ببینید | ناامیدی امیدها

مهدی مهدوی کیا نزدیک به یک دهه شعار کار کردن روی رده های پایه را سر داد، با تیم آکادمی تا حدودی حرف و حدیث سازش بارها به اروپا رفت و به قول خودش استعدادهای متعددی را به فوتبال ایران معرفی کرد. اما حالا بعد از این همه مدت یک ناکامی بزرگ نصیب او و تیم تحت هدایتش یعنی امید ایران شد. تیم ملی امید ایران همین دو روز پیش از گردونه رقابت های قهرمانی آسیا در ازبکستان کنار رفت.

امیدهای ایران اول با امیدهای قطر مساوی کردند، بعد به ترکمنستان دو بر یک باختند و در سومین بازی مرحله گروهی رقابت های فوتبال امیدهای آسیا مقابل ازبکستان باز هم تن به یک مساوی ناامیدکننده دیگر دادند.

تیم ایران حالا در گروه A امیدهای آسیا و یا همان رقابت های فوتبال زیر 23 سال قاره کهن سوم است و دیگر راهی برای صعود از این گروه ندارد.

المپیک بی المپیک؟

پیش بینی کردن آینده تیم امید ایران آن هم تا این اندازه تلخ شاید درست نباشد. اما نمی توان این حقیقت را نادیده گرفت که امیدهای ایران با این روند همانند تمام دهه های گذشته هیچ بخت و اقبالی برای صعود به المپیک ندارند. چطور می توان انتظار داشت تیمی که به امیدهای ترکمنستان می بازد به المپیک برسد؟ اصلا تیمی که از مرحله گروهی قهرمانی آسیا صعود نمی کند چطور می خواهد در مقدماتی المپیک مقابل امیدهای ژاپن و امیدهای کره جنوبی نتیجه بگیرد و راهی المپیک شود؟

مهدوی کیا اکنون با سوال های زیادی مواجه است. پیش از هر چیزی باید با یک آنالیز دقیق این توضیح را ارائه بدهد که تیم تحت هدایت او چه مراحلی را پشت سر گذاشت که اکنون حتی از پس ترکمنستان هم برنمی آید.

امیدهای بی ناجی

هیچ یک از مربیانی که تا امروز هدایت تیم ملی امید را بر عهده داشته اند نتوانستند این تیم را به هدف اصلی که همان المپیک باشد برسانند. حالا از بحث قهرمانی آسیا و تورنمنت های کم اهمیت تر می گذاریم. هیچکس، دقیقا هیچکس دراین تیم موفق نبود. از محمد مایلی کهن و برانکو ایوانکوویچ گرفته تا حمید استیلی، هومن افاضلی و علیرضا منصوریان و یکی دو جین مربی داخلی و خارجی دیگر.

مربی مناسب برای تیم ملی امیدهای ایران در دکان هیچ عطاری تا امروز پیدا نشده است.

تصور می کردیم مهدی مهدوی کیا با توجه به تخصصی که از او در رده های پایه سراغ داشتیم گزینه ای «خاص» و «متفاوت» باشد اما او هم نشان داد که حداقل تا امروز چیزی از همه سرمربی های اسبق و سابق امید کم ندارد.

البته نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه داشت این است که شاید اصلا مربی درد امیدها نیست. درد و رنج این تیم را باید در مسائل مهم و پایه ای دیگر نظر امکانات و برنامه ریزی جستجو کرد.

در انتظار فرار بزرگ

تیم ملی امید ایران به یک فرار بزرگ نیاز دارد، فراری از جنس همان هایی که مهدوی کیا در دوران اوج فوتبالی اش در مستطیل سبز انجام می داد و مانند باد به دروازه حریف می رسید. این فرار باید تیم ملی امید را از میان همه ناامیدی ها، بی فکری ها، بی تدبیری ها و بی امکاناتی ها عبور بدهد و به رویای بزرگ المپیک برساند. اصلا رسیدن به رویای المپیک فقط یک فرار اساسی می خواهد.

کاش مهدوی کیا تخصص بزرگ «فرار» را اینبار در تیم ملی امید از خود نشان بدهد. هر چند تا امروز هم برای عملی کردن این فرار کلی تعلل و تاخیر کرده است.