کاشی‌ها نوبت به نوبت نقاشی می‌شوند و لعاب می‌خورند، می‌شوند سفال‌های پرنقش و نگار، یادگار یک تاریخ طولانی، یک هنر ریشه‌دار، یک عمر اصالت. کاشی هنر اصیل ماست، شناسنامه ملت‌مان و این دخترها پی این هویت را گرفته‌اند و عمر می‌گذارند پای این کاشی‌ها.
نکند هنرمان نابود شود، نکند اصالتمان فراموش شود؛ شاید اینها دل‌نگرانی این دخترها بوده که جذب کلاس‌های ساخت کاشی شده‌اند. چه دل‌نگرانی خوبی، چه دلواپسی شیرینی است وقتی دلت به هوای یک اصالت می‌تپد و آن‌وقت این دل می‌شود فرمانده مغزت و می‌بردت در میانه گود. هنر نزد ایرانیان و بس، شاید اغراقی در این جمله باشد ولی غلوش دوست‌داشتنی است. هنر برای یک ملت منبع اصالت و هویت است، نان هم دارد البته این هنرها بخصوص برای زنان و دختران سرزمین ما که جا برایشان در بازار کار تنگ است. چه چیزی بهتر از پرداختن به هنر و رهایی از بیکاری و روزمرگی؟
