کفش، وجدان، حسرت

از آن سفر که برگشتم، واقعا دیگر از آن صندل انتظار چندانی نداشتم، چراکه بیش از توقع من کار کرده بود؛ هرچند که هنوز همه چیزش سالم به نظر می‌رسید.

حدفاصل تابستان ٨٩ تا بهار ٩٠ چند سفر داخلی و خارجی دیگر هم پیش آمد. در اغلب این سفرها صندل را با خودم بردم و از آنها استفاده کردم.

اوایل تابستان ٩٠ هم تصمیم گرفتم برای بار دوم به صورت بک‌پکری به چند کشور اروپایی دیگر سفر کنم. موقع تهیه وسایل که شد، مردد بودم آیا یک صندل جدید بگیرم یا با همان قبلی (که دیگر به آن عادت هم کرده بودم) به سفر بروم؟ ریسکش را پذیرفتم و با همان صندل قبلی به سفر رفتم. سفر طبق معمول بسیار فشرده بود و من هر روز، تقریبا بیش از ٢٥ تا ٣٠ کیلومتر پیاده راه می‌رفتم.

اواسط این سفر نسبتا طولانی بودم که در اعماق پارک ملی پلیتویتسه کرواسی، بعد از انجام بیش از هفت تا هشت ساعت پیاده‌روی در آن روز، بند بغلی صندل پای راستم از جایش در رفت. اتفاق فاجعه باری بود. هرجوری بود با اندک وسایلی که داشتم، بند را به طور موقت وصل کردم.

شب طبق برنامه به شهر زادار رسیدم. کمی جستجو کردم اما جایی برای تعمیر کفش پیدا نکردم. حتی تصمیم گرفتم که یک صندل جدید بخرم، اما قیمت‌های بالای صد یورو خیلی زود مرا از این تصمیم منصرف کرد.

خلاصه دو سه روزی با همان وضع (و البته به سختی) سفر را ادامه دادم تا به شهر زوریخ رسیدم. صندل پاره شده بشدت اذیت می‌کرد. پرسان‌پرسان سراغ تعمیرکار کفش را از مردم گرفتم تا به یک مغازه‌ای رسیدم که یک مرد میانسال (فکر کنم آسیایی بود) در آن کفش تعمیر می‌کرد. صندل را با دقت وارسی کرد. دل توی دلم نبود.اگر می‌گفت درست نمی‌شود ناچار بودم صندل دیگری بخرم و این به این معنا بود که می‌بایست بخشی از هزینه‌های خورد و خوراکم را صرف خرید کفش کنم.

مرد تعمیرکار که چهره آرامی داشت و کمتر حرف می‌زد، تلاش کرد بند را با وسایل حرفه‌ای‌اش، به سر جای اولش بازگرداند و آن را فیکس کند. از چسب و ابزارهای مختلف کفاشی استفاده کرد. تقریبا آرام شده بودم. انگار داشت درست می‌شد. با چکش چند بار روی قسمتی که چسب زده بود، کوبید. کمی دوباره بررسی کرد و آرام شروع به کشیدن کرد. انگار داشت امتحان می‌کرد. تلاش کرد قسمت تعمیر شده را تحت کشش قرار دهد که ببیند کنده می‌شود یا نه. بررسی‌اش که تمام شد، کمی تامل کرد. حدود چند ثانیه مکث کرد و صندل را به من پس داد و در کمال تعجب من شروع به عذرخواهی کرد.

هاج و واج مانده بودم. گفت: متاسفانه درست نمی‌شود. کفش ظاهرا درست شده بود، اما تاکید کرد: از جایی کنده شده که حتی اگه وصل هم شود، دوباره سریع کنده می‌شود. نمی‌دانستم چه بگویم. بعد از چند ثانیه سکوت، دست در جیبم کردم. خواستم بابت زحمتی که کشیده و موادی که مصرف کرده بود دستمزد پرداخت کنم. اسکناس پنج یورویی را که درآوردم و به سویش گرفتم، نگاهی به من کرد و سرش را پایین انداخت. همان طور که با کفش دیگری کار می‌کرد، گفت: درست نشده که. تا بپوشی کنده می‌شود. پول را در جیبم گذاشتم و صندل بظاهر درست شده را پوشیدم و به راه افتادم.

چاره‌ای نبود. ناچار بودم که کمتر بخورم و صرفه‌جویی حاصل از نخوردن را کفش بخرم. آرام راه می‌رفتم که بند تازه چسب خورده، سریع کنده نشود. اول تصمیم گرفتم که همان موقع سراغ خرید کفش بروم، اما بعد تصمیمم را عوض کردم. گفتم فعلا راه می‌روم، هر وقت که کنده شد، یک صندل جدید می‌گیرم.

فردای آن روز، سفر زوریخ تمام شد و خوشبختانه کفش هنوز سالم بود. برن و اینترلاکن و قله یونگفرایو (کوه، یک کوه سنگی واقعی) را هم با همان صندل تعمیر شده گشتم و هیچ اتفاقی نیفتاد.

به اتریش رفتم و سالزبورگ را هم گشتم، اما هنوز کفش سالم بود! در کمال ناباوری من، گشتن در لوکزامبورگ و آلمان (سه شهر) هم باعث نشد که اتفاقی برای صندل بیفتد.

سفر تمام شد و من به ایران برگشتم، اما صندل هنوز هم درست بود.

دو سفر نوروزی طولانی (در نوروز ٩١ و ٩٢) و چند سفر بهاری و تابستانی در سال‌های ٩١ و ٩٢ هم رفتم، اما انگار نه انگار، صندل جادویی هنوز بخوبی کار می‌کرد و هیچ مشکلی نداشت.

...

دیروز که دوباره این صندل را (که فکر کنم شاید نزدیک به هزار کیلومتر با آن پیاده راه رفته‌ام) پوشیدم، داشتم به وجدان آن تعمیرکار کفش فکر می‌کردم و ناخودآگاه برای بعضی از چیزهایی که از ذهنم می‌گذشت، حسرت می‌خوردم.... (ضمیمه چمدان)

مجید عرفانیان