باران جایی ندارد برود ...!

اما دیروز پاییز به صورت علنی و به یکباره به تهران آمد.هوا سرد شد، چند درجه، پنجره‌ها بسته شد، پکیج‌ها روی رادیاتور و در وضعیت زمستان قرار گرفت.لباس‌های گرم از گنجه‌ها و کمدها بیرون آمد، اول بادی خنک وزیدن گرفت و بعد باران شروع شد... باران بارید و پاییز در آخرین روز مهرماه « یهو‌آمد...» و حالمان را خوب کرد.حال تهران را خوب کرد.
هنوز شهر نارنجی نشده اما باران که بارید انگار اول از همه چهره‌‌ها را شست و بعد رسید به قلب‌ها و شد لبخند روی لب‌ها.دیروز بیشتر مردم می‌خندیدند حتی آنهایی که در ترافیک گیرافتاده بودند، یا حتی رفتگری که باید زیر باران خیابان‌ها و کوچه‌ها را تمیز کند و حتی دستفروشی که روی بساطش نایلون کشید و ایستاد به تماشای باران و مردمی که زیر باران خیس می‌شدند و جوان‌ها که خوش به حالشان بود همه جوره، دو نفره و سه‌نفره و دسته‌جمعی بدون چتر زیر باران رفته بودند اصلا همه شهر زیر باران رفته بود و در این حال و احوال خوب با مسعود فروتن هم‌صحبت شدن از خوش‌شانسی است.مردی که حالش همیشه خوب است، مثل محمد صالح‌علا که تصمیم گرفته همیشه حالش خوب باشد.به گمانم فروتن و صالح‌علا آدم‌های چهارفصل هستند.
در هر ماه و فصل و روز و شبی فقط می‌گردند دنبال خوبی‌ها، دنبال زیبایی‌ها.نه این که بدی‌ها را نبینند نه این که روزگار همواره با آنها مهربان باشد، نه! آنها با روزگار و زندگی مهربانند!
خدا ما را به‌خاطر آسمان‌خراش‌ها ببخشد
فروتن که در باران دیروز در ترافیک مانده بود اما از این شلوغی لذت برده بود، گفت: فرصت بیشتری داشتم در خیابان باشم و باران ببارد روی شیشه ماشین و مردم را تماشا کنم زیر باران.باران که می‌بارد همه چیز خوب می‌شود، حتی ترافیک.
فروتن می‌گوید: باران که می‌بارد یعنی خداوند گناهان ما را بخشیده.ما را بخشیده که با ساخت آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های بلند زمین را از آسمان گرفته‌ایم.دیگر زمین عکس آسمان را در درون خود نمی‌بیند تا طلب باران کند! باران که می‌بارد یعنی خدا هنوز به ما امیدوار است و گرنه وقتی با هر باران ترس به جانمان می‌افتد که نکند سیل بیاید و همه جا را خراب کند، یعنی از باران می‌ترسیم، یعنی ته قلبمان دوست نداریم باران ببارد چون از خرابی می‌ترسیم.
خدا گناهان ما را ببخشد و باران ببارد.گناه بزرگ‌تر از این که زمین را به ویرانه تبدیل کرده‌ایم.همه جا خانه و جاده ساخته و خاک را از بین برده‌ایم.وقتی خاک از بین برود، باران که ببارد در زمین فرو‌نمی‌رود و می‌شود سیل و خراب می‌کند و آوار به‌بار می‌آورد.باران که می‌بارد یعنی خدا به ما امیدوار است که دست از سر خراب کردن کره زمین برداریم، جنگل‌ها را خراب نکنیم، درختان را قطع نکنیم و خاک را نابود نکنیم تا باران ببارد و در خاک فرو رود و بعد بشود چشمه، روان شود در قنات‌ها و بماند در دل خاک برای کشاورزی و برای جاری شدن روی زمین.باید در درگاه خدا استغفار کنیم که آنقدر زمینش را خراب کرده‌ایم که باران فرو نمی‌فرستد تا از ما محافظت کند و خدا آنقدر بخشنده است که با همه این‌ها باران می‌بارد تا دچار خشکسالی و قحطی آب و خوراکی نشویم.خدای مهربان ممنون از این که باران را برای ما می‌فرستی و آسمان و زمین را به‌هم می‌رسانی.
