شعر "بله همین رنگ است" از اخوان ثالث

به گزارش جام جم آنلاین به نقل مجله اینترنتی پارسینو ، در مورد مهدی اخوان ثالث و شعرهای او باید گفت که اشعار او تم اجتماعی دارند و گاه حوادث زندگی مردم را به تصویر می کشند؛ به علاوه این که دارای لحن حماسی آمیخته با صلابت و سنگینی شعر خراسانی و در عین حال در بردارنده ترکیبات نو و تازه هستند. باید این نکته را ذکر کرد که مهدی اخوان ثالث در سبک شعری کلاسیک فارسی بسیار توانا بود و در ادامه به شعر نو هم گرایش پیدا کرد. به این ترتیب هم از وی اشعاری در هر دو سبک به جای مانده&zwnj;است. گفتنی است که آشنایی به نوازندگی تار و مقام&zwnj;های موسیقایی هم از جمله هنرهای او به شمار می آید. شعری زیبا به نام "بله همین رنگ است" را از این شاعر توانمند می خوانیم : بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويندگرفته كولبار زاد ره بر دوشفشرده چوبدست خيزران در مشتگهي پر گوي و گه خاموشدر آن مهگون فضاي خلوت افشانگيشان راه مي پويندما هم راه خود را مي كنيم آغازسه ره پيداستنوشته بر سر هر يك به سنگ اندرحديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگرنخستين : راه نوش و راحت و شاديبه ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آباديدوديگر : راه نیميش ننگ ، نيمش ناماگر سر بر كني غوغا ، و گر دم در كشي آرامسه ديگر : راه بي برگشت ، بي فرجاممن اينجا بس دلم تنگ استو هر سازي كه مي بينم بد آهنگ استبيا ره توشه برداريمقدم در راه بي برگشت بگذاريمببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيستسوي بهرام ، اين جاويد خون آشامسوي ناهيد ، اين بد بيوه گرگ قحبه ي بي غمكي مي زد جام شومش را به جام حافظ و خيامو مي رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كوليو اكنون مي زند با ساغر مك نيس يا نيماو فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ماسوي اينها و آنها نيستبه سوي پهندشت بي خداوندي ستكه با هر جنبش نبضمهزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتندبهل كاين آسمان پاكچرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشدكه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبانپدرشان كيست ؟و يا سود و ثمرشان چيست ؟بيا ره توشه برداريمقدم در راه بگذاريمبه سوي سرزمينهايي كه ديدارشبسان شعله ي آتشدواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدارنه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمارچو كرم نيمه جاني بي سر و بي دمكه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايمكشاند خويشتن را ، همچو مستان دست بر ديواربه سوي قلب من ، اين غرفه ي با پرده هاي تارو مي پرسد ، صدايش ناله اي بي نوركسي اينجاست ؟هلا ! من با شمايم ، هاي ! … مي پرسم كسي اينجاست ؟كسي اينجا پيام آورد ؟نگاهي ، يا كه لبخندي ؟فشار گرم دست دوست مانندي ؟و مي بيند صدايي نيست ، نور آشنايي نيست ، حتي از نگاهمرده اي هم رد پايي نيستصدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگملول و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگوز آن سو مي رود بيرون ، به سوي غرفه اي ديگربه اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزادولي آنجا حديث بنگ و افيون است – از اعطاي درويشي كه مي خواندجهان پير است و بي بنياد ، ازين فرهادكش فريادوز آنجا مي رود بيرون ، به سوي جمله ساحلهاپس از گشتي كسالت باربدان سان باز مي پرسد سر اندر غرفه ي با پرده هاي تاركسي اينجاست ؟و مي بيند همان شمع و همان نجواستكه مي گويند بمان اينجا ؟كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده ي مهجورخدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟بيا ره توشه برداريمقدم در راه بگذاريمكجا ؟ هر جا كه پيش آيدبدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب مازند بر پرده ي شبگيرشان تصويربدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد : زودوزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد ديركجا ؟ هر جا كه پيش آيدبه آنجايي كه مي گويندچوگل روييده شهري روشن از درياي تر دامانو در آن چشمه هايي هستكه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آنو مي نوشد از آن مردي كه مي گويدچرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغيكز آن گل كاغذين رويد ؟به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ستكه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبانه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ستكجا ؟ هر جا كه اينجا نيستمن اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانمز سيلي زن ، ز سيلي خوروزين تصوير بر ديوار ترسانمدرين تصويرعمر با سوط بي رحم خشايرشازند دیوانه وار ، اما نه بر دريابه گرده ي من ، به رگهاي فسرده ي منبه زنده ي تو ، به مرده ي منبيا تا راه بسپاريمبه سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته ، ندرودهبه سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ستو نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بودهكه چونين پاك و پاكيزه ستبه سوي آفتاب شاد صحراييكه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جاييو ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريامي اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادامو مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيمكه باد شرطه را آغوش بگشايندو مي رانيم گاهي تند ، گاه آرامبيا اي خسته خاطر دوست ! اي مانند من دلكنده و غمگينمن اينجا بس دلم تنگ استبيا ره توشه برداريمقدم در راه بي فرجام بگذاريم