به احترام بزرگ ترین آهنگساز جهان

نمی‌دانم تا به حال به این موضوع فکر کرده بودید یا نه، اما پیشنهاد می‌کنم یک روز لااقل برای ساعاتی هم که شده به دل طبیعت بروید. چشم‌هایتان را ببندید و به صدای باد که لای شاخ و برگ درختان می‌پیچد، گوش بدهید. کنار رودخانه بنشینید و صدای آب را با عمق جانتان تجربه کنید. صدای پرنده‌ها، صدای باران و حتی هیبت و عظمت رعد و برق همه موسیقی‌های بی‌نظیری هستند.

اصلا چرا راه دوری برویم. در همین فضای شهری پر دود و دم و ترافیک هم می‌شود چشم‌ها را بست و هزاران موسیقی طبیعی شنید. موسیقی‌هایی که در محیط اطراف ما ساری و جاری‌اند و فراموششان کرده‌ایم. آنقدر گرم دیدن شده‌ایم که شنیدن را فراموش کرده‌ایم و حواسمان نیست که موسیقی نه فقط همه چیز زندگی من آهنگساز بلکه همه چیز زندگی انسان‌هاست. ما بدون موسیقی و بدون شنیدن آن نمی‌توانیم زندگی کنیم.

موسیقی، جاری‌ترین موضوع هستی است و باید بتوانیم به این درک برسیم که دنیا پر از موسیقی است. مراسم مذهبی ادیان هم همیشه با موسیقی همراه بوده است، اما موسیقی، کلامی نیست که آدم گوش دهد و بفهمد در عمق خود چه چیزهایی دارد. موسیقی از یک قلب می‌جوشد و به قلب دیگری نفوذ پیدا می‌کند و به همین علت است که همه دنیا این زبان را می‌فهمند و با آن همراه می‌شوند. خدا هم که در قلب همه آدم‌هاست این همه موسیقی را خلق کرده است. این ذره‌ای هم که ما از انبوه موسیقی‌هایی که خلق کرده، درک می‌کنیم نشانه این است که او در قلبمان نفوذ کرده است.

البته این همه عشق من به موسیقی باعث نمی‌شود هر موسیقی را خوب بدانم بلکه باعث می‌شود به موسیقی سختگیر هم باشم و هر چیزی را نشنوم. اگر موسیقی‌هایی را که خداوند خلق کرده با جان و دل بشنویم و درک کنیم، دیگر نمی‌توانیم هر چیزی را بشنویم. نسبت به موسیقی حساس می‌شویم و چیزهایی را گوش می‌دهیم که پیوندمان را با اولین و بزرگ‌ترین خالق موسیقی نزدیک و نزدیک‌تر کند.

البته این را هم بگویم که منظورم از موسیقی بد، نوع خاصی از آن نیست، چون معتقدم اغلب ژانرهای موسیقی توانایی دارند که آثار خوبی در آنها خلق شود، هر چند خودم همیشه موسیقی کلاسیک را گوش می‌دهم، اما برای ژانرها و سلیقه‌های دیگر هم احترام قائل هستم. هنر، باغ بزرگی است و ما باغبان آن هستیم، نه صاحب باغ. وقتی بپذیریم که باغبانیم با ورود به این باغ می‌بینیم آنقدر گل‌های رنگارنگ وجود دارد که اشتباه است فقط دنبال یک گل برویم. من خودم را مثل یک زنبور می‌بینم که باید از هر گلی بهره‌ای ببرم و عسل درست کنم و این عسل یعنی خلق هنر. حالا اگر به باغ نروم و گشتی نزنم و گل‌ها را نبینم آیا می‌توانم از آنها الهام بگیرم؟ قطعا نه. شما هم در این باغ قدم بزنید، با دقت ببینید و بشنوید و بگذارید صدای پرندگان، موسیقی باد و باران و هیبت رعد و برق شما را با این باغ بیامیزد.

لوریس چکناواریان

آهنگساز و رهبر ارکستر