عزیز و محترم، اما ...

بله! مختارنامه عزیز بود و محترم! می‌نویسم «بود»، نه به این دلیل که دیگر عزیز و محترم نیست! چرا هست و همیشه هم می‌ماند. مگر می‌شود تلاش‌های داوود میرباقری و تیم تولید را نادیده گرفت و بی‌اهمیت جلوه داد؟ معلوم است که نه! می‌نویسم مختارنامه عزیز بود و محترم، چون هیچ چیز نمی‌تواند اندازه فراوانی و تکرار، اثری را از ارزش و اهمیت بیندازد؛ چون مختارنامه‌ای که این روزها برای صد و چندمین بار از شبکه چهار و آی‌فیلم پخش می‌شود، دیگر هیجان و شیرینی بار اول را ندارد. مثل این‌که خوشمزه‌ترین غذای دنیا را روزی سه وعده به جای صبحانه و ناهار و شام مقابلت بگذارند یا هفته‌ای یک‌بار، بساطت را در زیباترین و رویایی‌ترین نقطه دنیا پهن کنند یا به اجبار، از تو بخواهند روزی چند بار در استخر پر از شکلات شیرجه بزنی و از تمام سیب‌زمینی سرخ‌کرده‌های دنیا سهمی داشته باشی... شگفت‌انگیزترین غذاها و رویاها و منظره‌ها و خوراکی‌های دنیا هم نمی‌توانند برای همیشه تو را به هیجان بیاورند. می‌توانی آنها را بچشی و با یادآوری طعم‌شان، تا آخر عمر کیف کنی، اما به شرط این‌که همیشگی نباشند و طعم‌شان برایت تکراری و خسته‌کننده نشود.
مختارنامه عزیز بود و محترم! اگر مدیران تلویزیون اجازه می‌دادند طعمش با همان جذابیت بار اول زیر زبانمان بماند تا هربار به بایگانی ذهنمان سرمی‌زنیم از یادآوری‌اش لذت ببریم. اگر مثل خوشمزه‌ترین غذای دنیا، روزی سه وعده، به جای صبحانه و ناهار و شام، «مختارنامه» به خوردمان نمی‌دادند و از آن اثری خسته‌کننده و تکراری و ملال‌آور نمی‌ساختند. مختارنامه‌ای که روزگاری مایه فخر و مباهات تلویزیون بود، حالا به جایی رسیده که به محض شنیدن خبر پخشش، سری به نشانه تاسف تکان می‌دهیم و زیرلب می‌گوییم:«باز هم مختارنامه؟» و چه چیزی می‌تواند برای یک اثر هنری بدتر از این باشد که بلافاصله بعد از آمدن نامش، چنین جمله‌ای درباره‌اش گفته شود؟

مرجان فاطمی
روزنامه‌نگار