پرنده کوچک در گوش من چه خواند؟

احتمال این‌که در هر لحظه همهمه‌ای از صداهای توییتری در این شبکه وجود داشته ‌باشد که خبری را منتقل می‌کنند یا احساساتشان را بیان می‌کنند، بالاست. توییتر به من یاد داد که رفتار انسانی ما می‌تواند مرزهای نامحدودی داشته ‌باشد. فناوری توییتر به انسان‌ها نگفت بیایید و گله‌ای رفتار کنید. توییتر چیزی فراتر از ذهنیت رمه‌ای با تزریق فناوری است؛ هر کدام از ما،‌ هر پرنده‌ای که در این شبکه اجتماعی وجود دارد صدایش را با پرنده‌هایی که نزدیکش پرواز می‌کنند کوک می‌کند. تجربه هر فرد از دنیا، از طریق دریچه ذهنمان پدید می‌آید.

آیا یک شبکه اجتماعی مثل توییتر می‌تواند دنیا را عوض کند؟

ما دنیایی را می‌سازیم که هر فردی می‌داند شما چه کسی هستید. این تغییر بسیار اساسی است و هنوز به‌طور کامل انجام نشده است. هنوز از زمان‌های اولیه تشکیل جهان،‌ کاهلیت‌هایی به‌جا مانده است. اما یک جامعه متصل به‌هم که در آن مردم تجاربی دیجیتال و روزمره دارند، توانایی تغییر جهان را دارد. من به‌شخصه اعتقاد دارم سرویس‌هایی چون توییتر می‌تواند رفتارهای انسانی را کم‌کم بهبود ببخشد. بیش از یک دهه است که در تلاش بودم این بستر انتقال اطلاعات را سرپا نگه دارم.

توییتر تاثیر بزرگی در سیاست بین‌الملل داشته، اما همواره در مورد این موضوع سکوت کرده است. علت چیست؟

در هر جای دنیا که اتفاقات سیاسی مهمی در جریان بود، ‌ما با خروار خروار توییت در آن منطقه روبه‌رو می‌شدیم. بعد از چند ساعت، این بار شبکه‌های خبری بزرگ بود که این جریان خبری را نقل می‌کرد و من احساس می‌کردم نباید در چنین موقعیت‌هایی دخالت کرد یا اظهارنظر کرد زیرا می‌تواند روی کاری که ما انجام می‌دهیم تاثیر منفی بگذارد.

نکته کلیدی‌ که در کارآفرینی شما به موفقیت منجر شده است، چه بود؟

برای این‌که بتوانید بدرستی موفق شوید، باید مایل باشید برای رسیدن به اهداف خود بمیرید. باید آماده باشید تا شکستی عظیم و خانمان برانداز را در آغوش بگیرید. اگر شکست بخورید، قصه خوبی برای تعریف کردن خواهید داشت و تجربه‌ای که اگر بار دیگر سراغ آن موضوع رفتید، تکیه‌گاهتان خواهد بود. این درس خوبی است که تمام شرکت‌هایی که می‌خواهند ایده جدیدی را پیاده کنند، باید در ذهن داشته ‌باشند. هر موسسی باید این را در نظر داشته‌ باشد که طبق گزارش‌ها 90 درصد استارت‌آپ‌ها با شکست مواجه می‌شود، در نتیجه ریسک‌پذیری از مولفه‌های اصلی کارآفرینی است.

آیا دره سیلیکون غنی از فرهنگ است و هر که در آنجا می‌رود فقط به فکر کسب درآمد است؟

در دره سیلیکون واقعا دشوار است که کسی را پیدا کنید که بتواند شما را بخنداند. اما یافتن کسی که علاقه‌مند به هنر باشد، دشوار نیست. این‌که اینجا چشمه فناوری است، دلیل نمی‌شود هنر در آن گم شود. راستش را بخواهید مطالب خیلی خوبی در رسانه‌های اینجا می‌خوانم و گاهی نقاشی‌های بی‌نظیری می‌بینم که روی آیپد کشیده شده‌ است. در فهرست اولویت‌های فردی من، اول آدم‌ها هستند و بعد فناوری.

معدود کارآفرین‌هایی را می‌بینم که مثل شما ساعت Timex دستشان باشد. چرا این‌طور است؟

من از چیزهای کوچک، ساده و ارزان خوشم می‌آید. داشتن لامبورگینی و خانه‌ بزرگ برای من، در بخشش پول زیاد به دیگران خلاصه می‌شود. کمک کردن به دیگران احساس موفقیت به ما می‌بخشد. زندگی‌مان را معنی‌دار می‌کند.

