پنجه بر جام

وقتی داور 5 دقیقه وقت اضافی گرفت برای بازی پارس و پرسپولیس، سید جلال، نگاهی به آسمان کرد و گفت: «خدایا خودت کمک کن.» پرسپولیسی‌ها که برای قهرمانی مساوی می‌خواستند و با گل ماریو بودیمیر یک گل از پارس پیش بودند، اما استرس قهرمانی توان همه آنها را گرفته بود. همه پرخاشگر شده بودند و با هر دفع توپ یا جایگیری اشتباه صدای اعتراض چند نفر شنیده می‌شد. با این حال اجازه ندادند برتری از دست برود. پرسپولیسی‌ها گذر از شرایط سخت را در این سال‌ها بیش از هر چیز تمرین کرده بودند و این نخستین نکته در قهرمانی آنها بود.
برای گذر از شرایط سخت ابتدا باید متحد بود. روزی که فیفا پرسپولیس را از دو پنجره نقل و انتقالات محروم کرد، خیلی‌ها به مهدی طارمی توپیدند و او را مقصر اصلی قلمداد کردند. مدیریت وقت باشگاه پرسپولیس هم سیبل دوم انتقادات بود، اما کسی به این فکر نکرد که فقط چنین حکم کمرشکنی می‌تواند اتحاد و همدلی را در یک تیم به بالاترین حد خود برساند. پرسپولیس شاید بدون محرومیت از پنجره نقل و انتقالات، بسیاری از ستاره‌هایش را پس از قهرمانی در لیگ شانزدهم از دست می‌داد. شاید اصلا قهرمان نمی‌شد، اما همه ماندند تا تیم از هم نپاشد. آنها لیگ هفدهم را هم بردند و در لیگ هجدهم هم تا نیم‌فصل بدون حتی یک خرید تازه، جنگیدند برای قهرمانی. جالب آن‌که پرسپولیس در نیم فصل اول که هنوز از پنجره نقل و انتقالات محروم بود، 31 امتیاز گرفت، اما در نیم فصل دوم با خرید نفراتی چون مهدی ترابی، سروش رفیعی، مهدی شیری، محمد نادری، مهدی شریفی، سعید کریمی و ماریو بودمیر با وجود خروج از آن شرایط سخت، 30 امتیاز کسب کرد. اتحاد و همدلی، نکته کلیدی و مهمی بود که پرسپولیس را قهرمان نگه داشت.
شجاع خلیل‌زاده می‌گوید برانکو برای ما مثل پدر است. مهدی ترابی هم می‌گوید برانکو باشد باز هم قهرمان می‌شویم. حرف‌هایی از این دست را نه فقط در پایان بازی با پارس و در جشن قهرمانی قرمزها، که در هفته‌های قبل هم بارها از زبان بازیکنان پرسپولیس شنیده ایم. برانکو شاید پررنگ‌ترین تصویر در قهرمانی سوم پرسپولیس و قهرمانی‌های قبلی باشد. او در تمام این سال‌ها همیشه با احترام از حریفان حرف زد. هیچ‌گاه اجازه نداد تیمش مغرور شود و همیشه با یک نظم و دیسیپلین خاص، اجازه نداد بی‌نظمی ارجحیت داشته باشد به نتایج. بی‌دلیل نیست که او مدت‌ها، به سوژه تشویق ایسلندی هواداران پرسپولیس بدل شده است. پرسپولیس اگر متحد ماند و اگر گذر از شرایط سخت را یاد گرفت، به‌خاطر داشتن پدری چون برانکو بود.
برانکو برای داشتن نسخه‌ای شبیه به خود در زمین، نیاز به کاپیتانی چون سید جلال حسینی داشت. سید جلال برای پرسپولیس، همه چیز بود؛ یک فرمانده خستگی‌ناپذیر در داخل زمین و البته یک حامی خوب برای هم‌تیمی‌هایش در بیرون. وقتی سید جلال بود، دیگر کسی به خودش اجازه نمی‌داد از مدیریت باشگاه به‌خاطر کمبودها گلایه‌مند باشد. او هر زمان که لازم بود، به نفع سایر بچه‌ها از شرایط موجود در باشگاه گلایه می‌کرد، اما هر بار که به زمین می‌رفت، طوری بازی می‌کرد که سایرین هم فراموش کنند کمبودها را. او حالا الگویی است برای همه. کسی که با هفت قهرمانی در لیگ برتر، شایسته بالاترین تمجیدهاست؛ مردی برای تمام فصول!
پرسپولیس روزهای سختی را در این چهار فصل اخیر تجربه کرد. روزهایی که برانکو برای چینش ترکیب اصلی فقط 13 یا 14 گزینه داشت و دستش کاملا برای حریفان باز بود. تا همین زمستان گذشته که محرومیت این تیم پایان یافت. حالا وقت اضافه شدن نفرات جدید بود و این نگرانی وجود داشت که آیا نفرات قبلی، تاب نشستن روی نیمکت را خواهند داشت؟ آنها دو سال تمام با دست خالی برای تیم جنگیده بودند و شاید دوست نداشتند خیلی راحت نیمکت‌نشین شوند. اما پرسپولیس حتی روی نیمکت هم یک تیم حرفه‌ای بود. با بشار رسن، سیامک نعمتی، شایان مصلح و تا حدودی امید عالیشاه. حتی روی نیمکت هم تاثیرگذاری بودند چون هیچ گاه تیم را به حاشیه نبردند.
و پرسپولیس با این عناصر و ارکان اصلی، برای سومین سال متوالی قهرمان لیگ برتر شد. تیم برانکو گرچه با خستگی زیاد، لیگ را به پایان برد، اما هدف را گم نکرد. خوش‌شانس هم بود. تیمی که در پنج هفته پایانی 8 امتیاز سرنوشت‌ساز را از دست می‌دهد، باید منتظر هر تنبیهی باشد، اما سپاهان، استقلال، پدیده و تراکتورسازی هم با این تیم مهربان بودند. شاید اگر استقلال دربی 10 فروردین را می‌برد الان جام به رنگ آبی درمی‌آمد. سپاهان هم اگر می‌توانست استقلال را در نقش‌جهان شکست بدهد، الان می‌توانست صدرنشین باشد. اما همیشه برای قهرمانی، شانس هم لازم است که تیم برانکو از آن بی‌بهره نبود.

رضا پورعالی

ورزش