ما چه می‌کنیم؟

حالا اما سالانه به هر بهانه‌ای برنامه‌های مختلفی برای این اندیشمند، عارف و شاعر در قونیه مدفن این شاعر که در کشور ترکیه است، برپا می‌شود. نمونه‌اش را هم می‌توان جشنواره موسیقی عرفانی دانست که هر سال در قونیه برپاست و گروه‌های موسیقی زیادی را از سراسر دنیا به سمت خود جذب می‌کند. اما در ایران نهایت چند نشست و سمینار پژوهشی و دانشگاهی برگزار می‌شود که مردم در آن حضوری نخواهند داشت و برای خواندن از شمس و مولانا سمت رمان‌هایی چون «ملت عشق» الیف شافاک نویسنده ترک می‌روند.

خلاصه که بی‌تعارف باید گفت ما در بسیاری از زمینه‌های فرهنگی، ضعیف عمل می کنیم.

مدفن مولانا ایران نیست، ولی ما در ایران مدفن شمس تبریزی را داریم. شخصی که موجب تحولات روحی مولانا شد و این همه داستان بی‌بدیل تا همیشه جذاب و خواندنی را در جهان مولوی رقم زد. آیا ما نمی‌توانیم سالانه جشنواره موسیقی عرفانی را در شهر خوی برگزار کنیم. مثلا همین امروز که بزرگداشت شمس تبریزی نام گرفته است، نباید اتفاقی جهانی برای این عارف بزرگ رخ دهد که جایگاه او به‌عنوان یک میراث بزرگ ایرانی را نشان دهد؟

کشور همسایه از یک مقبره مولوی بهره‌های خوبی می‌برد و کارهای فرهنگی بزرگی را با آن رقم می‌زند، اما ما تمام آنچه را که باید، داریم و برنامه نداریم. تصورش را بکنید روز بزرگداشت سعدی، حافظ، خیام، عطار و ... هر کدام می‌توانند چه بهانه‌های خوبی برای رقم زدن اتفاقات جهانی هنری در ایران باشند. مثلا سعدی بشود بهانه‌ای برای برگزاری جشنواره جهانی موسیقی عاشقانه. برای هر شاعر نامدار بزرگ دیگری هم می‌شود دلیلی یافت برای برگزاری رویدادهای مشابه، هم حال و هوای جامعه را عوض کرد، هم گردشگر وارد ایران کرد و هم در کنار این موارد به جهان داشته‌های فرهنگی سرزمین ایران را یادآور شد.

رقم زدن اتفاقات فرهنگی بزرگ نه فقط بودجه کلان که فکرهای کلان فرهنگی می‌خواهد. ما تمام این سال‌ها بودجه‌های کلان داشته‌ایم و فکرهایی.... بگذریم.

زینب مرتضایی‌فرد

روزنامه‌نگار