فقط مجازات کافی نیست

در واقع تجاوز جنسی نوعی انحراف جنسی است که شخص به این دلیل که نمی‌تواند از طرق عادی و با ایجاد رابطه انسانی، مشروع و قانونمند نیازهای خود را برطرف کند، با تمسک به زور و جبر و خلاف میل طرف مقابل به تمامیت جنسی وی تعرض می‌کند. تجاوز جنسی به عنوان یک بزه معمولا به صور مختلف در قالب کودک‌آزاری از نوع آزار جنسی و سادیسم جنسی انجام می‌شود و در دو حالت مازوخیسم یا سادیسم یعنی خودآزاری و دیگرآزاری خودنمایی می‌کند.

در یک جمع‌بندی کلی می‌توان گفت تجاوز جنسی محصول یک اختلال شخصیت و ناشی از دوران کودکی و نوجوانی فرد بوده و در واقع به نوعی در دوران رشد روانی وی پدید آمده است و در زمان جوانی و میانسالی خودنمایی می‌کند. نمونه بارز آن مجرمانی مانند بیجه، خفاش شب و افراد دیگری هستند که در دوران کودکی مورد تعرض قرار گرفته بودند. البته در میان تعرض‌کنندگان گاهی پیدا می‌شوند افرادی که به دلیل خشونت‌ورزی نسبت به آنها از سوی والدین بویژه مادر یا نامادری، کینه زنان را به دل گرفته و سعی می‌کنند با تعرض و تجاوز به زنان در دوران جوانی این کینه را که در ضمیر ناخودآگاه آنان به صورت یک اهریمن پنهان وجود دارد، متجلی کنند.

مطالعات پرونده‌های مشابه نشان داده است که این اشخاص از شخصیت ثابت و متعادلی برخوردار نیستند. در رابطه با مرتکبان باغ خرمالو، که زنان را در تهران مورد آزار قرار می‌دادند از مطالعاتی که شخصا با عده‌ای دیگر از روان‌شناسان و جرم‌شناسان روی این افراد انجام دادیم این نتیجه حاصل شد که آنها با این که خود متاهل بوده و فرزند داشته‌اند، معمولا از یک میل سیری‌ناپذیر تعرض به زنان برخوردار بوده‌اند و به نوعی با تعرض به زنان و دخترانی که عمدتا افراد خانه‌دار و بهنجار بودند عطش درونی خود را خاموش می‌کردند و جالب این‌که در مورد زنان شوهردار با رفتاری متفاوت عمل می‌کردند که این را ناشی از باور خود می‌دانستند.

در مجموع باید گفت تعرضات جنسی توسط افرادی انجام می‌شود که از لحاظ شخصیتی و روانی متعادل نیستند یا خود، قربانیان خشونت جنسی در دوران کودکی توسط افراد فامیل یا غریبه بوده‌اند یا این‌که مورد ضرب و شتم پدر و مادر قرار گرفته‌اند و از جنس مخالف کینه به دل دارند یا به دلیل آموزه‌ها یا آموزش‌های اعتقادی و باورهایی که به صورت غلط به آنها منتقل شده با دید این که جامعه را از این مفاسد پاک کنند، دست به ارتکاب این جرایم می‌زنند.

برای مثال ما در حادثه خمینی‌شهر با یک تراژدی مواجه‌ایم. باید اینجا اعلام خطر کنم که این قبیل بزهکاران چون به صورت جمعی و باندی عمل می‌کنند، جرات و جسارت ارتکاب چنین اعمالی را بیشتر به خود راه می‌دهند و این اتفاقی است که معمولا در کمتر جوامعی دیده می‌شود. باید با نگاهی علمی به آسیب‌شناسی وقوع این جرایم بپردازیم و صرفا با ابزار مجازات به جنگ این نوع بزهکاری که ریشه در شخصیت و ضمیر ناخودآگاه افراد دارد، نرویم زیرا قطعا بی‌نتیجه و بلااثر خواهد بود.

به جای مجازات سریع این افراد، اکیپی از جرم‌شناسان، روان شناسان، روانکاوان و مددکاران اجتماعی با مطالعه دقیق این قبیل بزهکاران،نسبت به شناسایی شخصیت آنها و دریافت وجوه مشترک متجاوزان به عنف اقدام کنند و سپس با توجه به اطلاعات تحصیلی در قالب پیشگیری‌های عمومی و اختصاصی و حمایت از بزه‌دیدگان بالقوه مثل زنان و دختران خانه‌دار، زنان و دخترانی که کار می‌کنند و زنان و دخترانی که مجبورند مسافرت بروند و در ترمینال‌ها یا در داخل شهر قربانی تعرض این افراد بیمار شوند، در قالب یک سیاست جنایی تعریف شده نسبت به مبارزه با تمامی جرایم سازمان یافته اقدام شود.

وقوع تجاوز به عنف، در کشوری که اعتقادات دینی و مذهبی در آن از دیرباز وجود داشته نشان می‌دهد که بزهکاران ما مرزهای عرفی بزهکاری را درنوردیده‌اند و از هیچ مجازاتی واهمه ندارند. پس مجازات تنها راه چاره و درمان درد پدیده بزهکاری نیست و باید در جست‌وجوی راهی معقول‌تر بود.