چرا لیورپول توانست؟

قرمزهای بندر لیورپول دوست‌داشتنی‌ترین تیم 30 سال اخیر را شکل داده‌اند و دلچسب‌ترین نمایش‌ها را ارائه می‌کنند. آنها بی‌هیچ حرفی به نیوکاسل رفتند و باز هم همان تیم همیشگی بودند. لیورپول تمام وجودش را گذاشت تا از آن بازی 3 امتیاز بگیرد و روزنه‌های امیدش برای قهرمانی لیگ جزیره باز بماند. آنها مانند بازی چهارشنبه‌شب، تمام انرژی‌شان را خرج کردند بی توجه به این‌که تنها سه شب بعد دوباره باید در برابر بهترین تیم این روزهای اروپا بازی کنند. لیورپول در 6 روز 3 بازی بسیار سنگین را در برنامه داشت و مردانه آن را پذیرفت. کلوپ بدون آن‌که مانند برخی مربیان وطنی از دوستان رسانه‌ای اش کمک بگیرد و حقایق را وارونه جلوه دهد و بازی داخلی را لغو کند، منهای جنجال و بی توسل به شلوغ‌کاری‌های سیاه، بازیکنانش را برای این 3‌بازی آماده کرد و تاکنون دو نمایش قابل احترام داشت. کلوپ بعد از بازی شنبه‌شب در شان این تلاش ستایش‌برانگیز گفت: دیگر تفاوتی ندارد که قهرمان بشویم یا نه. نمایش شاگردانم به اندازه کافی مقدس بود. هواداران می‌دانند که بازیکنان کم نگذاشتند.
این نگاه پر از احترام را کنار اتفاقات اخیر فوتبال ایران بگذاریم تا بدانیم چند سال از آنها عقبیم. صندلی‌های شکسته، سکوهای خرد شده، پیست فرش شده از سنگ‌های ریز و درشت و بیانیه‌هایی که بوی خون می‌دهد. اینها به‌اضافه مصاحبه‌هایی که عمدتا ما را از هم دور و دورتر می‌کند، تمام تعریف ما از فوتبال است.
تا نگاهمان را تغییر ندهیم فوتبال همین است؛ پدیده‌ای برای توهین، تهمت، زندان، نفرت و رفتارهای هنجارشکنانه. کاش فدراسیونی داشتیم که می‌توانست ریل فوتبال ما را عوض کند.

علی جوادی

روزنامه‌نگار