هنر نان ندارد، لذت دارد

از چه زمانی کار در عرصه تئاتر را آغاز کردید؟

25 سال پیش در کارگاه‌های تئاتر تجربی استاد سمندریان کارم را شروع کردم و هنوز در این عرصه فعال هستم.

نگاهی به کارنامه کاری شما نشان می‌دهد به کار کردن برای کودکان و نوجوانان و همین طور فضای کمدی علاقه زیادی دارید. دلیل این انتخاب‌هایتان چیست؟

من در همه ژانرها کار کرده‌ام. فعالیتم محدود به صحنه تئاتر هم نبوده و در سینما و تلویزیون هم کار کرده‌ام. تا چند سال پیش بیشتر درگیر بازی بودم، اما بعد تصمیم گرفتم وارد عرصه کارگردانی بشوم. در این مسیر، کارهایی چون حسنی و دیو سیاه، بچه زرنگش خوبه و کارهای خیمه شب بازی را روی صحنه برده‌ام، اما به کار کودک و کمدی خیلی علاقه دارم، تجربه انواع کمدی را دارم و از کمدی تخت حوضی تا کمدی‌های ایتالیایی همه را بازی کرده‌ام، اما درباره سوالتان باید بگویم فضای کار کودک و کمدی به نظرم از یک خانواده است و می‌توان آنها را در کنار هم کار کرد.

چرا؟

ما در هر دوی این کارها سعی می‌کنیم مخاطبمان را به وجد بیاوریم و احساس شادی در او ایجاد کنیم. البته قبول دارم که بار آموزشی و تاثیرگذاری در کارهای کودک بیشتر از کمدی است. این را هم بگویم که منظورم از کمدی همان تعریف جا افتاده غلط در جامعه نیست، چون کمدی هم می‌تواند فاخر باشد و اتفاقات ارزشمندی را روی صحنه نمایش رقم بزند.

شما در تئاترهایی که برای کودکان کار می‌کنید، سعی دارید آنها را هم در کار مشارکت دهید. چرا؟

تئاتر مثل کار تصویر نیست و بدون حضور مخاطب نمی‌تواند خود را سرپا نگه دارد. نمایش با مخاطب کامل می‌شود. بنابراین مخاطب نقش مهمی دارد و مشارکت وی می‌تواند دوباره او را به سالن اجرای نمایش بکشاند، اما جالب است بدانید بچه‌ها خودشان اهل مشارکت هستند و با صداقتی که دارند واقعا باعث می‌شوند از کارم لذت ببرم. مثلا وسط نمایش خطاب به بازیگر می‌گویند مواظب باش گرگه دروغ می‌گه و می‌خواد گولت بزنه یا می‌گویند آقا غوله برو با آیدا کاری نداشته باش و... . درست است هنر پول ندارد، اما لذت‌های بزرگی دارد.

شما بازیگر خوبی هم هستید که البته کمتر دیده شده‌اید. دلیل این اتفاق را چه می‌دانید؟

دوستی دارم که در ایتالیا زندگی می‌کند و هر بار که به ایران می‌آید فیلمی هم می‌سازد. فیلم سه نقطه را هم با بازی من به عنوان نقش اصلی در ایران ساخت و در جشنواره جنوا فیلم برگزیده مردم و منتقدان شد. آن وقت در ایران به آدمی مثل من با این تجربه کمتر کار می‌دهند و محدود به یک عده بازیگر شده‌اند. شاید ندانید سال‌ها پیش خانم برومند می‌خواست نقش پدر زی زی گولو در قصه‌های تابه‌تا را به من بدهد، منتها سرباز بودم و نشد. آن وقت‌ها مثل حالا نمی‌شد سربازی را خرید و فروش کرد. در کل فکر می‌کنم نگاه‌ها محدود به چند بازیگر شده که این، هم به ضرر فضای هنر است و هم مردم. به مرور همه چیز تکراری می‌شود و جذابیتش را از دست می‌دهد.

این روزها در نمایش کابوس‌های مرد مشکوک هم بازی می‌کنید که در تماشاخانه سنگلج روی صحنه است. کار چگونه فضایی دارد؟

در این نمایش، نقش مرد مشکوک را بازی می‌کنم. فضای کار به نمایش ایرانی نزدیک است و اتفاقی را در دوره قاجار روایت می‌کند. آقای عظیم موسوی، کارگردان این کار بخوبی فضای تئاتر ایرانی را به این کار منتقل کرده است. پیشنهاد می‌کنم تجربه دیدن این کار را از دست ندهید.

شما سال 92، تجربه موفقی در شبکه قرآن داشتید و ماجراهای عمو مجید و هدهد را در 106 قسمت اجرا کردید و استقبال خوبی از آن شد. دوست ندارید این کار را ادامه دهید؟

من دوست دارم چون خیلی موفق بود، اما تصمیم با من نیست. امیدوارم صدا و سیما برنامه‌ای برای ادامه این کار موفق داشته باشد. در صورت ادامه می‌توانست یک عمو مجید برای شبکه قرآن بسازد که بچه‌ها مثل عموپورنگ مخاطب همیشگی‌اش شوند.

زینب مرتضایی فرد