها از پول ملی راه حلی است که فقط در بیان ساده به نظر می رسد و  در عمل و واقعیت موانع بسیار زیادی در سر راه دارد. بایستی به نقش و ارتباط رشد و توسعه اقتصادی (قدرت تولید ناخالص داخلی) و پشتوانه های اقتصادی نظیر ذخایر طلا،ارز،انرژی و... به عنوان عوامل اساسی در قدرت و ارزش پول ملی به طور ویژه ای در نظر گرفته شود.

حذف صفر از پول ملی از دیدگاه موافقان دارای مزیت هایی همچون کاهش هزینه ها و اتلاف وقت و تسریع در فعالیتهای اقتصادی، ایجاد تناسب بین قدرت خرید پول ملی و حجم پول در گردش، جلوگیری از نفوذ ارزهای خارجی در اقتصاد کشور، ایجاد زمینه هایی برای مهار تورم، سادگی در مبادلات، نگهداری ساده تر حساب ها، ارقام و ترازنامه ها، اشغال فضای کمتر آمار و اطلاعات مالی در حافظه و هارد رایانه ها، نقل و انتقال سهل تر پول، کاهش آثار روانی تورم و نیز صرفه جویی در وقت برای شمارش حجم زیاد اسکناس ها، روان سازی سیستم حسابداری، لزوم افزایش راندمان نقش اجتماعی و اقتصادی پول خواهد بود. اما به عقیده مخالفان حذف صفر از اسکناس هیچ گونه تاثیری بر شاخص های اقتصادی و طرف عرضه و طرف تقاضا نخواهد داشت و بیشتر اثر روانی بر جامعه می گذارد. کاستن از تعداد صفر های پول، فقط ضریب تبدیل کالا به واحد پول را ساده تر می کند.

از سوی دیگر برای اجرای طرح حذف صفرها باید کلیه سیستم های حسابداری و مالی تغییر یابد، همچنین کلیه چک ها، مسکوکات و اسناد، نیازمند تغییرات بوده که چالش های زیادی را به وجود خواهد آورد. ضمنا هزینه چاپ و توزیع اسکناس جدید، تغییر سکه ها را نیز باید در نظر داشت.

 برخی نقاط ضعف دیگر طرح عبارتند از: صف و معطلی مردم در بانکها برای تعویض پولها، هزینه جمع آوری و امحای پولهای قدیمی و چاپ و توزیع اسکناس های جدید، حذف صفرها ممکن است در ابتدا موجب تاثیرات تورمی بر بخشی از فعالیت های اقتصادی شود که دارای آثار روانی نیز بر مردم جامعه خواهد بود (انتظارات تورمی)، احتمال وقوع بی نظمی بین اطلاعات قبلی و جدید در دفاتر و پایگاه های اطلاعاتی و صورت های مالی، عدم امکان تعویض همه پولها در بازه زمانی اعلام شده، سردرگمی مردم در فاصله زمانی دوگانگی پول، چاپ پولهای تقلبی به خاطر عدم اطلاع مردم در فاصله زمانی جابجایی واحد پول، کاهش قدرت خرید مردم (هر کسی که تا به امروز از طریق سپرده گذاری در نظام بانکی، سرمایه مورد نیاز برای اقتصاد کشور را تامین کرده، متضرر خواهد شد; چرا که با انجام این کار هرکس تلاش می کند تا سپرده  بانکی خود را به کالا تبدیل کرده تا به روش کالا در مقابل کالا قدرت خرید خود را حفظ کند) به هر حال به نظر می رسد افزایش یا کاهش تعداد صفرهای واحد پول خنثی بوده و هیچ گونه اثر اقتصادی بر متغیرهای اقتصاد نخواهد گذاشت; بلکه آثار سوئی بر اقتصاد نیز دارد.

شاید در گذشته این احتمال وجود داشت که با حذف صفرها از پول ملی، انجام عملیات حسابرسی تسهیل شود; اما امروزه باتوجه به تغییر شیوه مبادلات بانکی و ماشین های پیشرفته حسابرسی این مزیت نیز کمرنگ شده است.  در مقابل باید دورانی سپری شود تا اسکناس های جدید جایگزین اسکناس های قبلی شده و در این دوره زمانی ممکن است برخی افراد که اسکناس هایی را داشته و با گذشت زمان تعویض، فراموش کرده اند تا این اسکناس ها را جایگزین کنند با سردرگمی مواجه شوند. باید توجه کرد در اقتصاد هایی که طی سال های گذشته انجام چنین اقداماتی را مدنظر قرار داده اند، مانند امروزه پول الکترونیکی و مبادلات غیراسکناس رواج نداشت.

