نمایش یا بیماری

هیستری چیست؟

هیستری نمایش یک سری از علائم جسمی به دلیل عوامل روحی است. این علائم جسمی در حقیقت وجود ندارند. کلمه هیستری به طب یونان باستان بازمی‌گردد و استعمال آن کلمه بازتاب یک اعتقاد قدیمی است که هیستری منحصرا یک بیماری زنانه و معلول ناراحتی‌های اندام زنانه است.

در کاربرد روان‌پزشکی منظور از هیستری، حالتی در فرد است که اضطراب را به نشانه‌های بیماری تبدیل کند که آن نشانه‌ها بعدا کم و بیش از بقیه شخصیت فرد هیستریک منتقل می‌شوند.

برای مثال سربازی که اضطراب او در جنگ غیرقابل تحمل می‌شود، ممکن است ناگهان بینایی خود را از دست بدهد. آزمایش‌ها نقصی از نظر ارگانیکی در چشمان او نمی‌یابند؛ با این همه سرباز هیستریک اصرار دارد که نابیناست و تا زمانی که او را از خط مقدم جبهه دور نکرده‌اند، بینایی او باز نمی‌گردد.

هیستری دو نوع عمده تبدیلی و انتزاعی دارد، در هیستری تبدیلی، مهم‌ترین و مشخص‌ترین علامت، تظاهرات جسمانی است؛ بدون آن‌که علل فیزیولوژی و جسمی در میان باشد. این تظاهرات به اشکال مختلف جلوه می‌کند؛ گاهی به صورت فلج اعضا و اندام‌ها، کوری و کری ظاهر می‌گردد. در اکثر موارد علائم هیچگونه تغییرات جسمانی از نظر ساختمان اندام‌ها یا فیزیولوژی ندارند.

واکنش هیستری انتزاعی بدین صورت است که بیمار قسمتی از زندگی خود را به کلی فراموش می‌کند. گاهی اوقات فراموشی کامل بوده و سراسر زندگی گذشته بیمار را شامل می‌شود. مدت فراموشی نیز در افراد مختلف متفاوت است؛ گاه طولانی و زمانی بسیار کوتاه. در این حالت به‌رغم فراموش کردن خاطرات گذشته، مهارت‌ها و عادات خود را به دست فراموشی نمی‌سپارد.

از مکانیسم‌های شایع هیستری، فلج هیستری است و به وسیله افرادی مورد استفاده قرار می‌گیرد که ناخودآگاه می‌خواهند از موقعیت‌هایی که آنها را پریشان می‌کند، اجتناب کنند.در این حالت مثلا بازو از کار می‌افتد.

باید توجه داشت که مفهوم هیستری با مفهوم تمارض - تظاهر به بیماری کردن- به کلی متفاوت است؛ چرا ‌که شخص هیستریک واقعا و بدون آن که خود بخواهد، علائم بیماری‌ها را تقلید می‌کند، اما شخص تمارض‌کننده، خود بخوبی می‌داند که بیمار نیست، اما به دلایلی تظاهر به بیماری می‌کند.

درمان

هر چند هیستری خطر جسمی ندارد، اما یک بیماری روحی تلقی می‌شود که روان‌پزشک باید آن‌را تشخیص دهد و درمان کند.

این بیماری نیز مانند سایر مشکلات روانی، قبل از هر نوع تجویز دارویی، باید از طریق روان‌درمانی بررسی و درمان شود. به این ترتیب که با بیمار صحبت می‌شود و سعی می‌کنند هر‌آنچه را که بیمار به اعماق ضمیر ناخودآگاه خود فرستاده و نیز هیجانات، احساسات و عواطف سرکوب شده را به خودآگاه بیاورند.

در حقیقت روان‌پزشک در خلال صحبت با بیمار او را آماده می‌کند تا آنچه را که اتفاق افتاده به خاطر بیاورد و آنها را به گونه‌ای منطقی حل کند تا در نهایت نگرش فرد نسبت به اطرافش تغییر کند.

درمان دارویی، معمولا زمانی انجام می‌شود که در مرحله اول، درمان روان‌‌شناختی، جوابگوی مشکل فرد نباشد یا این‌که اختلال فرد، با سایر اختلالات روانی همچون اضطراب، افسردگی و‌... همراه باشد.