این فوتبــال زیبــا

وقتی هواداران بتیس در قلب سه‌ویا در ایالت آندلس، به دعوت باشگاه برای آخرین بازی سال پاسخ مثبت دادند. قرار آنها مثل همیشه مشخص بود: جمع‌آوری عروسک برای کودکان یتیم و بیمار؛ هدیه کریسمس که بابانوئل فوتبال در روزهای عید، به کودکان بی‌پناه دنیا می‌دهد. 60 هزار تماشاگری که برای دیدن بازی به بنیتو ویامارین رفته بودند، در بین دو نیمه، عروسک‌های خریداری شده را به زمین چمن ریختند تا فوتبال، کاملترین شکل انسانیت را به نمایش بگذارد. دور تا دور چمن پر شد از عروسک‌های اهدایی تا صحنه‌ای دیدنی شکل بگیرد. این تصاویر آنقدر احساس داشت که بسیاری از مردم دنیا با دیدنش اشک ریختند. فوتبال یعنی همین.
این ورزش جادویی که دنیا را مسحور خود کرده، از تمام قدرتش برای خدمت به جامعه استفاده می‌کند. اما تفسیر ما از فوتبال چیست؟‌ کاش حاشیه‌های تند فوتبال اجازه می‌داد حرکت‌‌های جوانمردانه ورزشکارانمان را بهتر و مناسب‌تر ببینیم. سیدمهدی رحمتی همراه با دوستانش به محک رفت، جواد نکونام در بهشت رضا (ع) که محل نگهداری کودکان معلول است، با فوتبال وداع کرد، مهدی مهدوی‌کیا به دیدن خانواده شهید مدافع حرم رفت و پیراهنش را به آن خانواده محترم اهدا کرد، علی دایی تمام همتش را برای زلزله کرمانشاه خرج کرد تا در کنار مردم بلادیده آن دیار باشد، او در کار خیر ید طولایی دارد و خانواده‌های بی‌سرپرست بسیاری را زیر چتر خیر گرفته و .... اینها مشتی نمونه خروار در میان کارهای زیبای فوتبالیست‌های دنیادیده و بین‌المللی ما هستند؛ اما در میان انبوهی از خبرهای خاکستری این فوتبال به چشم نمی‌آیند. فوتبال، این گونه زیباست. کاش به «نتیجه‌گیری به هر قیمتی» تعبیرش نکنیم. کاش گوشه‌ای از دغدغه‌های مدیران فوتبال ما، برنامه‌ریزی برای کارهای سازماندهی شده خیر، نظیر همین اقدام رئال‌بتیس باشد.

حسین خلیلی

ورزش