از سوی دیگر در آن زمان تعداد صفرهای اسکناس ها واقعا زیاد بود و در برخی موارد به 6 تا 7 صفر می رسید اما اکنون بزرگ ترین اسکناس موجود در کشورمان اسکناس های 10هزار تومانی با 5 صفر است (100/000 ریال) و تعداد صفرهای این اسکناس چندان زیاد نیست تا وادار به انجام چنین کاری شویم.

هنوز ارزش پول ملی ما آنقدر کم نشده که بخواهیم صفرها را از آن حذف کنیم. استهلاک اسکناس در کشور ما به علل گوناگونی مربوط است که هنوز نتوانسته ایم آنطور که باید و شاید بانکداری الکترونیکی و بهره گیری از کارت های اعتباری را ترویج دهیم. یعنی نباید کم کاری در زمینه توسعه بانکداری الکترونیک را به طریق دیگر و آنهم بسیار خطرناک از نظر اقتصادی و اجتماعی حل نمود. چراکه این طرح زمانی توجیه داشت که پرداخت الکترونیک وجود نداشت، اما الان با روش پرداخت الکترونیک نیازی به حمل اسکناس نبوده; لذا باید در اقتصاد کشور بیشتر به سمت انجام مبادلات الکترونیکی و انتقال از طریق سیستم بانکی، خود پرداز ها، چک و... حرکت کنیم، جابه جایی پول به روش بانکداری الکترونیک سوق یابد و مردم نیز به جابه جایی کمتر اسکناس ترغیب شوند.

باید توجه داشت که حذف صفرها از پول ملی به شرطی می تواند موثر باشد که همزمان با آن سیاست های ضد تورمی، استقلال بانک مرکزی، کنترل نقدینگی و یک سلسله اصلاحات مهم اقتصادی نیز اتخاذ شود. با این شرایط حذف تدریجی صفر از پول ملی به معنای برابرکردن تدریجی قدرت خرید است. در این حالت هر کسی که پول نقد دارد، متضرر می شود و افرادی که دارایی غیرنقدی دارند، این کاهش ارزش پول تاثیر چندانی در ثروت آنها نخواهد داشت.

در نتیجه باید گفت اینکه حذف صفرها به تقویت پول ملی کمک می کند یا نه به این موضوع ارتباط دارد که آیا زیرساخت های اقتصادی و توسعه ای لازم در این خصوص فراهم شده یا خیر؟ چراکه واحد پول هرچه که باشد، اگر با شدت افزایش یابد، در تورم انعکاس پیدا می کند و در این مورد فرق ندارد، پول را با چه واحدی مورد شمارش قرار دهیم. باید دانست آنچه که بر تورم اثرگذار است، سیاست های اقتصادی دولت و سیاست های بانکی و پولی بوده که باید مدیریت شود نه حذف صفر از واحد پولی. یعنی حذف صفر از پول ملی اثر مستقیم چندانی بر روی تورم نخواهد داشت. 

در پایان باید گفت کاهش صفرهای پولی، هزینه سنگین جایگزینی اسکناس های جدید، ناسازگاری دفاتر و صورت های مالی و پایگاه های اطلاعاتی جدید و قدیم و تحمیل هزینه به فعالان اقتصاد را به دنبال خواهد داشت. ضمنا باید به اثرات اجتماعی و فرهنگی و قابل قبول ندانستن این تغییرات (به خصوص توسط افراد مسن تر) نیز توجه گردد. دولت به جای حذف صفرها بهتر است علاوه برگسترش بانکداری الکترونیک، به چاپ اسکناس درشت اقدام کند که در این صورت آثار روانی تورمی منفی آن نیز کمتر می شود. درنتیجه به نظر می رسد پیش شرط اصلی اجرای این طرح به عهده دولت بوده و دولت نیز بایستی با انجام سیاست های پولی و مالی مناسب شرایط ثبات اقتصادی را فراهم کند که متاسفانه هنوز این شرایط مهیا نیست.

 معمولا توصیه می شود که حذف صفر در پایان یک برنامه اصلاحات اقتصادی به کار برده شود. لذا اکنون ضرورتی برای انجام این کار در اقتصاد کشورمان احساس نمی شود. یعنی ضروریست خداحافظی با صفرهای پول ملی در بستر بانکداری نوین باید به آینده موکول گردد.

تهران امروز:افکار عمومی در انتظار گام بعدی

«افکار عمومی در انتظار گام بعدی»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی تهرانم امروز به قلم اکبر هاشمی است که در آن می‌خوانید؛آنهایی که خانم دستجردی وزیر بهداشت را می‌شناسند در توصیف او از واژه «مرد انه» سخن به میان می‌آورند چه مردهایی که معتقدند افشاگری‌هایش مردانه است و چه زن‌هایی که به‌واسطه عدم ورودش به مباحث حوزه زنان، درست یا غلط او را ضد زن می‌دانند که در نهایت همه توصیف‌ها به وجهی مردانه می‌انجامد.