اما مگر علاقه به کسب درآمد بیشتر نیروی محرک دره سیلیکون نیست؟

مردم فکر می‌کنند که نیاز به اختراع ریشه در نیاز به کسب درآمد دارد. اما پایه‌ای‌ترین اختراعات علم که زندگی امروزه ما به آنها وابسته است، با این هدف طراحی نشده‌ است.

وقتی مردم راه‌آهن را طراحی کردند، نمی‌خواستند کارآفرینانی باشند که میلیاردها دلار پول به جیب می‌زنند. هدف کمک به جامعه بود. هدف ایده‌هایشان بود. آنها از فناوری برای کمک به دیگران استفاده کردند. راه‌آهن یا شبکه‌های بی‌سیم بدون همکاری و هماهنگی مخترعان با یکدیگر ایجاد نمی‌شود. مثلا ایده‌ تلگراف را در نظر بگیرید. سه سیستم کاملا مختلف طراحی و پیاده‌سازی شد تا این‌که مورس آن را تجاری‌سازی کرد و درآمد خود را از آن آغاز کرد.

آیا هر کسی می‌تواند به دره سیلیکون برود و پول‌سازی کند؟

من خودم را یک آدم خوشبین می‌دانم. به نظرم هر کسی می‌تواند موفقیت خود را تضمین کند. یک موضوع کاری را انتخاب کنید و اگر به اندازه کافی به آن علاقه‌مند بودید، می‌توانید آن را به تملک خود دربیاورید. من خودم به عنوان یک هنرمند کار خودم را شروع کردم و کاسب نبودم، این دیدگاه در من ریشه دواند.

یکی از طرح‌های جدید شما شبکه‌ای است که مردم در آن فقط از طریق تصویر در ارتباط باشند.

به‌طور خلاصه این نرم‌افزار جدید (Jelly)، براساس ایده‌ کمک گرفتن از مردم ساخته شده است. من این درس را در سال‌های بلاگ‌نویسی‌ام آموختم. سوال‌هایی است که تنها با دیدن عکس می‌توان جوابش را یافت. مثلا پرسشی در مورد سوکت آنتن پشت تلویزیون. هر چیزی که با نقشه در ارتباط باشد در این سیستم جای خواهد گرفت. هر چیزی که آدم‌ها بتوانند به آن عکس نگاه کنند و آن را تشخیص دهند. حتی چیزی که شما می‌توانید با انگشت روی آیپد بکشید هم در این فهرست قرار خواهد گرفت. اینها پرسش‌هایی است که Jelly به آن پاسخ خواهد داد.

به نظر شما مهم‌ترین اتفاق بعد از فیسبوک و توییتر چیست؟

از دیدگاه من، فیسبوک، توییتر و اینستاگرام موانع خودبیانگری را پایین می‌آورند. به اعتقاد من سرویس‌های جدیدی چون Kindle Singlesو Medium شانس خیلی خوبی برای رشد دارند و سرویس‌های مشابه آنها نیز در حال رشد هستند.

اما چطور Medium که یکی دیگر از سرویس‌های شماست و به‌صورت پایه، یک سرویس بلاگ‌نویسی است می‌تواند اوضاع را تغییر دهد؟

مدیوم تلاشی است برای اختراع مجدد بلاگ‌نویسی برای نویسنده‌های حرفه‌ای. این سرویس پادزهر بلاگ‌نویسی امروزی است که اکثر آنها یکنواخت هستند و به ‌صورت دفترچه خاطرات روزانه درآمده‌اند. مدیوم قرار است نمایشگاه بهترین بلاگ‌های جهان باشد و ویترینی به آن جهان است. قصه‌های کوتاه، متون طنز خواندنی، ایده‌های به تحریر درآمده و...

مدیوم در نظر دارد کیفیت را حفظ کند. به این ترتیب، یک بلاگر می‌تواند مطالب روزمره را در بلاگ خودش بنویسد و قطعه‌ای که به نظرش واقعا مفید است را در مدیوم قرار دهد. ایده مدیوم زمانی به ذهن من رسید که سرویس تصاویر یاهو (Flickr) تصاویر را طوری نمایش داد که بهترین تصاویر، نخستین تصاویری باشند که در وب‌سایتشان می‌بینید.

ارائه سهام توییتر چهار میلیارد دلار برای شما به ارمغان آورد. داشتن حساب بانکی به این اندازه چه تغییری در زندگی‌تان به‌وجود آورد؟

اگر پول کافی داشته ‌باشید، بسیاری از دغدغه‌هایتان ناپدید می‌شود؛ ولی در عوض نشان می‌دهند چه آدمی هستید. اگر آدم خوبی باشید، به یک بشردوست دوست‌داشتنی تبدیل می‌شوید و اگر آدم خبیثی باشید، این خباثت پررنگ‌ترمی‌شود و اطرافیانتان از شما دور خواهند شد.

Esquire Magazine /مترجم: محمدرضا قربانی