نَقل

تعدادی از بازیگرانی که در تلویزیون مشغول کار می‌شوند از تئاتر به تلویزیون آمدند و من نیز از آن دسته هستم. درست است که کارم را از تئاتر شروع کردم، اما چند سالی است که در سریال‌های مختلفی بازی داشتم، اما هیچ‌کدام به اندازه حضورم در بوی باران دیده نشده است. زمانی که برای بازی در بوی باران تماس گرفتند و به دفتر رفتم، نمونه یک سکانس از شهاب و آرمان را زدم و همان‌جا بازی‌ام مورد قبول قرار گرفت و قرارداد بستم.
بیش از هر چیز ملودرام بودن این سریال برایم جذابیت داشت و این‌که شخصیت‌ها اغلب سیاه و سفیدند و حالا کمی تاش‌های رنگی هم پیدا می‌کنند که جذاب شود. اگر معمایی بودن و داستان پرکشش در قصه بوی باران به خوبی درآمده باید از عباس نعمتی، عباس ریاحی و صنم کاظمی تشکر ویژه‌ای کرد و اگر دست شخصیت‌هایمان دیرتر رو می‌شود در راستای جذابیت برای مخاطب است.
نقش شهاب از جمله نقش‌های ساختار شکن در این سریال است که از کلیشه‌های مرسوم در نقش‌های ملودرام سریال‌های تلویزیونی به دور است و سیاه و سفید نیست. او تحت تاثیر مواد روانگردان رفتارهایی از خود بروز می‌دهد و علاوه بر این شما می‌توانید این شخصیت را رنگی هم ببینید. این شخصیت نوشته شده تا چشم و گوش مخاطب را درباره اتفاق‌هایی که پیرامونش افتاده باز کند و به او بفهماند تحت‌تاثیر چیزی بودن چه اتفاقی را پدید می‌آورد. در کل این موضوع را که معضل اجتماعی این روزهای جامعه ماست، آسیب شناسی کند.
به‌تازگی و بعد از بازی در این سریال پیشنهادهای بسیاری در تصویر و تئاتر داشتم که ترجیح می‌دهم با صبر و درایت بیشتری انتخاب‌هایم را انجام دهم.