این یک واقعیت است که در دولت نهم و دهم که نه، در همه دولت‌های جمهوری اسلامی وزیری به این مرام کمتر دیده‌ایم. وزیری که برای اولین بار رسما تایید کرد آب شرب پایتخت آلوده به نیترات است و با اینکه احتمال می‌داد متهم شود به تبانی با کارخانه‌دارها، زنان باردار و کودکان را توصیه کرد به مصرف آب معدنی که به دلیل رجوع مردم قیمت آن 50تومانی هم افزایش یافت. ایضا در ماجرای ایدز با اعلام اینکه آتشفشان ایدز در راه است، آن هم نه به واسطه تزریق سرنگ آلوده که به‌خاطر روابط نامشروع افراد. چه به گفته خانم وزیر بیش از 90 درصد موارد جدید ابتلا به ایدز در ایران از طریق تماس جنسی و بخصوص در شهرهای بزرگ ودرگروه سنی 25 تا30 سال است و اینکه از 80 هزار بیمار مبتلا به ایدز در کشور تنها 25 درصد آنها شناسایی شده‌اند.

همچنین گذر دستجردی اصولگرا از واژه‌های زنان آسیب‌دیده، زنان پر خطر و زنان ویژه و عریان گفتن واژه تابو «زنان روسپی» که50 درصد ناقل ایدز هستند و در شرایط سخت سیاسی کشور اعلام اینکه بنزن موجود در بنزین بیش از حد مجاز بوده و برای سلامتی شهروندان خطرناک است و در فقره آلودگی هوا تایید مرگ چهار هزار نفر در سال 88 بر اثر آلودگی هوای پایتخت و...

حالا هم خانم وزیر که خواسته در هفته سلامت سنگ تمام بگذارد چند افشاگری یا بگوییم آمار مهم را به افکار عمومی اعلام کرده است.

اینکه در 49 درصد نسخه‌های پزشکان حتما یک قلم داروی آنتی بیوتیک وجود دارد. این در حالی است که طبق استاندارد جهانی میزان مصرف آنتی‌بیوتیک باید 11 درصد باشد اما متأسفانه این میزان در کشور ما 49 درصد داروهاست و علاوه بر نسخه دار‌ها 40 درصد مردم بدون نسخه، آنتی‌بیوتیک را از داروخانه‌ها تهیه می‌کنند و از همین روست که چشممان روشن که در آسیا مقام دوم و در جهان جزو 20 کشور از نظر مصرف بی‌رویه آنتی‌بیوتیک شده‌ایم و دیگر اینکه دستجردی خبر داده 46 درصد زنان و 44 درصد مردان در ایران دچار اضافه وزن و 59 درصد زنان و 36 درصد مردان مبتلا به فشارخون بالا هستند و به نظروزیر بهداشت وضعیت نسل آینده نگران کننده است چرا که بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد 5/ 19 درصد پسران و 16 درصد دختران در کشور اضافه وزن دارند.

و بازهم براساس آمارهای خانم وزیر بیش از 45 درصد دانش‌آموزان کشور روزانه چهار ساعت تلویزیون تماشا می‌کنند و 40 درصد از دانش‌آموزان نیز به مدت طولانی از کامپیوتر استفاده می‌کنند که این موارد از عواملی است که به کم‌تحرکی و چاقی دانش‌آموزان کمک می‌کند.

و آخر اینکه، بعد از بحران شیوع آنفلوانزا در مرغداری‌های چند شهر مهم کشور و معدوم کردن میلیون‌ها مرغ در سکوت خبری، حالا خانم وزیر خبر می‌دهد آن‌قدر به خورد مرغهای نگون بخت آنتی‌بیوتیک خورانده‌اند که سلامت شهروندان به مخاطره افتاده است و حالا این شهروندان هستند که در مقابل آنتی‌ بیوتیک‌های قوی، بدنشان مقاومت می‌کند. «متأسفانه دیده می‌شود در صنعت تولید گوشت مرغ، میزان بی‌رویه‌ای آنتی‌بیوتیک به مرغ می‌خورانند و وقتی این گوشت وارد بدن انسان می‌شود موجب مقاومت‌های میکروبی در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها می‌شود.»

