ارزیابی فیلم فجر در «هفت»

به گزارش جام‌جم، مجتبی راعی به عنوان یکی از داوران بخش سودای سیمرغ، جشنواره فیلم فجر را فاقد یک استراتژی خاص دانست و گفت: جشنواره فیلم هیچ‌گاه تکلیفش با خودش مشخص نبوده است و هر گونه فیلمی به درون آن راه می‌یابد. این رویداد نه کاملا جشنواره‌ای هنری و نه تماما جشنواره تجاری بوده است و در هر سال به نسبت فیلم‌هایی که ساخته می‌شود جشنواره به یک صورت تعریف می‌شود.

این کارگردان سینما ادامه داد: وقتی شاهد حضور تعداد زیادی فیلم در جشنواره هستیم، تعداد فیلم‌های متوسط نیز بالا می‌رود. بدنه جشنواره هیچ‌وقت به‌گونه‌ای نبوده است که 30 فیلم ببینیم و به نظرم 22 فیلم مناسب‌تر است.

در ادامه، فرهاد توحیدی یکی دیگر از داوران جشنواره فیلم فجر هم بیان کرد: از ویژگی‌های بارز جشنواره فجر امسال، برخورداری از تنوع مضمونی و ژانر بود که چشمگیر بود که البته به‌همان میزان نیز آثار متوسط بود و فیلم‌هایی که قاطعانه تکلیف را تمام کند و با معیارهای داوری همخوانی داشته باشد کمتر وجود داشت. امسال، سال فیلم‌های متوسط بود.

توحیدی با بیان این‌ که در داوری‌ها در پی راضی نگه داشتن همه نبودیم، توضیح داد: داوری‌ها و در نهایت جایزه‌ها نتیجه تحلیل ما بوده است و در این‌که فیلم‌هایی که جایزه گرفت، می‌تواند الگو واقع شود باید تردید شود، زیرا تکلیف سینمای ایران را فقط فیلم‌هایی که در جشنواره به نمایش درآمد مشخص نمی‌کند.

مجتبی راعی نیز در همین خصوص اظهار کرد: هرگونه ممیزی باید از سوی هیات داوران تعیین شود و در مورد فیلم «من عصبانی نیستم» و بازیگر نقش اصلی آن نوید محمدزاده نیز ما کار درستی را انجام داده بودیم. در همه جا مرسوم است زمانی که عوامل فیلمی نمی‌خواهند فیلم داوری شود آن اثر از داوری کنار گذاشته می‌شود.راعی در پایان تاکید کرد: به نفع فرهنگ کشور است که فرهنگ را از امواج سیاسی دور نگه داریم و دور از سیاست در مورد فرهنگ صحبت کنیم.

در میزگرد برنامه نیز که به موضوع تاثیر جشنواره فیلم فجر بر سینمای ایران اختصاص داشت، فریدون جیرانی از کارگردانان سینما ضمن اشاره به لزوم تحمل یکدیگر عنوان کرد: جشنواره فیلم فجر از سال 65 که سیدمحمد بهشتی درجه‌بندی و اکران‌بندی را با یکدیگر پیوند داد موجب شد که هویت و چشم‌اندازی را برای سینمای سال آینده پدید آورد. این روند مثبت در دوران عزت‌الله ضرغامی نیز ادامه داشت، اما از سال‌های 77 و 78 با برداشته شدن درجه‌بندی، سلیقه داوران سمت و سو دهنده جشنواره شد و تنها‌چیزی که میان چند دوره جشنواره مشترک بود مصلحت‌گرایی، به این معنا که چه فیلمی بهترین فیلم شود، بود.