آچار فرانسه جنگ

فرقی هم نداشت که منطقه زیرپایش، دشت رملی و خاکی خوزستان باشد یا جاده‌های کوهستانی و سنگلاخ غرب که با اندک بارانی تبدیل به باتلاق می‌شدند. تازه همه اینها منهای این مورد آخر بود که اگر بگوییم، فیوزتان می‌پرد. ایرانی‌ها برای مناطق رملی که اصولا نه‌تنها هیچ خودروی چهارچرخ بلکه هیچ بنی‌بشری هم امکان عبور از آنها را ندارد هم از همین تویوتاهای جان‌سخت همه‌کاره استفاده کردند و عجیب آن‌که این چهارچرخ بامعرفت هم به این کار پا داده است. برای این کار، مهندسان ایران دو چرخ عقب جناب لندکروز را برداشتند و جایش زنجیر چرخ انداختند و جناب وانت تویوتای خاکی‌رنگ باغیرت گزارش ما را تبدیل به یک خودروی نیمه‌زرهی کردند که حالا پنجه می‌انداخت به جان رمل و از سر و کول تپه‌های رملی هم بالا می‌رفت. انگاری که لندکروز اف‌جی‌40 با خودش عهد بسته بود که نگذارد دست ایرانی‌ها توی پوست گردو بماند.

با شروع جنگ، جناب لندکروز که قد و قامت خود را حسابی نشان داده بود در اکثر نهادهای نظامی ایران تبدیل به خودروی سازمانی شد و خودروی پایه انواع و اقسام تجهیزات نیروهای مسلح. برای همین هم ایرانی‌ها دست از سرش برنداشتند و به ساخت مدل‌های وطنی آن روی آوردند. از دهه 80 لندکروزها در نمونه‌های تک‌کابین و دوکابین و استیشن با نام‌های الوندکروز و سهندکروز به مرور وارد یگان‌های رزمی نیروهای مسلح شدند از ارتش و سپاه گرفته تا نیروی انتظامی و مرزبانی. وزارت دفاع دستی به سر و روی این ژاپنی‌های قدرتمند کشیده بود و ایرانی‌شان کرده بود. یک خودروی جنگی و بیابانی که در طول سال‌های جنگ برخلاف شرکت سازنده‌اش تبدیل به یک رفیق بی‌کلک شده بود و به هیچ درخواستی هم نه نگفته بود. برخلاف کمپانی سازنده‌اش که به دلیل فروش یک خودروی لوکس به سفارت ایران در هند از آمریکایی‌ها عذرخواهی کرده بود اما کروزهای ایرانی-ژاپنی هنوز دارند به نیروهای مسلح رکاب می‌دهند. آنها بعد از سال‌ها حالا به تابعیت افتخاری ایران درآمده‌اند و در این سرزمین به عنوان یکی از نمادهای محبوب دفاع مقدس تبدیل شده‌اند و ظاهرا حاضر نیستند سابقه پرافتخار خودشان را با لوکس و لاکچری‌بازی‌های امروزی عوض کنند.