این همه افشاگری در کارنامه خانم وزیر آن هم در دولت احمدی‌نژاد اگرچه دست مریزاد دارد اما افکار عمومی با پرسشی جدی روبه‌رو است،حالا که مردم می‌دانند خوردن مرغ سلامتی آنها را به خطر می‌اندازد و اینکه آقایان اطبا در 49 درصد نسخه‌هایشان آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کنند و 4هزار نفر براثر آلودگی هوا فقط در تهران جان باخته‌اند والخ. شهروندان با دانستن این حقایق برای جلوگیری از بروز فجایع چه باید بکنند؟ ما نیز معتقدیم دانستن حق مردم است و کار خانم وزیر قابل تقدیر. اما چه کسی مسئول سلامتی مردم کشور است.

اگرچه به باور خانم دستجردی 25 درصد سلامت مردم مربوط به مسائل پزشکی، 50 درصد عوامل اجتماعی و 25 درصد بقیه مربوط به مسائل درمانی است پس وزارت بهداشت فقط می‌تواند 25 درصد مسائل مربوط به سلامت مردم را پوشش دهد و 75 درصد دیگر این مسیر باید با همکاری‌های بین‌ بخشی محقق شود. اما بدون تعارف متولی سلامت مردم در درجه اول دولت و در مرحله اجرایی وزیر بهداشت است. انتظار افکار عمومی از وزیر پاسخگو و دولت این است که در کنار روشنگری و آگاهی‌بخشی به مردم از وضعیت بهداشت و سلامت آنان و گوشزد کردن خطرات، نسبت به بروز چنین فجایعی جلوگیری کرده و حافظ سلامت جسم و روح و روان مردم باشد.

ابتکار: دوگانگی در رفتار، گزافه‌گویی در گفتار!

«دوگانگی در رفتار، گزافه‌گویی در گفتار!»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی ابتکار به قلم جاماسب محمدی بختیاری است که در ان می‌خوانید؛به دنبال متراکم‌شدن اعتراضات مردمی و قیام‌های برابری‌طلبانه ‌و آزادی‌خواهانه‌ای که از تونس آغاز شد و به سرنگونی حکومت حسنی مبارک در مصر انجامید، قیام در لیبی و یمن و بحرین تداوم یافت؛ اما بحرین وضعیتی متفاوت با سایر کشورهای منطقه پیدا کرد.

این کشور محل استقرار ناوگان پنجم دریایی ایالات متحده است که به لحاظ بافت جمعیتی به‌عنوان چهارمین کشور شیعی جهان است. این کشور همچون سایر کشورهای منطقه، از فقدان دموکراسی و توسعه‌‌نیافتگی سیاسی رنج می‌برد. پس از جدایی از ایران، تبعیض و تحقیری که نقطه‌ی عزیمت آن مذهب است، بر تمام ارکان آن سایه افکنده و از آن جامعه تنی رنجور و بیمار ساخته که انگیزه‌ی‌ اعتراضات مردمی را مضاعف کرد. عمیق‌ترین و فعال‌ترین شکاف سیاسی و ‌اجتماعی در وضعیت فعلی، شکاف بین شیعه و سنی در میان مسلمانان است.

قیام مردم بحرین آزمون بزرگی برای جامعه‌ی بین‌المللی و نهادهای مدافع حقوق بشری است که تا کنون از محک این آزمون سربلند بیرون نیامده‌اند؛ چراکه با چراغ سبز قدرت‌های بزرگ و دولت ایالات متحده به‌عنوان بازی‌گر نقش اول سیاست در خاورمیانه بود که دولت عربستان سعودی با اعزام نیرو به این کشور قیام آن‌ها را به خاک و خون می‌کشد و جنایات و فجایع انسانی هر روز ابعاد تازه‌ای به خود می‌گیرد.

جامعه‌ی جهانی و غرب با نظاره‌‌ی سرکوب خیزش مردم بحرین، علاوه بر آنکه شکست خود را در این آزمون حقوق بشری در معرض دید همگان می‌گذارد، باعث به وجودآمدن حوزه‌ی گفتمانی برای مخالفان دموکراسی در کشورهایی شد که از ابزاری‌بودن مفاهیم و ارزش‌های انسانی مدنظر غرب و از عبور ارابه‌ی نظام‌های لیبرال دموکراسی بر روی جنازه‌‌ی آزادی، به‌عنوان دست‌مایه‌ی سرکوب و مجوزی برای تحدید و تهدید آزادی و پایمال‌کردن حقوق اساسی شهروندان خود استفاده می‌کنند.