فروتن گله‌مند است از مدیریتی که حتی به کوه‌ها هم رحم نمی‌کند و آنها را هم می‌فروشد و آدم‌ها دل کوه را حفاری می‌کنند و در آنجا خانه و ویلا می‌سازند.این آدم‌ها به طبیعت رحم نمی‌کنند و نمی‌ترسند از به‌هم زدن روال و چرخه طبیعت، خودشان را قانع می‌کنند که خلافی را به دولت پرداخت می‌کنند! ‌خلافی تخریب طبیعت! ‌کدام دولتمرد با شرافت و انسان‌دوست و طبیعت دوست و خدا دوست طبیعت را می‌فروشد و خلافی آن را می‌گیرد! یعنی هر کسی پولدار بود، می‌‌تواند خلاف کند! این چه قانونی است، همه خانه‌‌ها و ویلاهایی که در دامنه لواسانات ساخته شده‌اند،‌خلافی پرداخت کرده‌اند! حق خود می‌دانند که در دل کوه زندگی کنند و حق خود می‌دانند که طبیعت و زمین خدا را که برای آدمیان آفریده، خراب کنند.
آسمان را از زمین نگیریم
به فروتن می‌گویم که گویا خدا خلافی‌بگیر نیست که بگذارد آدم‌ها هر کاری دوست‌ داشتند، بکنند و خلافی آن را پرداخت کنند و تمام! خلاف آدم‌ها که در طبیعت زیاد شود، باران نمی‌بارد و خشکسالی...
این مجری و کارگردان تلویزیون می‌گوید: نه! خدا مهربان‌تر از این حرف‌هاست.باران می‌باراند، لطفش را بر سر ما فرود می‌آورد تا به خودمان بیاییم تا خاک را از آسمان نگیرم تا راه وصل زمین و‌ آسمان را با گازهای گلخانه‌ای و آسمان‌خراش‌ها مسدود نکنیم.لطف خدا بیشتر از گناهان ماست! فقط حواسمان باشد آنقدر خاک و طبیعت را نابود کرده‌ایم که باران دیگر جایی ندارد که ببارد.از آسمان که فرو بریزد، جایی ندارد که برود.حواسمان باشد راه باران را به دل زمین نبندیم، سد نکنیم، گره نیندازیم.
باران ببارد بر دل‌هایمان
به فروتن می‌گویم، قدیم‌ها بعضی مردم به هوای بارانی می‌گفتند، هوا خراب است...
می‌گوید: ناشکری است اگر به هوای بارانی بگوییم هوای خراب! باران که رحمت است و لطف.آنهایی که می‌گویند ای بابا باران و زیر باران رفتن دل خوش می‌خواهد همان‌هایی هستند که همیشه نق می‌زنند و همیشه چیزی برای غر زدن پیدا می‌کنند.تابستان یکجور شاکی هستند و پاییز و زمستان جور دیگر. حتی بهار با آن همه زیبایی‌ را هم نادیده می‌گیرند و می‌گویند ای بابا همه این‌‌ها دل خوش می‌‌‌خواهد! ‌ اگر باران و پاییز و این همه زیبایی طبیعت دلخوشی نیست پس چیه! شرایط اقتصادی سخت است و همه داریم برای تامین زندگی روزمره تلاش می‌کنیم. هر کسی به نوعی دارد بیشتر از گذشته تلاش می‌کند اما قرار نیست فقط مشکلات و سختی‌‌ها را پررنگ کنیم و باران و پاییز و تماشای طبیعت را هم از خودمان دریغ کنیم.با خودمان مهربان باشیم و بگذاریم باران بر دل‌هایمان ببارد.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار