قصه «چاردیواری» ما

اواخر سال 81 سردبیر روزنامه از من خواست صفحه خانواده را از صفحات لایی روزنامه حذف کنیم، چرا که قرار بود به موضوع خانواده در ضمیمه‌ای جداگانه به جای ضمیمه بانو پرداخته شود. حذف موضوع مهم و قابل اعتنای «خانواده» از گروه جامعه آسان نبود، چرا که از نظر من همه آنچه ما درگروه جامعه انجام می‌دادیم، با هدف آرامش و سعادت جامعه صورت می‌گرفت که خانواده رکن اساسی‌اش بود.
اما به هر حال دلخوش بودیم که قرار است به موضوع خانواده نه در یک صفحه که در ضمیمه‌ای 16 صفحه‌ای پرداخته شود.
من چاردیواری را در زمان مدیریت همه مدیرمسؤولان جام‌جم- که یادشان بخیر باد- تا سال 95 تجربه کرده‌ام. نمی‌خواهم بگویم کدامیک در این ضمیمه موفق‌ترعمل کرده‌اند، اما شک ندارم نگاه همه آنها و مدیر مسؤول کنونی روزنامه این بود و هست که ضمیمه‌ای همراه روزنامه منتشر کنند که مخاطب آن همه اعضای خانواده باشد. نشریه‌ای جذاب که خواننده وقتی آن را ورق می‌زند، شادی و نشاط در جانش بریزد و اندکی غصه‌ها و روزمرگی‌هایش را فراموش کند و با همه کاستی‌هایی که بدون تردید وجود داشت، به این هدف هم دست یافت و می‌شد به‌راحتی این موضوع را افزون بر ایمیل و پیامک، از انبوه نامه‌هایی که هر روز به دفتر روزنامه می‌رسید، دریافت.
برای من که از سال 84 تا 95 مسؤولیت ضمیمه «چاردیواری» را بر عهده داشته‌ام، نوشتن در باره آن خیلی سخت و دشواراست.
به گمان من چاردیواری برند روزنامه جام‌جم بوده و هست، چون زمانی که پای به عرصه ظهور گذاشت هیچ روزنامه دیگری چنین ویژه‌نامه‌ای در حوزه خانواده منتشر نمی‌کرد و در مدتی کوتاه توانست مخاطبان بی‌شماری را به سوی خود فرا بخواند.
به هر رو قصه «چاردیواری» ما امیدوارم ادامه یابد و تغییر در رویکرد و مدیریت آن موجب قدکشیدن و بالیدن هرچه بیشتر روزنامه شود و بتواند با همین نگاه شادی و نشاط و امیدبخشی، خانواده‌های طرفدار چاردیواری را باز هم به خود جلب کند. اما تردید ندارم همه همکارانی که در این مسیر 17 ساله برای این ضمیمه خوب و دوست‌داشتنی زحمت کشیده اند - که من همین جا از یکایک‌شان سپاسگزارم ـ و نیز همه خوانندگان چاردیواری، قصه زیبا و خواندنی آن را هرگز فراموش نخواهند کرد.

زهرا عرب
روزنامه نگار و دبیر پیشین چاردیواری