کمدی در سکوت

نه آن کلاه بافتنی، نه کت و شلوار چروکیده و نه حتی عینک و لثه‌ مصنوعی باعث نمی‌شد تجسم چهره واقعی علیرضا خمسه در پس چهره باباپنجعلی سخت باشد. آنچه به باباپنجعلی هویتی مستقل بخشیده و او را به یکی از شخصیت‌های ماندگار تلویزیون بدل کرده، هنرنمایی ناب علیرضا خمسه در اجرای این نقش است.

خمسه که بازیگری را 33 سال پیش، بعد از تحصیل در رشته روان‌شناسی و گذراندن دوره‌های مربوط به پانتومیم و حرکات بدنی آغاز کرده، کارنامه‌ای پر از نقش‌های متنوع دارد و هرکدام از این نقش‌ها ویژگی‌ها و جذابیت‌های خاص خودشان را دارند، اما باباپنجعلی جایگاه ویژه‌ای در کارنامه این بازیگر دارد: باباپنجعلی با آن چهره خسته و رنجور، هوشیاری اندک و دیالوگ‌های عمدتا تکراری با هنرمندی علیرضا خمسه این امکان را یافته که در‌نقطه‌تلاقی بین کمدی و معصومیت، مخاطبش را به لبخند و گاه قهقهه دعوت کند.

اگر اندوخته پربار علیرضا خمسه نبود، شاید هرگز باباپنجعلی نمی‌توانست با این میزان حضور در سریال پایتخت بدرخشد؛ خمسه‌ای که به گواه میزان حضورش در سریال پایتخت می‌توان حدس زد در اکثر جلسات فیلمبرداری سر صحنه حاضر شده و هر بار هم گریم شده، سنگینی عینک و لثه مصنوعی را تحمل کرده و ساعت‌ها در مقابل دوربین در سکوت بازی کرده تا بالاخره فرصتی برای گفتن یک دیالوگ برسد یا به قول خودش آن‌قدر در کمین مانده تا پاس گل برسد و بتواند در یک فرصت استثنایی با یک واکنش ظریف یا دیالوگ ساده گل بزند و مخاطب را از جا بکند.

گرچه صبوری هنرمندانه علیرضا خمسه در ایفای نقش باباپنجعلی و توانمندی‌های انکارنشدنی این بازیگر به‌حضور و موقعیت‌های کمیک بیشتر برای این شخصیت در طول سریال منجر نشده، اما خیلی‌وقت‌ها همان دیالوگ‌های ساده و کوتاه او تعیین‌کننده، راهگشا یا پایان‌دهنده بوده است. سیروس مقدم با علم به تمام ارزش‌های آشکار و نهفته در نقش باباپنجعلی، هر سری از پایتخت را با صدا و دیالوگ‌های او به پایان رسانده است؛ پایتخت 1 با دعای باباپنجعلی در مشهد و رو به بارگاه امام هشتم(ع) به پایان رسید، آخرین دیالوگ‌های پایتخت2 به باباپنجعلی تعلق داشت که یک ترانه محلی مازنی بود و پایتخت 3 با ذکر لااله الا الله از زبان باباپنجعلی به پایان رسید.

آذر مهاجر / گروه رادیو و تلویزیون