زندگی در بحران

چنین می‌شود که دوستان پیشکسوت بیکار مانده و از لحاظ معیشتی عقب می‌افتند و متأسفانه کسی هم نسبت به این قضیه توجهی ندارد و در نهایت این کم‌توجهی اثراتی نامطلوب بر هنر ایران خواهد گذاشت.
این بیکاری فقط مختص بازیگران نیست و به‌جز نسل بازیگران قدیمی بخش عمده دست‌اندرکاران قدیمی تولید، بیکار و خانه‌نشین شده‌اند و حتی برخی دچار افسردگی شده در حالی که این افراد استادانی باتجربه هستند که می‌توان از تجربیات آنان استفاده برد.
هیچ متولی‌ای نیست که حالی از اینها بپرسد و هیچ‌کس متوجه این آدم‌ها نیست و متأسفانه این افراد در گوشه عزلت خود صبورانه و صبورانه، به حیات خود ادامه می‌دهند. در کنار اینها اغتشاشات ارزی هم در بیکاری بدنه پیشکسوت سینما و تلویزیون بی‌تاثیر نیست.
از وسایل فیلمبرداری تا ابزار صدابرداری، تجهیزاتی است که در کشور ساخته نمی‌شود و به‌ناچار باید از آن طرف آب‌ها وارد شود و تا دلار بالا می‌رود قیمت اینها هم افزایش می‌یابد و به تبع اینها هزینه‌های دیگر از تدارکات گرفته تا ... بالا می‌رود. حتی قیمت غذای سرصحنه و اجاره لوکیشن هم در ماه‌های اخیر کلی بالا رفته است.
راحت‌تان کنم اگر پیشتر پروژه‌ای با دو سه میلیارد ساخته و جمع می‌شد الان با شش هفت میلیارد جمع می‌شود و به این ترتیب باز از دستمزد عوامل است که زده می‌شود برای پیشبرد پروژه و عوامل پیشکسوت که شأن خود را نادیده می‌بینند کنار گذاشته می‌شوند.
در همین بلبشو است که دستمزد یک فیلمبردار درجه یک مانند محمود کلاری با آن دانش فنی و تجربیات، در حد یک‌چهارم و یک‌پنجم دستمزد برخی بازیگران هم نیست، در حالی که یک تصویر خوب می‌تواند تاثیر بسزایی در فیلم داشته باشد و عیار محصول را چند برابر کند. در هیچ جای دنیا در برآورد بودجه یک فیلم این‌گونه نیست که 50 درصد هزینه فیلم مشمول دستمزد بازیگر شود.
زمانی بود که تلویزیون بستر کشف بازیگر و ارائه به مدیوم‌های دیگر بود و به این طریق هیچ گاه دستمزد بازیگران از حدی خاص فراتر نمی‌رفت. امثال شهاب حسینی و رضا عطاران به همین طریق چهره شدند ولی حالا چنین اتفاقی هم نمی‌افتد و دستمزد معدودی بالا می‌رود و بقیه باید به بخور و نمیر رضایت دهند.
این را باید بدانیم این جاده‌ای که نسل جوان به راحتی پا درآن نهاده است و پله‌های ترقی را می‌پیماید همه و همه، باعثش آنهایی هستند که این جاده‌ها را خاکی طی کرده‌اند و سینمای ایران را با تمام مصائبش زنده نگه داشته‌اند و این جوان‌ها باید بدانند که اگر در این جاده آسفالت شده با سرعت می‌روند، مسببش آنهایی بودند که در گذشته این جاده را هموار کردند.
مگر حمایت کردن از این دوستان چقدر هزینه می‌برد؟ خیلی جاها بوده است که بابت خیلی چیزهای کم‌ارزش‌تر سوبسید داده‌ایم، حال حمایت از این دوستان پیشکسوت چرا جدی گرفته نمی‌شود؟ واجب است مقامات ارشاد از لحاظ بیمه و حقوق بازنشستگی این افراد که برای فرهنگ و هنر جامعه سال‌های عمر خود را گذاشته‌اند اقدامات جدی انجام دهند.