داستان فیلم فجر و بیلی وایلدر و کیانوش عیاری

عیاری رفت سراغ ریتم و گفت مهمترین ویژگی فیلم این است که شما متوجه نمی شوید دارید فیلم می بینید یعنی انقدر با یک ریتم خوب قصه اش را تعریف می کند، بدون تفاخر و ادعا و ادا که من مخاطب نمی فهمم دارم فیلم می بینم و تاثیرش را هم به همان شکل غیرمحسوس و غیرملموس روی من می گذارد.
حالا یادآوری این خاطره و گفت و گو با کارگردان محبوبم عیاری بزرگ و دوست داشتنی، ربط دادنش به جشنواره فیلم فجر امسال بود، همین چند روز پیش داشتیم با برخی اهالی رسانه درباره این دوره گپی میزدیم و دوستان گلایه ای داشتند و با اشاره به کمتر از 40 روز مانده به برگزاری جشنواره فیلم فجرمی گفتند امسال انگار خبری از جشنواره آنچنان نیست!
من ناخودآگاه یاد بیلی وایلدر و عیاری و آپارتمان و فیلم فجر افتادم، این که اتفاقا جشنواره خوب جشنواره ای است که فارغ از برخی تفاخرها و اداها و ادعاها کارش را بکند. مثل همین دوره سی و ششم که قصه اش را آرام آرام برای اهالی پرده نقره ای شروع به تعریف کرده است و با یک ریتم خوب جلو می رود. هم فجرنامه دارد هم نوستالژی و هم بزرگداشت و هم یک دبیر و هیئت انتخاب عمیق ... با این تفاوت که اهل تفاخر و ادا هم نیستند.
اما ریتم خوب جشنواره امسال را فارغ از سیاست گذاری ها و مدیریت کلان، بیشتر باید در نوع نگاه و طراحی و کارگردانی رسانه ای اش جستجو کرد، نگاهی تعاملی که تمرکزش برگزاری یک جشنواره آرام و بی حاشیه و بدون ترکاندن بمب و ... است ، جشنواره ای که هنگام سکانس پایانی اش هم لذت برده باشیم و هم احساس نکنیم هیاهویی برای هیچ بوده است.
فیلم فجر سی و ششم تا اینجا مثل آپارتمان بیلی وایلدر است، اهل ادا و تفاخر نیست و با یک ریتم خوب دارد خودش را به ما نزدیک می کند.

سینا علیمحمدی / جام جم آنلاین