کشور بحرین سال‌هاست که با شکاف عمیق سیاسی و مذهبی دست‌وپنجه نرم می‌کند. برخلاف خواست و اراده‌ی همگانی، اقلیتی سنی بر اکثریتی شیعه حاکم است و خاندان حاکم مرتجع آن، با پشت‌گرمی به حمایت خارجی، گستاخانه و با بی‌پروایی، تبعیضی آشکار و فاحش را بر آن اعمال می‌کنند. لذا می‌توان گفت اعتراض علیه تحقیر خارجی و تبعیض داخلی عامل اصلی این حرکت و قیام است. قیام‌های شکل‌گرفته در کشورهای مختلف، بنا بر مقتضیات سیاسی و وضعیت اجتماعی متفاوت است؛ ولی ماهیت همه‌ی آن‌ها یکی است؛ یعنی «نه‌گفتن» به وضعیت موجود و ایجاد موقعیتی مناسب با تن‌دردادن به خواست و اراده‌ی همگانی.

پس از خیزش مردم لیبی و سرکوب بی‌رحمانه‌ی آن، غرب به بهانه‌ی جلوگیری از جنگ داخلی و کشتار انسانی، با انگیزه‌ی ایجاد امنیت برای انتقال انرژی در آن کشور مداخله‌ی نظامی می‌کند؛ ولی در مقابل «تغییر» در بحرین، راه مقابله و سرکوب پیشه می‌کند؛ زیرا ممکن است این حرکت در جهت تضاد با منافع آن‌ها و بی‌تمایلی مخالفان به غرب باشد.

نگاه ابزارگونه به مسئله‌ی حقوق بشر توأم با سیاست خارجی عاری از وجدان، وقتی انگیزه‌های منفعت‌طلبانه و مادی‌گرایانه‌ی غرب را آشکار می‌کند که در مقابل حرکت ملت‌های تحول‌گرا، سیاست دوگانه‌ای در پیش می‌گیرد.

سیاست دوگانه‌ی دول غربی در مقابل کشورهای منطقه نشان می‌دهد که مشکل و مسئله‌ی اساسی آن‌ها گروه‌های «بنیادگرا» نیست که خود در صدر و علت‌های موجده‌ی آن بودند؛ بلکه اسلام‌گرایی است. آن‌ها به مدد ابزار تبلیغاتی و به کمک فضای رسانه‌ای در مقابل توده‌های مسلمان، اسلام‌هراسی پیشه کردند و خود به آن معتقد شدند. ‌

دوگانگی در رفتار و کردار و در پیش‌گرفتن چنین سیاست کج‌دارو مریزی در برابر توده‌های مردم، در حافظه‌ی تاریخی ملت‌ها باقی خواهد ماند و همچون سرنگونی دولت مصدق، در ایران و پاتریس لومومبا در کنگو، محوشدنی نیست و روزی خواهد رسید که دولتمردان نسل‌های بعدی درصدد تطهیر نسل گذشته‌ی خود برآیند. سرکوب بحرین از مصادیق نسل‌کشی در دنیای معاصر است. آن‌ها در حالی تاوان عقاید شیعه‌گری خود را می‌پردازند که مردم آن، نسل‌ها و بلکه قرن‌هاست که حامل این عقیده و باور هستند.

شکست‌های پیاپی نظام‌های لیبرال‌دموکراسی در آزمون‌های حقوق بشری مؤید نظریه منتقدینی است که با رویکردهای مختلف به جهت‌گیری و برآیند آن‌ها از دریچه‌ی مادیات، زبان به انتقاد می‌گشایند و به ارزش‌های انسانی ورای اقتصاد نمی‌نگرند. نتیجه‌ی عملکرد سیاست‌پیشگان غرب، باعث به هدررفتن ثمره‌ی زحمات اندیشمندان و مصلحانی است که سال‌ها در آن دیار، نیک‌خواهانه و از سر صدق و صمیمیت در حوزه‌های مختلف اعم از حوزه‌ی جامعه‌ی مدنی و محافل علمی و آکادمیک رنج‌ها و مشقات بسیاری کشیدند و خدمات شایسته و ارزنده‌ای به بشریت عرضه کردند. چنین مباد!

آفرینش:مصر و سراغازی برای ازسرگیری روابط با ایران

«مصر و سراغازی برای ازسرگیری روابط با ایران»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی آفرینش به قلم علی رمضانی است که در آن می‌خوانید؛در چند روز اخیر نشانه هایی مهم از آغاز از سرگیری روابط دو کشور مهم منطقه یعنی ایران و مصر آشکار شد نشانه هایی که می توان آن را شروع دوره ای جدید از روابط نام نهاد و هم چنین سرفصلی برای پایان روابط تیره سه دهه‌ای بین دو کشور با تمدن و تاریخی منطقه .

