ارتودنسی نامرئی

اما سوال مهم این است که این تبلیغات تا چه حد واقعی هستند و می‌توان به ارتودنسی نامرئی به عنوان یک درمان روتین و قابل قبول نگریست؟ به طور کلی می‌توان این روش درمانی را به 3 دسته کلی تقسیم کرد:

دسته اول استفاده از براکت‌ها و سیم‌های ارتودنسی در سطح زبانی(لینگوال) دندان‌ها یا به عبارتی دیگر در پشت دندان‌هاست. به این روش تکنیک لینگوال گفته می‌شود و تنها روشی است که در آن وسایل ارتودنسی اصلا دیده نمی‌شوند. اما از معایب آن می‌توان به تنگ کردن جای زبان و اختلال در صحبت اشاره کرد. همچنین این روش نسبت به درمان‌های معمول ارتودنسی هزینه بالاتری داشته و در عین حال درمانی دشوارتر و طولانی‌تر است.

دسته دوم استفاده از یک سری وسایل پلاستیکی شفاف است که با نام‌های تجاری Invisalign و Essix عرضه می‌شوند. اشکال اصلی روش اول هزینه بسیار بالای آن بوده و همچنین انجام درمان ارتودنسی با آن بسیار دشوار است. از روش دوم (Essix) تنها می‌توان در درمان مشکلات بسیار جزیی ارتودنسی بهره برد زیرا امکانات درمانی ما با این روش بسیار محدود است.

روش دیگری که در بسیاری از تبلیغات از آن به عنوان ارتودنسی نامرئی نام می‌برند، استفاده از براکت‌های سرامیکی رنگ دندان یا شفاف به جای براکت‌های معمول فلزی است. به هرحال در این روش سیم ارتودنسی که فلزی است دیده می‌شود و نمی‌توان آن را یک روش ارتودنسی نامرئی دانست.

تنها مزیت این روش، زیبایی کم آن است. از معایب آن می‌توان به مدت زمان طولانی‌تر درمان، احتمال سایش و ترک خوردن مینای دندان و هزینه بیشتر آن اشاره کرد.

باتوجه به این مطالب، می‌توان گفت ارتودنسی نامرئی با هر روشی که انجام شود، بویژه در کشور ما هنوز در ابتدای راه است و در حال حاضر به عنوان یک تکنیک علمی در دانشگاه‌ها آموزش داده نمی‌شود.

بنابراین بسیاری از تبلیغاتی که در این زمینه انجام می‌شود بیشتر تجاری است و بجز در موارد خاص، ارتودنسی معمول که در آن از براکت‌های فلزی استفاده شده و روی سطح بیرونی دندان‌ها چسبانده می‌شوند، روش ارجح است.

دکتر امین امینیان

متخصص ارتودنسی، استادیار دانشگاه