امان از اسپانسر!

این‌که هنوز برخی تولیدکنندگان می‌خواهند با «این کار را بکن و آن کار را نکن» محصول تولید کنند جواب نمی‌دهد؛ اگر همکاران ما سری به مدارس بزنند می‌بینند میزان فرمانبرداری این نسل از آموزگاران بشدت پایین آمده است. خودم یک دختر و یک پسر دارم در دو مقطع سنی کودک و نوجوان که برنامه‌های دارای پیام‌دهی مستقیم را پس می‌زنند.
مهم نیست پیام چه باشد؛ مذهبی باشد یا ملی یا بهداشتی. به عنوان مثال تشویق به دینداری خیلی هم خوب است ولی باید به صورت غیرمستقیم و در قالب داستان‌های رویاپردازانه ارائه شود. هرچقدر دوز فانتزی‌سازی و پیام دهی غیرمستقیم برای کودک بالاتر باشد محصول بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. به عنوان مثال سریال «بچه مهندس» به یک دلیل مهم مورد توجه قرار گرفت و آن هم این‌که سریال کاملا غیرمستقیم و از طریق داستان‌پردازی جذاب حرف‌هایش را می‌زد.
البته کارگردانان تلویزیون هم مشکلات خودشان را دارند و در کمبودهای محصولات کودک بر آنها حرجی نیست چون اغلب این اسپانسرها هستند که به کار جهت می‌دهند. من مدت کوتاهی در شورای کودک شبکه دو بودم و می‌دیدم چه طرح‌های خوبی به شورا می‌آمد ولی به خاطر نبود حمایت‌کننده مالی رد می‌شد و چه طرح‌های ضعیفی که به خاطر حمایت‌کننده حتی زیربار اصلاحات هم نمی‌رفتند.
نباید اجازه می‌دادند کار به اینجا برسد که حمایتگر تعیین‌کننده باشد و به همه چیز جهت دهد ولی به هر حال الان در این نقطه‌ایم و باید جلوی ضرر را حداقل در تولید محصولات آینده کودک بگیریم. باید حمایت‌کننده‌های مالی را توجیه کرد که با آدم‌های کاربلد و در طرح‌های درجه یک شریک شوند.
خودم چندین طرح کودک در گونه فانتزی – قهرمان‌پرورانه دارم که اتفاقا عناصر اسلامی – دینی - ایرانی بشدت در آنها پررنگ است ولی به دلیل نبود حمایت‌کننده‌های مالی به جایی نمی‌رسد؛ بماند که در محصولات کودکی که برای سینما ساختم هم شراکت تلویزیون را ندیدم.
ای‌کاش هم به اوضاع تولید محصولات کودک در تلویزیون جهت دهند و هم محصولات کودک شاخص سینما را برای پخش در تلویزیون خریداری کنند. هرچقدر هم که برای کودکان کار کنیم باز هم کم است.

فرزاد اژدری

کارگردان