در این راستا بنبیل العربی وزیر امور خارجه مصر در روزهای اخیر اعلام کرد قاهره آماده ازسرگیری روابط دیپلماتیک با ایران پس از سی سال وقفه در این روابط است و هم چنین صالحی وزیر خارجه ایران نیز در پیام کتبی خود از وزیر خارجه مصر برای سفر به تهران دعوت کرده است .

سخنان و نمودهای رفتاری ای که در واقع می تواند یخ سه دهه ای روابط تیره دو کشور را آب کرده و عملا فرصتها و زمینه هایی مهم را برای همکاری دو جانبه بین دو کشور استراتژیک منطقه خاورمیانه بگشاید .

در این میان اگر نگاهی به اهمیت مصر در جهان عرب و آفریقا داشته باشیم در می یابیم که این کشور دارای جایگاه مهم فکری واندیشه‌‌ای مهمی در جهان عرب، کانون شماره یک مذهبی در سراسر جهان اهل سنت ؛ بازیگر مهم و تأثیرگذار منطقه‌ای و یکی از سه ضلع مثلث قدرت همه جانبه خاورمیانه در کنار ترکیه و ایران است. در این بین همین اهمیت استراتژیکی و منطقه ای است که منافع ملی کشور اقتضا می‌کند که هر چه بیشتر و زودتر به عادی سازی روابط با این کشور بوِیژه پس از پایان دوران مبارک در این کشور دست زد .

در این بین هر چند بی شک هم چنان اختلافاتی بین دو کشور مهم منطقه از جمله نام خیابان خالد اسلامبولی در تهران؛ وجود پرچم زمان شاه بر روی مقبره شاه در قاهره و... وجود داشته ودارد اما بدون گمان هم چنان که در سالهای گذشته نیز دو کشور نشان داده اند می توان با اتخاذ رویکردهای دیپلماتیک بر این مشکلات و موانع در روابط بین دو کشور فائق آیند.

در این حال باید در نظر گرفت که در واقع مشخصا هر کشوری از سیاست و روابط خارجی خود با کشورهای دیگر در جستجوی منافع ملی است در این حال به نگاه بسیاری بی شک برقراری روابط سیاسی با مصر می تواند منافع سیاسی و اقتصادی مهمی برای کشور در پی داشته باشد و همچنین با توجه به نقش محوری مصر در جهان عرب و حتی آفریقا گسترش روابط و عادی سازی ان در سایه بهبود روابط اقتصادی با این کشور عملا جایگاه و نفوذ سیاسی و اقتصادی ایران را در خاور میانه و شمال آفریقا بهبود خواهد بخشید و پیامدها و نتایج مهم اقتصادی سیاسی و حتی گردشگری نیز برای دو کشور بویژه برای کشور ما در پی خواهد داشت چه اینکه پس از پایان دوران مبارک از یک سو بسیاری از موانع در عادی سازی روابط دو کشور برداشته شده و از سویی نیز وزن و پتانسیل مصر در خاورمیانه با تغییرات محسوسی مواجه شده است

جهان صنعت:واقع‌گرایی در معاش مردم

«واقع‌گرایی در معاش مردم»عنوان سرمقاله‌ی روزنامه‌ی جهان صنعت به قلم  طهماسب طلایی‌ است که در آن می‌خوانید؛ با وجود آنکه  سال گذشته مسوولان درخواست انصراف از یارانه‌گیری را از مردم داشتند طی دو مرحله 61 میلیون نفر یارانه نقدی گرفتند و بر اساس آخرین اخبار با افزایش خانوارهای جدید در این طرح هم‌اکنون70 میلیون نفر در سال جدید برای واریز یارانه نقدی در نظر گرفته‌شده‌اند و خانوارهایی که از دو مرحله قبلی یارانه‌ها محروم شده‌اند، قرار است اگر مشکلی در اطلاعاتشان نباشد، مرحله سوم یارانه را بگیرند.

حال آنکه هدف این قانون توزیع عادلانه درآمد نفت میان تمام مردم بوده و با احتساب خبرهای انتشار یافته از سوی دولت، دست کم بخشی از جامعه از حق مسلم خود برای اخذ یارانه نقدی در دو مرحله قبل محروم شده‌اند. به هر حال در قانون هدفمندسازی یارانه‌ها برای سال‌جاری 56 هزارمیلیارد تومان در نظر گرفته شده تا رقم یارانه نقدی حدودا مانند سال گذشته ثابت بماند و با تقسیم رقم یاد‌شده به جمعیت در نظر گرفته، رقم 80 هزار تومان به دست آید. بر این پایه و با توجه به جمعیت حدود 75 میلیون نفری، تنها پنج میلیون نفر از هموطنان‌ یارانه نقدی نمی‌گیرند تا در‌یابیم که قبوض گران گاز و برق کار خود را کرده و بسیاری که تصور گرانی تا این حد را نداشتند به سمت یارانه‌گیری کشانده تا بتوانند بخشی از افزایش هزینه‌ها را جبران کنند.

این موضوع از آن جهت مهم است که این روزها بسیاری از بخش‌ها به دنبال پایان یافتن توافق‌های اولیه‌شان برای ثابت نگاه داشتن قیمت‌ها از افزایش احتمالی قیمت‌هایشان خبر می‌دهند و مردم را نگران می‌کنند.

به صورت نمونه بخش نان از افزایش قیمت‌ها خبر می‌دهد‌، حال آنکه صعود قیمت در این بخش در اختیار ایشان نیست و قیمت گاز بهانه‌ای است  برای گران‌تر کردن هزینه‌های مردم.

از سوی دیگر هم عدم بهبود مکفی حقوق کارگران و کارمندان از سوی دولت و تصمیم‌سازان بخش‌های مرتبط (به بهانه یارانه‌گیری مردم و بهبود معیشت آنان) خود دلیلی شده تا مردم از آینده خود دل‌نگران شوند و تاثیرات مثبت این قانون را به سخت‌تر شدن زندگی خود تعبیر کنند چرا‌که حتی بانک مرکزی نیز در گزارش تازه خود از گران شدن کالاهای مصرفی مردم در هفته اول سال خبر داده و بر اساس گزارش این مرجع رسمی، فاصله اندکی میان در‌آمد و هزینه خانوار ایرانی به وجود آمده و قدرت مالی خانوارها با استناد به گزارش هفته پیش بانک مرکزی، حداقل ممکن است‌ زیرا هر خانوار ایرانی در هر ماه حدودا یک میلیون و60 هزار تومان هزینه دارد و بر اساس آمارهای بانک مرکزی متوسط درآمد ماهانه یک خانوار شهری برابر با یک میلیون و 33 هزار تومان است‌ از این رو خانوار ایرانی هر ماه 30 هزار تومان کم‌دارد‌.

حال این دوگانگی کلامی و آماری مسوولان خود گویای این حکایت است که باید عزمی جدی‌تر برای رفع مشکلات اقتصادی مردم داشت و با رفع زیرساختی مشکلات بخش‌های مرتبط با مردم، مانع ایجاد نگرانی و مشکل برای مردم شد، نه آنکه با خوشحالی تورم 12 درصدی را مناسب دانست و وضعیت را در مصاحبه‌ها خوب بیان کرد و به گلایه‌های بخشی که حرفی برای گفتن دارند بی‌توجهی نشان داد یا خدای ناکرده مانع اظهار نظر کسانی شد که از افزایش قیمت حامل‌های انرژی، هزینه‌های تولید و خدماتشان بالا رفته است.

باید واقع‌گرا بود و به معاش عمومی توجهی جدی داشت و به مردم دلگرمی حقیقی و قابل تحقق داد و از ارایه وعده‌های دور‌دست پرهیز کرد تا یاری و مدارای مردم را در عمل دید.   

دنیای اقتصاد:عوامل صعود تورم

«عوامل صعود تورم»عنوان سرمقااله‌ی روزنامه‌ی دنیای اقتصاد به قلم حمید زمان‌زاده است که در آن می‌خوانید؛اگرچه نرخ تورم رسمی در پایان سال 89 به 4/12 درصد رسیده است که بیانگر افزایش شاید غیرقابل توجه است،اما نرخ تورم نقطه به نقطه که واقعیات افزایش قیمت‌ها را بهتر منعکس می‌کند، بیانگر افزایش قابل تامل نرخ تورم تا مرز 20 درصد (9/19 درصد) در سال گذشته است. این در حالی است که نرخ تورم رسمی و نقطه به نقطه در زمستان 88 به ترتیب برابر 8/10 و 4/10 درصد و در پاییز 89 به ترتیب برابر 1/10 و 8/12 درصد بوده است. افزایش نرخ تورم نقطه به نقطه از حدود 10 درصد در سال 88 به مرز 20 درصد در سال 89، به وضوح بیانگر بازگشت نرخ‌های بالای تورم به اقتصاد ایران است که البته بخش اصلی این افزایش تورم در فصل زمستان گذشته محقق شده است.

در این میان، یکی از سوالات اساسی در مورد بازگشت نرخ‌های تورم بالا، این است که عامل این بازگشت چه بوده است؟ احتمالا از منظر عموم مردم و سیاست‌گذاران اقتصادی، عامل اصلی بازگشت تورم به خصوص از زمستان گذشته، افزایش قیمت حامل‌های انرژی در اثر اجرای طرح هدفمندکردن یارانه‌ها در زمستان است.

آیا این نگرش عمومی مردم در مورد عامل اصلی بازگشت تورم صحت دارد؟ در پاسخ باید گفت که البته بخشی از واقعیت افزایش تورم در فصل زمستان گذشته، مربوط به اجرای طرح هدفمندکردن یارانه‌ها بوده است؛ اما اگر دقیق‌تر بررسی نماییم، روشن می‌شود که افزایش نرخ تورم متاثر از دو عامل اصلی بوده است که یکی از آنها افزایش قیمت حامل‌های انرژی و عامل اصلی‌تر، افزایش نرخ رشد حجم پول و نقدینگی بوده است.

باید توجه داشت که تورم حاصل از افزایش قیمت حامل‌های انرژی در دو افق زمانی حادث می‌شود. یکی تورم مستقیم حاصل از افزایش قیمت حامل‌های انرژی به عنوان کالای مصرفی خانوار است که در افق زمانی کوتاه‌مدت آشکار می‌شود و دیگری تورم غیرمستقیم ناشی از افزایش قیمت سایر کالاها در اثر افزایش قیمت انرژی به عنوان نهاده تولید است که به صورت زنجیره‌وار و در یک افق زمانی طولانی‌تر (سال 90) بروز می‌کند. تاکنون با توجه به تمهیدات دولت، می‌توان اذعان نمود که در زمستان گذشته تقریبا تنها اثرات تورم مستقیم ناشی از افزایش قیمت حامل‌های انرژی بروز نموده است.

 با توجه به وزن حامل‌های انرژی در سبد مصرفی خانوار و میزان افزایش قیمت آن‌، برآورد می‌شود که اثر مستقیم تورمی ناشی از طرح هدفمندکردن یارانه‌ها، حدود 5/4 درصد بوده است. بنابراین با توجه به اینکه تورم نقطه به نقطه در سال 88 برابر 4/10 بوده است، نرخ تورم صرفا بر اثر افزایش قیمت حامل‌های انرژی به حدود 15 درصد در پایان سال 89 افزایش می‌یافت.

بنابراین اجرای قانون هدفمندکردن یارانه‌ها، تنها حدود نیمی از افزایش 10 درصدی نرخ تورم در سال گذشته را توضیح می‌دهد. بار نیم دیگر از افزایش 10 درصدی نرخ تورم سال 89 نسبت به سال 88، بر دوش افزایش نرخ رشد حجم پول و نقدینگی در سال 88 است. از ابتدای سال 88، نرخ رشد نقدینگی روند صعودی خود را آغاز و با افزایش بیش از 10 درصدی از حدود 15 درصد به فراتر از 25 درصد در پایان سال رسیده است. افزایش نرخ رشد حجم پول از نرخ رشد نقدینگی نیز شدیدتر بوده است.

در همین دوره، نرخ رشد حجم پول طی یک روند صعودی با افزایش 15 درصدی از حدود صفر در ابتدای سال 88، به فراتر از 15 درصد در پایان سال 88 رسیده است.

با توجه به اینکه در اقتصاد ایران اثرات تورمی تزریق پول و نقدینگی به اقتصاد با یک تاخیر حدود 4 تا 5 فصل همراه است، طبیعی است که افزایش 10 درصدی نرخ رشد نقدینگی و افزایش 15 درصدی نرخ رشد حجم پول از ابتدا تا انتهای سال 88، موجب آغاز روند صعودی در نرخ تورم از بهار و تابستان سال 89 شود.

می‌توان برآورد نمود که حدود نیمی از افزایش 10 درصدی نرخ تورم در سال 89، به دلیل افزایش نرخ رشد حجم پول و نقدینگی بوده است که از ابتدای سال 88 آغاز شده است. در واقع اگر طرح هدفمندکردن یارانه‌ها در زمستان 89 اجرا نمی‌شد، نرخ تورم (نقطه به نقطه) صرفا از ناحیه افزایش نرخ رشد حجم پول و نقدینگی به حدود 15 تا 5/15 درصد در پایان سال 89 می‌رسید.

بنابراین در مجموع بازگشت نرخ تورم از 10 درصد به 20 درصد در سال 89، عمدتا تحت تاثیر دو عامل اجرای قانون هدفمندکردن یارانه‌ها و افزایش نرخ رشد حجم پول و نقدینگی بوده است که هر یک تقریبا بار نیمی از افزایش 10 درصدی نرخ تورم را به دوش کشیده‌اند. بر این اساس نباید تمامی بار افزایش نرخ تورم در سال 89 را بر دوش اجرای طرح هدفمندکردن یارانه‌ها گذاشت.